[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ "Bo wiarę można...", Kompletna dziura w pomyśle na tytuł :)

[Sihaja]

Literówek chyba nie ma... Ta w pierwszej zwrotce "rozcielić" to zamierzony neologizm Taka moja fanaberia.


Bo wiarę można rozcielić
rozwłóczyć na tysiące drobnych nitek
rozum, ja, myśli i mądrość
i mędrca szkiełko i oko

Nie wierzyć w nic i uciec
od tysiąca małych problemów
w problemy wielkie i wzniosłe
jak posępne chmury nad lazurem morza

I nie chwytać w drżace ręce - nic
w ciemności pustka przecież
i duchy dawno już zanikły
w powietrzu tylko azot, tlen i wodór

Po policzku biegnie łza - chemiczny
dowód na istnienie uczuć
roztrzęsiony smutek
rozkładalny na wszelkie pierwiastki

W matematyce życie płynie
rwącym nurtem cyfr
dowodów małych, najmniejszych
oddechów zbuntowanej natury

I jak Kartezjusz, jedną ręką
się czepiać wątpienia
i chcieć, bezlitośnie chcieć
by myśli dowodziły istnienia

I na koniec pustymi rękoma
walić do krwi w zamknięte drzwi
na zawsze wierzyć w samotność
zapisać nadzieję na czeku bez pokrycia.

[Potti]

Sihaja,
nie chciałabym pisać pustych pochwał, bo ten wiersz chyba zasługuje na coś więcej. szczególnie, że stworzyłaś już więcej takich cudeniek... =)
ale chyba jednak nie mam wyjścia, bo nie przychodzi mi do głowy nic 'głębszego' na przekazanie Ci, że jest...
przemawiający,
pełen dobrze ukrytych emocji,
ukazany w odpowiedniej, a nawet więcej formie,
więc poprostu muszę Ci to powiedzieć, ot tak. naprawdę mi się podobało.

a Ty,
Morni,
wiesz co? ten koment zupełnie do Ciebie nie pasuje. ani do tej ironicznej, ani do zdołowanej, ani radosnej czy chwalącej. ani do wszystkich razem.