[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Ocean

Ach fale, córki bezbrzeżnej głębiny
Dumne i potężne w swym majestacie
Posłuchajcie głosu umarłej dziewczyny
Kto życie przeciągał, przed śmiercią je straci

Na drodze mojej cień się położył
Zaległ na duszy, dotąd nie spłukany
Na zbyt wiele w życiu zbłądziłam bezdroży
Niech zamkną się nade mną dzikie oceany

Jesteście straszne, piękne, lecz tak odległe
Jak światło świtu majaczące w oddali
Sprowadzono mnie w gęstą, oleistą mgłę
Kłamiąc, że to ogień mą duszę ocali

Wodo, tyś życiem, więc obca mi jesteś
Zbyt długo trwałam oddzielona od ciebie
Może będziesz kresem nieskończonych nieszczęść
Skoro nie ma wytchnienia na ziemi ni w niebie

Mi się tam podoba, ale to chyba kwestia dobrego smaku (nie, ja wcale nikogo nie obrażam).
Rymy troszeczkę w trzeciej zwrotce pobłądziły, ale we wszystkich innych są bardzo przyzwoite i nie przypominają mi dziecięcych rymowanek, jak to czasami w nastoletniej poezji bywa (i od czego bronią się młodzi poeci, pisząc wierszydła białe).
Temat także oryginalny, wreszcie coś nie o miłości, nie ma tu może miejsc do głębokiego przemyślenia, ale czy można mieć wszystko?
Tak na +4 jak dla mnie =)

Korniszonku-> mówiłam 100 razy, powiem 101 raz. "Ładne metafory" nie warunkują dobrego wiersza.