[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ coś..., mojego

odchodzę daleko
tracąc świadomość
prawdziwego człowieka.

nie mogę robić tego więcej
to znieważa wychowanie moich rodziców
i dom mój.

smakiem miłości,
ponoć wiele można określić.

Ten post był edytowany przez voldius: 31.12.2003 13:43

zaczął się interesująco, dość specyficznie, ale na swój sposób ciekawie, koniec jest też zastanawiający, jednak zdezorientował mnie fragment o domu i rodzicach.. jakoś mi tu nie pasuje.. zupełnie nie pasuje mi do reszty.. jest jakby.. hm.. nie wiem, ciężko określić.. i jeszcze to słowo; znieważa. brzmi trochę sztucznie i górnolotnie.. generalnie Twój wiersz zburzył mi spokój =) sama już nie wiem, co o nim myśleć.