[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Zapomnienie..., ....

[Triad]

Zamknięta w kryształowym pucharze,
Zalewanym przez ocean czerwonej trucizny...
Topie się w kłamstwie,
Które wypływa z ran po Twoich oszczerstwach.

Biegnąc na oślep pomiędzy czarnymi płytami myśli,
Zagubiona w oszustwie którego ciągle szukam...
Zapominam o uczuciach,
Którymi darzyłam Twoje byłe "ja".

Boje się,
Lecz jakie to ma znaczenie?
Chce odebrać tylko to co moje,
Zabiorę i odlecę ścierając się z westchnieniem...

Labirynt własnych marzeń,
Starań i dążeń...
Desperacko zawala się na moją głowę...
A ja nic nie mogę zrobić...

Jedynie skończyć z tym.

"Jak dobrze widzieć Cię zdrowego",
Tak smutnego i zagubionego,
W tym co nazwałam życiem...
Zapomnij o Śmierci...

Bo może warto pomyśleć o życiu...
I uciec od dziecięcej niewinności tego szklanego naczynia...

Ten post był edytowany przez Triad: 08.03.2004 20:41

[Cailith]

Wiesz co?
Uparty wiersz. Nie daje mi spokoju. Za dużo wielokropków. Stylistykę bym gdzieniegdzie poprawiła. Rytmu zero. Długość wersów momentami powalająca. Jak dla mnie za mało metafor, przerzutni i innego tego typu badziewia.
A mimo to, mimo tych wszystkich niedociągnięć, podoba mi się. Bardzo. Tyle w tym głębi, prawdy, Ciebie.
Przecież prawda jest w poezji najwazniejsza.

Pięknie.