[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Smutno mi, Ziemio

Hmmm... Próbuję przekazać swój nastrój, trudno mi go wlać w słowa, a jeszcze trudniej przemilczeć. Mam nadzieję, że trochu jest to podobne do wiersza... Zparafrazowałam troszkę Słowackiego - jemu nie dorównam, ale tytuł straszznie mi podpasował a i klimat w wierszu podobny... Chyba.


Smutno mi, Ziemio, nad szarym światem
me ręce w modlitwie niewiernej złożone
usta wyblakłe, wyssane z koloru.
Smutno mi, Ziemio, a ty nie dajesz
ni krzty wytchnienia, wyrwałaś mi
barwy i rozdymione niebo.
Ulice szare szare niemiłe niemiłe
ganiają się po krętych schodach miasta
Czy mam krzyczeć, wyrywać się, szaleć?
Czy mam błagać o pomoc wołając?
Wolę siedzieć samotnie nad
połamanym zamiarem.
Smutno mi, Ziemio, i to w sobie zakopię
udławię, zduszę, nie dam podejrzeć.
Będę sama, bezdusznie i wyzywająco
z rozdartą maską kamienną
i pękniętym spokojem.

Początek świetny, koniec też. W środku lekkie zgrzyty, ale przypuszczam, że to tylko moja upierdliwa natura się odzywa =P
Wiersz jest bardzo nastrojowy. Bardzo. Klimat mi nawet odpowiada, choć nie byłam początkowo co do tego przekonana.

Za te słowa awansowałaś na moją idolkę=P
Są piękne. I tak prawdziwe, i tak bardzo we mnie...
=*