[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ "Sad", mój najlepszy wiersz wg. mnie

[Katon]

Ten wiersz napisałem stosunkowo niedawno i jest owocem mojej fascynacji impersjonizmem, zarówno w literaturze jak i w malarswie oraz muzyce. Lubię go, ale jestem gotowy przyjąć słowa krytyki. Cóż wierszyku, czas Cię pokazać......


Zanieś mnie tam, gdzie płatki białe, prawie przezroczyste
Opadają, trącane przez rosę perlistą
Tworząc przestrzeń zwiewną, tkaną światłem, przejrzystą
Przez mgliste słońce, tak prawdziwe, że nierzeczywiste

Tam gdzie poranek bez krawędzi, zamglony
Pachnie szczęściem czystym, boskim i ulotnym
Gdzie dłoń zanurzę w promień słońca wilgotny
Rześki, nieśmiały, we mgle rozpuszczony

Zanieś mnie, bym roztopił się w świetle, wśród jabłoni
Chłonąc dźwięki cichutkie, pachnące jak rosa
Nim się barwa wyostrzy, nim mnie kontur dogoni

I oddzieli wyraźnie ziemię i niebiosa
Granicę postawi światłu i przestrzeni
Pozostanie wspomnienie w cichych, wonnych głosach......

[Katon]

Dziękuję. To miłe kiedy ktoś coś czuje czytając moje wiersze, szczególnie, że ja pisząc je nie czuję zbyt wiele. Dla mnie pisanie jest raczej pracą umysłu niż emocji. Emocje dają mi pomysł i natchnienie a potem je odkładam.

Co do sonetu i jego formy to Dementi ma rację. Ten spór się odbywał jakieś lata temu, jak sądze, bo ta poblikacja nie młoda jest zaiste, ale jak już zacvząłem to skończe, że istnieją sonety 4442, tylko w trzeciej zwrotce jest inny układ rymów niż w dwóch pierwszych. Odsyłam: Mikołaj Sęp Szarzyński "O nietrwałej miłości rzeczy świata tego"