[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ "Bo wiarę można...", Kompletna dziura w pomyśle na tytuł :)

[Sihaja]

Literówek chyba nie ma... Ta w pierwszej zwrotce "rozcielić" to zamierzony neologizm Taka moja fanaberia.


Bo wiarę można rozcielić
rozwłóczyć na tysiące drobnych nitek
rozum, ja, myśli i mądrość
i mędrca szkiełko i oko

Nie wierzyć w nic i uciec
od tysiąca małych problemów
w problemy wielkie i wzniosłe
jak posępne chmury nad lazurem morza

I nie chwytać w drżace ręce - nic
w ciemności pustka przecież
i duchy dawno już zanikły
w powietrzu tylko azot, tlen i wodór

Po policzku biegnie łza - chemiczny
dowód na istnienie uczuć
roztrzęsiony smutek
rozkładalny na wszelkie pierwiastki

W matematyce życie płynie
rwącym nurtem cyfr
dowodów małych, najmniejszych
oddechów zbuntowanej natury

I jak Kartezjusz, jedną ręką
się czepiać wątpienia
i chcieć, bezlitośnie chcieć
by myśli dowodziły istnienia

I na koniec pustymi rękoma
walić do krwi w zamknięte drzwi
na zawsze wierzyć w samotność
zapisać nadzieję na czeku bez pokrycia.

[muszka Me]

Nie znam słów, którymi mogłabym wyrazić swój zachwyt... a szkoda, bo chciałam powiedzieć same miłe rzeczy... to straszne -- nie umieć mówić. Więc nie powiem. Ale jest... najlepiej jak się tylko da...

Mimo, że zgrzyty były przy pierwszym czytaniu -- na chemii i matematyce. Ale przy drugim -- pokochałam je. Jesteś wielką poetką.