[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Kolumbowie, Sama nie wiem czy to dobry tytuł

[Sihaja]

Nie, nie jest pisany na siłę... Po prostu nie wszystko potrafię należycie przedstawić i ubrać w słowa. Pisany pod wpływem pewnego tekstu czytanego dziś na polskim - "Do potomnych" Tadeusza Gajcego. Rodzaj usprawiedliwienia, że nie wszystko dla mnie jest jasne.



Ja widzę ich jako duchy
marne szkielety spopielonych zdarzeń
oderwane od faktów, uczuć i bólu
papierowe postacie o smutnych oczach.
I tak chciałabym poznać
czarne korowody myśli, poplątane warkocze
ludzkich przeznaczeń.
Widzieć spoza mgły - człowieka
i człowiekiem się uśmiechać
wgłąb cudzych znaczeń.

Wystawiamy im krzyże
marne kadzidlane dymy pnące się w niebo
tak podobne do ich własnej łuny
skrwawionego nieba.
A przecież nie wiemy nic
o chłodnych wojnach strachu
o zasadzkach
i życiu pod ramię ze śmiercią.

Z pustych kart wyziera szara twarz
notorycznego przechodnia
po najciemniejszych zakamarkach cierpienia.
I trzymając własną perłę w zaciśniętej dłoni
my - posiadamy wybór, który ktoś im wydarł.
Zakopali nadzieję na szerokim polu
wśród min, wśród strzałów
by porosła mchem i zachowała się
dla przyszłego pokolenia.



Ten post był edytowany przez Sihaja: 12.03.2004 22:49

[muszka Me]

Dla mnie mistrowski wiersz... ale tak serio i w stu procentach. Jest w nim wszystko, co powinno być i nawet więcej. Nadaje się do podręcznika (i nie jest to wada bynajmniej).

Taki... przemyślany? Prawdziwy? Nie umiem wyrazić swoich uczuć. Ale uważam, że jest genialny. Ogromnie. I właśnie go sobie przepisuję, bo ja go muszę mieć.