[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ * * *, Tak sobie piszę...

[Siobhan]

Poznajcie moje opowiadanie... Od razu proszę, żebyście wybaczyli mi błędy interpunkcyjne. Ja to wszystko czytam raz po raz, ale zawsze jakieś mi umykają, czasem te najbardziej oczywiste.
Tragedia. Co ja robię?!

Aleksandra
Moja historia zaczęła się zwyczajnie. Miałam rodzinę, przyjaciół, plany na przyszłość... Wszystko, czego potrzeba do szczęścia zwykłym ludziom. Ten spokój nie trwał jednak długo. Czym jest kilkanaście lat wobec wieczności? To była tylko przysłowiowa cisza przed burzą. Cisza przedłużała się i przedłużała, by jej koniec był bardziej szokujący. Jak huk towarzyszący wybuchom.
Wszystko stało się tak szybko. Nie zmieniałam imion bohaterów, jak robią to niektórzy. Wszyscy nie żyją, więc im to zwisa. Ja nazywam się Aleksandra, a przynajmniej tego imienia używałam przez większą część życia, które tak naprawdę moim życiem nie było. Nie boję się mówić, kim jestem. Nawet jeśli będziecie chcieli mnie znaleźć i tak wam się to nie uda. Nie wiem też, po co mielibyście mnie szukać, ale jeśli bardzo chcecie, próbujcie. Powodzenia. Życzę wam, żebyście nigdy mnie nie znaleźli.
Nie wiem, dlaczego to piszę. Przecież nie oczekuję współczucia ani zrozumienia. Potrafię żyć bez tego. Muszę żyć bez tego, zdążyłam się przyzwyczaić. Może nawet będziecie mi zazdrościć, tak jak ja zrobiłabym czytając podobną historią kilka lat temu? Po co ja to piszę? Żeby pokazać światu moje nieszczęście? Nie. Od jakiegoś czasu czuję się nawet szczęśliwa. Jak widać wszystko da się polubić. A może była to po prostu kwestia powrotu do przeszłości?

Wieża
To był zwykły majowy dzień. Pojechałam z klasą na wycieczkę. Gdzie? Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia. Może nie pamiętam. Może nie chcę pamiętać. A może wszystko było zbyt nierealne, by wyryć w umyśle tak nieistotny szczegół? Wiem, że nie byliśmy w żadnym znanym mi miejscu i wątpię, by ktokolwiek z was kiedykolwiek tam dotarł. Wierzcie mi, nie ma po co.
Z początku chciałam nie jechać. Pouczyć się do egzaminów do liceum, odpocząć. Przede wszystkim odpocząć. Nauka miała być tylko pretekstem, który dałby mi zgodę rodziców. Oni zawsze powtarzali, że powinnam integrować się z ludźmi, a wycieczki szkolne uważali za świetną okazję do integracji. Po naleganiach koleżanek stwierdziłam, że pojadę. Byłam dość lubiana w klasie, chociaż w większości przypadków nie odwzajemniałam tej sympatii.
Było gorąco i wszyscy niechętnie wyszliśmy z klimatyzowanego autokaru. Zatrzymaliśmy na parkingu przed kamienną wieżą. Po lewej stronie stała średnio wysoka barierka, odgradzająca parking od urwiska. Gdzieś w dole szumiała rzeka.
Mieliśmy zwiedzić wieżę. Zwykłą, starą, rozsypującą się wieżę, która nie miała w sobie ani trochę tajemniczości i magii. Właściwie, to nie miała też żadnej wartości historycznej. Metalowe poręcze, wszędzie pełno betonu. Zupełnie jakby ktoś na zamówienie wybudował rozwaloną wieżę. Nie miałam pojęcia, po co się tam pchaliśmy. A może to wszystko było tylko złudzeniem?
Szłam obok mojej najlepszej przyjaciółki, Patrycji. Nie oglądałyśmy wieży, bo i po co? Rozmawiałyśmy o fantastyce i magii. W pewnym momencie coś przykuło mój wzrok. Nie wiem, co to było. Pewnie jakiś walający się po podłodze kamień, ale nie potrafię tego stwierdzić z prostej przyczyny. Nie widziałam go.
Zobaczyłam za to całą naszą klasę w małym domku. Po prostu staliśmy tam, jakby na coś czekając. I w pewnym momencie zalała nas woda. Złapałam się czegoś. Czułam, że się duszę i dłużej nie wytrzymam. Wtedy, jak na zawołanie, woda opadła. Znowu staliśmy w domku i nawet nie byliśmy mokrzy. Wszyscy poza Magdaleną Nowak i Moniką Kwiatkowską. Znikły. Zabrała je woda.
Ktoś mną potrząsnął. Znów byłam z Patrycją. Szybko wyszłyśmy na zewnątrz, gdzie słońce poraziło nas w oczy. Było nieznośnie gorąco, a picie oczywiście zostawiłam w autokarze. Rozejrzałam się dookoła w poszukiwaniu kogoś, kto miałby butelkę wody.
Kilka dziewczyn stało przy barierce na końcu parkingu. Za nią ziemia ostro, prawie pionowo opadała w dół. W dole szumiała rzeka. Monika Kwiatkowska nonszalancko opierała się o barierkę. Chwaliła się szminką jakiejś bardzo drogiej firmy i opowiadała o swoim nowym chłopaku. Magdalena Nowak i kilka innych dziewczyn stało wpatrzonych w nią jak w obraz. Nagle zrozumiałam, co się stanie. Zaczęłam biec w ich stronę, nie zwracając uwagi na głupie spojrzenia przyjaciółek. Nie zdążyłam. Barierka pękła, a Monika poleciała do tyłu. Złapała Magdalenę za bluzkę, próbując utrzymać równowagę, ale tylko pociągnęła ją za sobą. Obie dziewczyny z krzykiem spadały z urwiska. Podbiegłam tylko po to, by zobaczyć jak znikają w wodach rzeki. Poczułam, jak krew odpływa mi z twarzy. Nie można przeżyć upadku z takiej wysokości.
Wysoki głos jednej z dziewczyn przeciął powietrze jak trzask bicza. Po chwili do tego chóru wrzasków dołączyły się wszystkie koleżanki Magdaleny i Moniki. Profesor Paprocka, nasza wychowawczyni odciągnęła je od przerwanej barierki. Była zdenerwowana, ale starała się nie panikować. Prawie jej się to udało.
Wróciłam do Patrycji i naszej paczki. Część moich przyjaciółek z poświęceniem towarzyszyło reszcie klasy w ich nieustającym krzyku. Nigdy nie przepadałam za Moniką i Magdaleną. A teraz one nie żyły. Może powinnam być przestraszona, może smutna. Może powinnam była usiąść na ziemi i płakać jak zrobiło kilka dziewczyn. Albo biegać z krzykiem jak większość. A ja tylko stałam i patrzyłam na autokar. Strasznie zaschło mi w gardle, chciałam się napić. Nie czułam absolutnie nic.

Ten post był edytowany przez Siobhan: 29.02.2004 21:26

[Siobhan]

Tym razem króciutko, bo nie miałam zbyt wiele czasu.
Może rzeczywiście Magdalena brzmi dziwnie, ale Anna to takie ładne imię, że po prostu nie potrafię go zdrobnić do Ania czy Anka.
Co do tytułu to brzmi on: Za zasłoną mgły. Oczywiście nie jestem na tyle obeznana z techniką, żeby zmienić tytuł tematu, dlatego proszę, powiedzcie mi jak to zrobić. I jeszcze jedno: piszcie coć, komentujcie. Chciałabym wiedzieć, co myślicie.

Anna
Wiatr rozwiewał mi włosy. Było chłodno, ale nie zimno. Poszłam na spacer z Anną i Teresą. Szłyśmy wzdłuż drogi, która zdawała się prowadzić do nikąd. I najpewniej właśnie tam prowadziła.
W oddali dym piął się ku niebu, tak jakby wyciągał ręce. Im wyżej ponad ziemią, tym słabiej było go widać, aż w końcu rozwiewał się zupełnie. W kręgach palono ciała Stefana i Kamili. Dlaczego na to pozwoliliśmy? Powinniśmy byli odejść. Wtedy po raz pierwszy przyłapałam się na tym, że wcale nie chcę odchodzić. Było mi dobrze w dolinie. Czułam się tam jak w domu. Ta myśl trochę mnie przestraszyła.
Anna i Teresa stały oparte o barierkę, nucąc coś cicho. W dole, kilka metrów niżej, znajdowała się wielka kupa kamieni. Czy to z nich zbudowano kręgi? Dziesięć kręgów, z czego w dwóch płoną stosy pogrzebowe. Dlaczego w tej dolinie palono ciała? Kim byli jej małomówni mieszkańcy, którzy milkli, gdy tylko ktoś z naszej grupy się do nich zbliżał? Tak wielu rzeczy jeszcze nie wiedziałam. Nie potrafiłam ich sobie przypomnieć.
Oczy zaszły mi mgłą. Nadal widziałam dziewczyny opierające się o drewnianą barierkę. Pękającą barierkę. Rysa pojawiała się na niej jakby w zwolnionym tempie, wyraźnie widziałam, jak łamie się drewno. Szybko chwyciłam Teresę, która stała bliżej mnie i odciągnęłam od krawędzi. Drugą rękę wyciągnęłam w stronę Anny, ale zrobiłam to zbyt wolno. Barierka pękła. Spadając w dół Anna starała się mnie złapać. Ja także próbowałam ją pochwycić. Bezskutecznie. Nasze ręce minęły się o kilka centymetrów. Anna rozbiła głowę o kamienie. Teresa wyglądała tak, jakby chciała za nią skoczyć. Pomyślałby tak każdy, kto w tamtej chwili ujrzałby jej twarz. Ale ona jak sparaliżowana. Lekko drżącą ręką odgarnęłam włosy z twarzy.
Jeszcze tego popołudnia zapłonął trzeci stos pogrzebowy.

Śniło mi się, że leżałam na łożu wysłanym płatkami róż. Woń kwiatów unosiła się wszędzie dookoła, wypełniała całe pomieszczenie o ścianach z białego marmuru. W ręku trzymałam tomik poezji, ale po przebudzeniu nie umiałam przypomnieć sobie treści żadnego wiersza. Przy łożu stanęła jasnowłosa kobieta. Jej wielkie, błękitne oczy patrzyły na mnie prosząco. Kazałam jej odejść. Posłuchała, jednak szybko przysłała młodego mężczyznę o zimnym spojrzeniu. „Twój ojciec chce cię widzieć” oznajmił, ale i jego odprawiłam. Podeszłam do okna, a potem znalazłam się na pokrytym śniegiem parapecie. Wiedziona dziwnym impulsem skoczyłam i wylądowałam w wielkiej zaspie. Obejrzałam się i ujrzałam piękny, biały zamek. Wiatr szarpał moją suknią, której biel wtapiała się w biel otoczenia. Zrobiło mi się zimno. Wtedy podszedł ten sam mężczyzna, objął mnie ramieniem i zaprowadził z powrotem do zamku. Powiedział, że ojciec chce przekazać mi coś ważnego. Mimowolnie zadrżałam, pojawił się niepokój.
Obudziłam się i wyszłam na dwór.