[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Pokochaj

Tak, to znowu ja i moja "twórczość". Ten wierszyk napisałam jakiś czas temu i w końcu zdecydowałam się zamieścić.

Wyciągam rękę - i nic
serce we mnie drży - przerażone
nagłą ciszą, wstrzymanym
oddechem pustki.
Szukam Twoich bezpiecznych
warg opiekuńczych
rozdygotanego gorąca Twojej obecności.
Nie każ mi czekać,
odezwij się ciszą,
odezwij się łąką,
i powiedz, że ja,
ja jedyna i kochaj mnie
do zaciśnięcia ust
do rozespanych spazmów
wspólnych uczuć.
Samej - tak mi zimno.

"Kochaj mnie, nieprzytomnie, jak zapalniczka płomień, jak sucha studnia wodę..."
Przypomniało mi się i napadło na śpiewanie (zły omen dla sąsiadów).
Generalnie nie lubię miłosnej twórczości. Bo nie jestem zakochana/może nigdy nie byłam/miłość jest banalna/a my mamy łokcie (niepotrzebne skreślić). Jakoś do mnie po prostu nie trafia.
Jakkolwiek zdarzają się wyjątki. A Twój wiersz od słów "nie każ mi czekać" jest takim wyjątkiem.
Właściwie od tych słów mógłby się zaczynać, bo ten początek mi zgrzyta.
Ale pięknie jest i bez byków ortograficznych (;


A nie, chwila. Nie podoba mi się jeszcze słowo "spazmów". Muszę Was oduczyć takich wielkich słów.

Pozdrawiam =*