[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Ulubione wiersze, czyli napiszcie swoje ulubione wiersze.

[Słoneczko]

Ja mam 2 ulubione wiersze. Oba zostały napisane przez Jana Twardowskiego.

_________
Na chwilę

Milość
Na zawsze
Najdłuższa
Ta co miała przetrwać
Lat tyle
Śmierć
Burze
Z fiołkiem w kubeczku

Świnia
Przyszła na chwilę

_______
Święty gapa

Kochał - ale nikt go nie chciał
Śpieszył się - nikt na niego nie czekał
Kołatał - kto inny otwierał
Jeszcze tęskił za kimś przez furtkę orodu

Nie chce nie dba żartuje
Wróżyli mu z liści

jakby świat powiedział
Na wieki wieków amen
Już tylko przez grzeczność

[Mellisa]

Moim zdaniem ciekawych wierszy jest wiele. Az nie sposob wymienic.. ^^'
Ale zacytuje dwa, ktore za kazdym razem robia na mnie wrazenie...

Wisława Szymborska - 'Wietnam'

Kobieto, jak się nazywasz? - Nie wiem.
Kiedy się urodziłaś, skąd pochodzisz? - Nie wiem.
Dlaczego wykopałas sobie norę w ziemi? - Nie wiem.
Odkąd się tu ukrywasz? - Nie wiem.
Czemu ugryzłaś mnie w serdeczny palec? - Nie wiem.
Czy wiesz, że nie zrobimy Ci nic złego? - Nie wiem.
Po czyjej jestes stronie? - Nie wiem.
Teraz jest wojna, musisz wybrać. - Nie wiem.
Czy twoja wieś jeszcze istnieje? - Nie wiem.
Czy to są twoje dzieci? - Tak.

Uwazam, ze powyzszy wiersz jest niezwykle przejmujacy. Pokazuje, jak wazne sa dla kobiety jej dzieci... Wazniejsze niz wlasne zycie...
strasznie ten wiersz mnie wzrusza...

-------------------------------------------------------------------- ----------------------------

I jeszcze jeden z ulubionych...

Leopold Staff - 'Kowal'

Całą bezkształtną masę kruszców drogocennych,
Ktore zaległy piersi mej głąb nieodgadłą,
Jak wulkan z swych otchłani wyrzucam bezdennych
I ciskam ją na twarde, stalowe kowadło.

Grzmotem młota w nią walę w radosnej otusze,
Bo wykonać mi trzeba dzieło wielkie pilne,
Bo z tych kruszców dla siebie serce wykuć muszę,
Serce hartowne, mężne, serce dumne, silne.

Lecz gdy ulegniesz serce, pod młota żelazem,
Gdy pękniesz, przeciw ciosom stali nieodporne:
W pył cię rozbiją pięści mej gromy potworne!

Bo lepiej giń, zmiażdżone cyklopowym razem,
Niżbyś żyć miało własną słabością przeklęte,
Rysą chorej niemocy skażone, pęknięte.