[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ "Czas Zgonu" [zak] do LW, ...opowiadania medyczne

[Agrado]

W tym topicu chciałbym zaprezentować swoje opowiadania medyczne pt. "Czas Zgonu". Prosiłbym o wasze opinie.

„Czas Zgonu”

cz. 1
„Niech odpoczywa w pokoju”

Nie zdążył się jeszcze położyć, jak zadźwięczał mu pager. Przecież dopiero co wrócił. O co mogło im chodzić? Ociężale wstał i chwycił pager. Spojrzał na niego po czym podszedł do telefonu i wybrał wskazany przez beeper numer.
- Izba przyjęć – odezwał się kobiecy głos w słuchawce
- Mówi Jack Williams. O co chodzi?
- Mamy kilku... – przerwał jej Phil, który przechodził obok i wyrwał jej słuchawkę z ręki
- Mamy rannych ze strzelaniny. Nie wyrabiamy. Pomożesz?
- Już jadę.
Odłożył słuchawkę i zaczął się ubierać. Po kilku minutach siedział już w samochodzie i jechał w kierunku Szpitala Św. Krzysztofa. Obliczył, że dotarcie na miejsce nie zajmie mu więcej niż dziesięć, góra piętnaście minut. Zwłaszcza, że ulice Los Angeles nie bywają o tej porze tak zakorkowane jak to jest podczas dnia.

Włączył radio. Zazwyczaj tego nie robił, ale wolał żeby cos szumiało niżby miała go otaczać cisza. Tak zawsze słyszał szum samochodów, a teraz był sam na tym odcinku ulicy.
- Minęła 5:30, czas na wiadomości – szumiał głos z radia – przynajmniej osiem rannych w tym sześć ciężko w wyniku dzisiejszej strzelaniny, która miała miejsce kilka minut temu w barze „Relax”...
- No to mamy robotę – powiedział sam do siebie.
Chciał się wsłuchać w to co mówią w radiu ale przeszkodzono mu. Z niezwykłą prędkością minął go samochód, jadący pasem obok. W momencie gdy przejechał samochodem Jacka zatrzęsło. Nie zdziwiło by go to pewnie, gdyby nie fakt, że samochód który go minął jechał złym pasem. Samochód wyprzedził jeszcze kilka innych jadących przed nim i zbliżał się do skrzyżowania. Światło zmieniło się na czerwone. Samochód jednak nie zwalniał. Wyjechał na skrzyżowanie i wbił się prosto pod koła wjeżdżającej na skrzyżowanie cysterny. Samochód odrzuciło na bok i wgniotło go w mur stojącego nieopodal budynku. Cysterna wpadła w poślizg. Naczepa zakręciła i uderzyła w pobliski słup. Kula ognia natychmiast rozerwała cysternę. To co z niej zostało wjechało na jadące z przeciwka samochody. Wszystkie samochody będące na skrzyżowaniu stłukły się ze sobą. Potężny płomień ogarniający cysternę zaczął się powoli przenosić na stojące obok samochody.

Jack akurat podjeżdżał do skrzyżowania, gdy zauważył co się dzieje. Nacisnął szybko na hamulec, jednak nie uchroniło go to przed uderzeniem w auto stojące przed nim. Samochód jadący za Jackiem również w niego uderzył. Wlliams nie wierzył własnym oczom. Mieszkał w Mieście Aniołów od kilku lat i widział nie jeden wypadek, ale czegoś takiego jeszcze nigdy. Natychmiast wybiegł z samochodu i zaczął rozglądać się po okolicy. Przed sobą miał tylko potężną kulę ognia. Wszyscy ludzie krzyczeli. Jack z ledwością wyłapywał wśród nich wołanie pomocy. W pierwszej kolejności podbiegł do płonących samochodów. Z cysterny nie było już kogo ratować. Podbiegł do auta wbitego w cysternę, którego tylko chwila, dzieliła od wybuchu. Za kierownicą ujrzał kobietę. Leżała na kierownicy. Ręce miała zakrwawione. Po kierownicy spływały krople krwi. Jack natychmiast otworzył drzwi i spróbował wyjąc kobietę. Jednak była zaklinowana pomiędzy siedzeniem a kierownicą. Jack nie chciał jej bardziej zaszkodzić. Podbiegł do pobliskiego samochodu i wyciągnął z niego mężczyznę.
- Musi mi pan pomóc
- Ale ja się nie znam
- Nie szkodzi.
Podbiegli do kobiety i tworzyli drzwi.
- Pan wejdzie z tyłu i powoli odsunie fotel a ja ją wyciągnę – krzyczał Jack
- Wie pan co pan robi?
- Jestem lekarzem.
Mężczyzna wszedł do tyłu i kucnął na tylniej kanapie. Jack z wielkim trudem odblokował przedni fotel i dał mężczyźnie znak, żeby ten ciągnął.
- Tylko powoli
Mężczyzna ciągnął fotel do siebie. Sprawiło mu to wiele wysiłku.
- Gorąco tu – krzyczał mężczyzna]
- Jeszcze chwilę. Niech pan ciągnie.
Fotel się trochę odsunął. Nie była to spora odległość, ale wystarczyła aby pomóc kobiecie.
- Może pan wyjść. Ma pan coś do unieruchomienia szyi?
- Co?
- Nie wiem. Kołnierz, karton. Cokolwiek.
- Cholera – Jack rozglądał się nerwowo – niech pan da sweter
Mężczyzna posłusznie wykonał polecenia. Jack chwycił sweter po czym owinął go wokół szyi kobiety, w celu prowizorycznego unieruchomienia.
- Teraz pan chwyci za nogi a asekuruję głowę. Zaniesiemy ją na chodnik.
Mężczyzna chwycił nogi kobiety, a Jakc jej barki. Powoli wyciągali kobietę z samochodu. Po chwili szli z nią w kierunku bezpiecznego odcinka chodnika. W tym samym momencie Jackowi zadzwonił telefon komórkowy.
- Tu na chodnik.
Położyli ją. Jack odebrał telefon.
- Tak.
- Ile czasu można czekać? Nie wyrabiamy – wrzeszczał Phil
- Był wypadek. Sporo rannych. Mam rozbity samochód. Ratuję poszkodowanych.
- Nic ci nie jest? Sam jesteś?
- Ze mną dobrze. Gorzej z nimi. Potrzebuje wsparcia.
- Możemy wysłać kilka wozów. Zabierzesz jednego z poszkodowanych i przyjedziesz razem z nimi.
- Ale...
- Żadnego ale.
Rozłączył się. Jack schował telefon i kucnął przy kobiecie.
- Słaby puls. Niech pan zrobi usta-usta a ja masaż serca. Wie pan jak?
- To akurat wiem.
Mężczyźni zaczęli współpracować.
- Nie mogę. Powietrze się cofa. – krzyknął mężczyzna
- Musi mieć coś w przełyku. Ma pan scyzoryk?
- Tak.
- Niech pan przyniesie.
Mężczyzna odbiegł. Zaraz podbiegł inny.
- Niech pan nam pomoże. Mój brat jest...
- Chwilę. Jestem sam. Zaraz przyjadą karetki.
Mężczyzna wrócił ze scyzorykiem. Jack odwinął sweter z szyi kobiety, po czym chwycił scyzoryk i przyłożył do wgłębienia szyjnego.
- Co pan robi?
- Pomagam jej oddychać.
Jack wbił scyzoryk. Wyjął z kieszeni długopis, po czym go rozkręcił i włożył końcówkę, przez którą wychodzi wkład w nakłucie w szyi.
- Niech pan dmucha – powiedział
- To bezpieczne?
- To być może jedyny sposób, żeby ją uratować.

JJ weszła niepewnym krokiem do Izby Przyjęć. Gdyby mogła to pewnie by wyszła po tym co zobaczyła. Ogromny harmider i latanie lekarzy od jednej sali do drugiej. Pielęgniarki jeżdżące z pacjentami na łóżkach. Chciała się cofnąć i jeszcze raz przemyśleć, czy na pewno chce tu być, gdy uderzyła w kolejne łóżko, pchane przez sanitariuszy.
- Pomóżcie – krzyknął sanitariusz
Dave, student czwartego roku chirurgii chwycił łóżko.
- Co mamy?
- Ostatnia ofiara strzelaniny. Mark Louis. Lat 16.Nieprzytomny. Źrenice reagujące. Kula utkwiła w jamie brzusznej. Glasgow 7. Ciśnienie 90/60. Puls 52. Dostał 2 jednostki Lidokainy.
- Bierzemy go. Jammie pomóż.
Jammie była jedynym na Izbie Przyjęć pediatrą. Pomimo iż miała pełne ręce roboty podbiegła do Dave’a.
- Na urazówkę – powiedział Dave.

JJ nadal stała w poczekalni. Rozglądała się dookoła.
- Pomóc w czymś? – zapytał Phil
- Nie. To znaczy tak. Jestem nową praktykantką. Nazywam się JJ.
- Phil Waren. Szef stażystów. Miło mi.
- Mi również. Studiuję trzeci rok chirurgii. Miałam się dzisiaj zgłosić.
- O szóstej rano?
- Tak mi kazali.
Phil westchnął po czym chwycił JJ i zaprowadził ja do przebieralni.
- Przebierz się. Potem zapytaj o mnie w recepcji. Pomożesz nam.
- Ale ja...
- Przynajmniej zaliczysz kilka zabiegów.
Po tych słowach wyszedł. JJ odprowadziła go wzrokiem, po czym zaczęła się przebierać.

- Wykrwawia się – wrzasnął Dave
- Założyć tamponadę – powiedziała Jammie do pielęgniarki.
- Mam wyniki gazometrii – krzyknęła Cybil, przełożona pielęgniarek – pH 6,3; pCO2 – 22; PO2 – 63; HCO3a – 7,1 ; BE –12,3 ; saturacja 82%
- 50mg Xylocainy – powiedziała pewnie Jammie
- Bradykardia – wrzasnął Dave – elektrody

Jack odprowadzał właśnie do samochodu medyków, którzy nieśli na noszach kobietę z wypadku.
- Pan jedzie z nami? – zapytał Jacka sanitariusz
- Nie.
- Dostałem wyraźny rozkaz...
- To powie pan, że odmówiłem. Kiedy przyjadą kolejni?
- Są już w drodze.
- Gdzie ją zabieracie.
- Do was.
- Jesteśmy przeładowani.
- Ale jesteście najbliżej – sanitariusz zamknął drzwi i karetka odjechała.
Jack pomógł już kilku osobom. Po drugiej stronie ulicy zauważył jednak kogoś leżącego na ulicy. Gdy chciał przejść drogę zagrodziły dwie nadjeżdżające karetki. Z jednej wysiadł sanitariusz.
- Tam z tyłu – krzyknął do niego Jack i popędził na drugą stronę ulicy.
Na ziemi leżał młody mężczyzna. Był przytomny jednak seplenił.
- Ej – krzyknął Jack do jednego z sanitariuszy i pokazał, że ma podejść.
- Co?
- Słaby puls. Maska z workiem Ambu, Dopamina i Chaloperidol.
- Tak jest – sanitariusz natychmiast pobiegł do wozu.

- Przepraszam, gdzie jest doktor Phil Waren? – zapytała JJ wchodząc do rejestracji
- Jest na urazówce. Korytarzem prosto, czwarte drzwi po prawej – odpowiedziała uprzejmie Michelle – koordynatorka Izby Przyjęć.
JJ udała się wskazaną drogą. Rozglądała się na boki mijając każde drzwi. W końcu przez okno w drzwiach zauważyła Phila. Pchnęła drzwi i weszła pewnie do środka.
- O jesteś JJ. Chodź pomożesz nam.
Podeszła bliżej stołu operacyjnego.
- To nowa praktykantka, JJ.
Wszyscy kiwnęli głową na znak przywitania. JJ odpowiedziała im tym samym.
- Zaintubuj go, a potem pobierz krew z tętnicy w celu gazometrii.
JJ chwyciła laryngoskop i włożyła w usta pacjentowi.
- Rurka numer 6 – powiedziała
Jednym szybkim ruchem wsunęła rurkę.
- Rurka na miejscu.
- Znakomicie – odpowiedział Phil – teraz gazometria
JJ obeszła pacjenta. Chwyciła strzykawkę i wbiła ją w tętnice na ramieniu.

Dave i Jammie jeszcze przez blisko dwadzieścia minut reanimowali młodego pacjenta.
- Jeszcze raz. Do dwustu – zawołał Dave trzymając w ręku elektrody
- To nie ma sensu – powiedziała Jammie
- Odsunąć się – Dave przyłożył elektrody do ciała pacjenta, które
wygięło się w łuk. Dave spojrzał na monitor. Odłożył elektrody i spojrzał na Jammie.
- Czas zgonu 6:32 – powiedziała Jammie
Dave zdjął rękawiczki i wyszedł z sali. Idąc szpitalnym korytarzem minął Phila.
- Dave – zawołał Phil – pokażesz naszej nowej praktykantce jak się robi nakłucie lędźwiowe. Pacjent jest w jedynce.
Dave spojrzał na JJ, która się uśmiechnęła.
- W porządku – odpowiedział z uśmiechem
- To będzie już czwarty zabieg, który dzisiaj zaliczysz. Szczęście ci dopisuje – powiedział Phil
- Oby tak dalej – odparła JJ uśmiechając się do obydwóch lekarzy.
Dave dalej patrzył na JJ. Zauroczyło go jej długie blond włosy spływające na ramiona jak strumień wodospadu. Dołożyła do tego swój uśmiech, który działał hipnotyzująco.
- Idziemy? – zapytał Dave
- Jasne

Phil wszedł do recepcji i od razu chwycił za telefon. Po chwili po drugiej stronie odezwał się Jack.
- Miałeś tu przyjechać razem z ekipą
- Nie mogę. Jestem potrzebny.
- Tutaj też. Mamy tylko sześciu chirurgów, czterech jest na urlopie, a ty wspomagasz sanitariuszy.
- Nie są w stanie wszystkim pomóc – po tych słowach się rozłączył
- Michelle – zawołał Phil – jak tylko pojawi się Jack niech przyjdzie do mnie. Victor się o niego dopytuje.

- Intubacja, gazometria, odsysanie i nakłucie lędźwiowe jednego dnia. Gratuluje – powiedział Dave podając JJ strzykawkę

- Dzięki. Tobie się nie udało?
- Nie w tak krótkim czasie.
Zrobił chwilę przerwy.
- O której kończysz?
- A czemu pytasz – spytała niepewnie JJ
- Może dasz się zaprosić na kolację?
- A jeśli kogoś mam?
- A masz?
- Nie
- To jak?
- Dlaczego?
- To taka nasza szpitalna tradycja. Student czwartego roku zaprasza na kolację nową praktykantkę. A poza tym twoje dzisiejsze zabiegi.
- Skoro to wasza tradycja, to trzeba jej dotrzymać.
- Może byście zaczęli. Długo mam tak leżeć? – burknął czarnoskóry, starszy mężczyzna oczekujący na pobranie płynu mózgowo-rdzeniowego.
- Wbij się w przestrzeń podpajęczynówkową pomiędzy trzecim a czwartym kręgiem – instruował JJ Dave.

Jack pomagał w ocaleniu mężczyzny leżącego na ulicy. Mężczyzna nagle zdjął maskę.
- Tttam jjeest mmoja córreczkka – wyjąkał
Jack zerwał się na równe nogi i zaczął iść w stronę furgonetki. Tuż obok niego spadł słup, który uderzyłw pobliski samochód powodując wybuch. Jack zachwiał się na nogach pod wpływem podmuchu. Mało by brakowało, a podmuch zerwał by go z nóg. Odsapnął chwilę zgięty w pół, po czym wyprostował się podbiegł do furgonetki. Wszedł do środka. Usłyszał płacz.
- Przygotujcie izolator – zawołał do sanitariuszy.
Podbiegli do karetki. Nagle usłyszeli wybuch. Odwrócili się. Miejsce na którym stała furgonetka stało w ogniu a wszędzie latały strzępy płonących różnorakich części.
- O mój Boże – krzyknął sanitariusz – powiadom Św. Krzysztofa i wezwij posiłki – nakazał swojemu partnerowi.

cdn...

Ten post był edytowany przez Agrado: 24.03.2004 23:39

[Agrado]

„Czas Zgonu”

cz.

8
„CBC ”

Siedziała przy stole w kuchni w

szlafroku i popijała gorąca czekoladę. Za oknem już od kilku godzin było

ciemno. Stół znajdował się tuż przy oknie, więc JJ cały czas miała wzrok

wlepiony w okno i obserwowała krajobraz. Co prawda w nocy nie jest on zbyt

imponujący, ale ponieważ nie mogła zasnąć, to wydawało jej się to jednym z

sensowniejszych rozwiązań. Chłepcząc czekoladę myślała o ludziach, którzy co

jakiś przewinęli się pod oknem. Skąd mogli wracać? Dokąd idą? Czy też nie

mogą zasnąć i postanowili wybrać się na spacer? Pewnie nigdy nie dostanie

odpowiedzi na te pytania, ale lubiła snuć przypuszczenia.

Dave

chrapał. Rzadko mu się to zdarzało, ale jak już do tego dochodziło, to mało

brakowało, a cały blok wprawiony w drgania przebudziłby się. Być może to był

jeden z powodów, przez który JJ nie mogła zasnąć. Z drugiej jednak strony,

gdy zasnęła to ciężko było ją obudzić.

Otworzył oczy i rozejrzał

się dookoła. Kilkakrotnie przetarł ręką twarz i przyjrzał się miejscu, gdzie

powinna leżeć JJ. Powoli wstał, nałożył szlafrok i wyszedł z pokoju.

Delikatnie przeszedł przez przedpokój. Zatrzymał się przed lustrem. Nie mógł

uwierzyć w to co zobaczył. Każdy włos na jego głowie oddawał pokłon innej

stronie świata, a twarz przypominała jedwabną tkaninę po wyjęciu z wirówki.



JJ wzięła łyk czekolady. Szybko go przełknęła, po czym

ziewnęła.
- Nie śpisz – zapytał cichym głosem Dave
JJ obróciła

się. Uśmiechnęła się delikatnie w jego stronę.
- Jakoś nie mogę

– odpowiedziała – zrobić Ci czekoladę?
- Nie,

dzięki.
Podszedł bliżej i usiadł koło niej. Chwycił ja za rękę i

pocałował.
- O czym myślisz?
- O niczym – pokręciła głową i

dopiła czekoladę
- O tym mężczyźnie?
Wstała i odniosła kubek do

zlewu.
- O nim, o jego żonie...
- Nie rozumiem
- Ona

chce podać szpital do sądu – krzyknęła – przymoczyłam dupę

rozumiesz? Uśmierciłam pacjenta.
- Nie – wrzasnął – ty

jesteś tylko rezydentką. Nie masz jeszcze pacjentów. Odbywasz praktykę pod

opieką Jacka, i...
- I to on oberwie. Cudowna perspektywa.
Dave wstał

i podszedł do JJ. Objął ją i pocałował.
- Nie mogłaś temu zaradzić,

kochanie.
- Jakbym podała wcześniej Cyklonaminę...
- Na godzinę

przed atakiem – zapytał – to nie miałoby sensu
Pocałowała go.

Przeczesała mu ręką włosy.
- A eschalotomia? – zapytała, po czym

wyrwała się z objęć Dave’a i podeszła do okna.
- Musisz

zrozumieć jedną rzecz. Usiądź.
- Nie.
- Siadaj –

wrzasnął
JJ się przestraszyła. Znają się od kilku tygodni, a Dave po raz

pierwszy na nią krzyknął.
- Po pierwsze: Jesteś rezydentką i każdy twój

wpis w kartę chorobową jest sprawdzany i podpisywany przez Jacka. Gdyby Jack

zauważył, że eschalotomia jest potrzebna to na pewno by cię o tym

powiadomił. A po drugie: facet nie miał zapalenia trzustki, ani nie skarżył

się na ból. Gdybyś zleciła zabieg, a on by zmarł to dopiero byś narobiła

problemów.
JJ słuchała Dave’a.
- Wiesz – zaczęła powoli

– od dziecka chciałam zostać chirurgiem. Nikim innym tylko chirurgiem.

Rodzicom się to nie podobało. Dla nich co najwyżej mogłam zostać

pielęgniarką, ale nie chirurgiem. Kto to widział kobietę chirurga? –

przystanęła na chwilę – A wiesz co ja im na to? Że udowodnię im, że

mam dość sił, żeby zdawać na medycynę, zdać studia i zostać chirurgiem.

Jednak...
Spojrzała się w okno, potem na Dave’a i uśmiechnęła

się.
- ... teraz z każdym dniem czuję, że mam coraz mniej tych

sił.
Dave chwycił ją za rękę.
- Masz wystarczająco dużo sił. Uwierz

mi. Ale nie możesz przejmować się każdym pacjentem, który umrze w twojej

obecności. Jeżeli teraz tak reagujesz, to co będzie jak zostaniesz

chirurgiem?
JJ pokręciła tylko głową. Chciała coś odpowiedzieć, jednak

nie wiedziała co.
- Jeżeli chcesz – mówił Dave – to zakończ

studia, ale pamiętaj, że ja tej decyzji nie pochwalam. Za dwa lata masz

zostać chirurgiem.
Uśmiechnęła się.
- A teraz wybacz, ale mam

jutro długi i ciężki dzień. Pogadamy potem.
Dave wstał i szedł w kierunku

wyjścia z kuchni.
- Dave – zawołała JJ
Odwrócił się i spojrzał

prosto w jej oczy.
- Zostanę. Kocham Cię.
- Ja Ciebie

też.

Po kilkunastu minutach zalała sobie drugi kubek czekolady i

wypiła go jednym duszkiem. Miała dzień wolny więc usiadła z powrotem przy

oknie i obserwowała ludzi. Uśmiechała się do nich.
- Jak ja wam

zazdroszczę braku takich problemów – wyszeptała


cdn...

nie wiem. jak na razie cdn nie nastapil.

Ten post był edytowany przez Avadakedaver: 08.07.2006 22:24