I niech będą moje łzy jak
krople deszczu na nagich gałęziach
niech płyną powoli
z niemal niesłyszalnym poszumem.
Niech spływają
do rzek
do mórz
do oceanu
który ugasi płonący we mnie
ból i strach…
I niech nie będzie już we mnie
nic
Chcę być jak wygasłe dawno palenisko
w którym nie ma już nawet iskierki
Nadziei…


* * *

…póki jest Nadzieja
póty targa mną moja
Miłość…
Ty jej nie chcesz, nienawidzisz
(chyba)
Ty jej pragniesz całym sercem
(chyba)



A ja – kocham Cię…
I może
kiedy zgasnę
zapłaczesz…



Na mogile mojej duszy wyrosną
niezapominajki
tam, gdzie
padną Twoje
tak cenne dla mnie
łzy…