Trudno mi ostatnio przychodzi właściwe ujęcie w słowa. Temat mam, wszystko mam, ale... no nie wiem... Sami oceńcie.



Jak łatwo nam jest być dobrym
siedząc w głębokim pluszu fotela
spijając szepty liter z wilgotnych kartek
wznosząc przerażone oczy do Boga,
że jak tak można i to nie możliwe,
że ból był, ale wielki,
że każda kropla krwi musi spłynąć chwałą.

Jakże mało mówią nam o strachu
zwierzęcia prowadzonego na rzeź
mdlących odruchów rezygnacji
z kieszonkowego człoweczeństwa.

Miło nam oceniać ludzi, których się nie rozumie
macać ranę przekłutą, niewłasną,
mówiąc, że źle się zrasta.

Jakże łatwo nam być dobrym!