[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Saga o Wiedźminie

[Potti]

Ceadmil =)

Świetna, fenomenalna Saga ASa polskiej fantastyki, przez coraz wieksze grono uwielbiana =) chociazby na samym forum, i na temacie o ksiozkach i na temacie o tworczosci Tolkiena, mowi sie o niej i to bynajmniej nie negatywnie. ;'))

nie wiem za bardzo, czemu zakladam osobny topic, ale przynajmniej Klaud nie bedzie sie czepiala, ze jej zasmiecamy =)
jakie jest wasze zdanie o tej sadze, ktory tom najbardziej lubicie, co was 'pociaga' w tych ksiazkach?
uwielbiam, jak nie trudno sie domyslic, Legende o Wiedzminie i Wiedzmince, za tą naturalnosc, lekko i wspanialo narracje, ciekawy styl, opisy, w pewnym sensie szczegolne przez naturalnosc dialogi. momenty, ktore zapadajo w pamiec, zwroty akcji i srodki, utwierdzajoce w genialnosci. i mam sentyment do Czasu Pogardy, szczegolnie ostatnich stron. kiedy Ciri przyloczyla sie do Szczurow. =) lubie momenty, kiedy Ciri byla ze szczurami. bardzo lubie.
kocham przypisy na poczotku tomow, starszo mowe (pomimo awersji do samych elfow) i uczucia, ktore tak czy siak, przewazajo w tej ksiazce.
tylko sama nie wiem kto jest mojo ulubiono postacio. czasem podziwiam Yennefer, za to chlodnosc i obojetnosc dla niektorych, a takze umiejetnosc udawania jej, kiedy cos jo ruszylo. a takze za cieplo, kiedy przebywa z Geraltem. no, przedewszystkim chyba wlasnie Geralta lubie najbardziej. jego prosty charakter, ktory tak naprawde jest b. zlozony, to ironie, na kazdo okazje. i profesjonalizm. zimny.
=)
wiele postaci jeszcze zapadlo mi w pamiec, ale to juz innym razem.

zapraszam do wyrazania opini, Dh'oine. =)

[Katon]

Cynizm i żółć. Za dużo żółci. Bardzo lubię opowiadania i sagę. Do trzeciego tomu. Czwarty mnie denerwuje a piąty zaliczam do największych w moim życiu rozczarowań literackich. Tożto gniot wzorcowy. Tak naprawdę lubię tylko Jaskra. Bo nie jest taki wzniośle cyniczny i nadęty swoją świadomością, jaki to świat jest zły. Unika patosu cynizmu, jakimi te książki są nasycone. Może jeszcze Zoltan. Oni ciągle wierzą w takie zwykłe, proste dobro. Geralt wierzy tylko w jakąśtam powinność. Ale nie wierzy już w takie proste, zwykłe rzeczy. Sapkowski chyba też nie i z całego serca mu współczuję. Nienawidzę scen ze szczurami chociaż są niesamowicie sugestywne. I potem nie ugfam już Ciri do końca sagi. Nie kibicuję jej. Nie zaciskam warg, żeby jej się udało. Co za różnica czy wygra ona czy Bonhart? Grają w tej samej lidze. Szczury to osoby jakie wywołują u mnie czysty bunt. Kiedy wyżyna ich Bonhart czuję, wbrew sobie, cichą satysfakcję. Giną tak jak żyli. Gdybym miał kopnąć beczkę na której by stali ze stryczkami zrobiłbym to bez wahania. Przy Emhyrze musiałbym pomyśleć.