[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Pokochaj

Tak, to znowu ja i moja "twórczość". Ten wierszyk napisałam jakiś czas temu i w końcu zdecydowałam się zamieścić.

Wyciągam rękę - i nic
serce we mnie drży - przerażone
nagłą ciszą, wstrzymanym
oddechem pustki.
Szukam Twoich bezpiecznych
warg opiekuńczych
rozdygotanego gorąca Twojej obecności.
Nie każ mi czekać,
odezwij się ciszą,
odezwij się łąką,
i powiedz, że ja,
ja jedyna i kochaj mnie
do zaciśnięcia ust
do rozespanych spazmów
wspólnych uczuć.
Samej - tak mi zimno.

Wchodząc tu byłam bardzo sceptycznie nastawiona. Dalej jestem - generalnie do wierszy o miłości.
Zaskoczyło mnie to, co znalazłam w tym wierszu. To jest prawdziwe - szczere, odważne, ciepłe. Nie jakiś wiersz wydumany zakompleksionej nastolatki, ale prawdziwe uczucie, ubrane w słowa.

Tia... No właśnie. Słowa. Mogłabyś troszeczkę popracować nad pierwszymi siedmioma wersami, bo takie... z lekka trącą banalnością. Potem świetnie. Właściwie dla mnie wszysko jest w tym fragmencie:

No. Pięknie=]

PS. Napisałam to opowiadanie. Przygotowuję się psychicznie na krytykę i zlinczowanie, i zamieszczam na fan fiction. Może nie będzie to ostatnia decyzja, jaką podejmę w życiu