Drzewo · [ Standardowy ] · Linearny+ Miłośc...?

zwykło się miłością nazywać
każdą amplitudę uczuć
wznoszącą się ponad obojętność,
lekkim powiewem wiatru
zwykło się gasić uczucia,
których burza śnieżna by nie powstrzymała

a wszystko to przez niejasność celu
a wszystko to przez zachłanność
na miłosc własną
i przez ciasną w odbiciach lutrzanych
możliwość własnego "ja"
i biernośc w gonitwie
i pustosłowie
i przez deszcze, jesiennie monotonny rytm
przywołując nostalgię za tym
czym każda miłość mogłaby być gdyby chciała
gdyby umiała słuchać i marzyć

Piekne metafory. Oj piękne.
Wiersz tez trafiający do środka.
Chociaz temat oklepany, ale zawsze żywy.

Oj.. świetnie

piątka z plusem =)

dawno nie czytałam tak przemawiającego wiersza, w tak świetny i oryginalny sposób przedstawiającego uczucia. no i te piękne metafory.
naprawdę jest świetnie, wchodząc na ten temat- nie spodziewałam się takiej perełki. mam nadzieję, że napiszesz więcej takich świetnych wierszy, nad którymi będzie można się zachwycać.
tylko ten mógłby być bardziej rytmiczny, ale i tak jest conajmniej b. dobrze.

mistrzowskie wersy to wg. mnie:
,,zwykło się gasić uczucia,
których burza śnieżna by nie powstrzymała''

Chelsey... śliczne to jest, no. Piękne. "każdą amplitudę uczuć"..... Aż brak mi słów. Powiem tylko, że jestem pod wrażeniem... Brawo.

Zgadzam się. Wiersz nie jest najlepszy ale niewiele mu brakuje. Pisz dalej, może napiszesz coś lepszego...

Jak dla mnie jest idealny. I temat, który obecnie jest mi bardzo bliski... też piątka z plusem, może nawet z dwoma... gratuluję.

Rany. Dzięki.

to my dziękujemy za taki świetny wiersz... =)

Proszę nie przesadzać bo się zaczerwienię

Jej, no ja kiedyś mówiłam, że wychodzi mi tylko krytyka, a tutaj żadnej znaleźć nie mogę, więc powiem tylko-bardzo mi się podoba.
Talenciara ;P