[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ To Czego Nie Widać W Lustrze;Czas Podarków[zak]LW, Opowiadania jednoczęściowe

[Seiya]

To czego nie widać w lustrze


Marcin nie był zwykłym dzieckiem. Nigdy nie chciał być zwykły. Nigdy nie chciał być taki jak pozostali rówieśnicy. Zawsze chciał być INNY. Jego rodzice tego nie chcieli. Ale on tak. A takie postanowienie w życiu dwunastolatka to ważna rzecz.
Pewnego normalnego dnia Marcin wstał już o 7. Jak zwykle ubrał się w szare jeansy i bawełniany t-shirt z nadrukiem BOSTON. Jak zwykle umył zęby. No i w końcu jak zwykle wyszedł cichutko bo nie chciał budzić mamusi. Kochał mamusię. Chociaż ona go nie kochała, bo nie był jak INNI. A ojciec też go nie kochał, aż z tej niemiłości powiesił. Przynajmniej tak mówiła mamusia.
Minął duży, budujący się od jedenstu lat kościół, który mimo datków parafian jakoś ukończyć się nie chciał i wszedł do kaplicy.
Uklęknął przy ołtarzu odmawiając Zdrowaś Maryjo.
"owoc żywota Twojego..."
Znów tam była. Nigdy nie zauważał, kiedy wchodziła. Nie musiał się odwracać, by wiedzieć, że jest to pani o czarnych jak heban włosach, miłej twarzy w krwisto czerwonej wydekoltowanej sukni.
- Wczoraj znów się ze mnie śmiali...Bo czytałem w kącie mangę, a oni nie wiedzieli co to jest...I kopali...
Nie odwrócił się. Nie chciał by ta pani, która tak jak on co rano przychodziła do kościoła zauważyła jego łzę.
- Wiesz...Ze mnie też się śmiali w szkole...Ale...NAUCZYŁAM ich, jak żyć obok innej. Chcesz, żebym też Cię nauczyła?
Marcin wstał.
- Muszę iść do domu. Po tornister.
- Żeby znów się z Ciebie śmiali?
Chłopak przystanął i spojrzał w jej głębokie niczym ocean oczy. Takie szkliste...Pełne dumy.
- Chcę. NAUCZ mnie.
Wtedy pochylił się nad nim i położyła dłoń na jego policzku. Otworzyła usta i wtedy Marcin zauważył, że ma wyjątkowo długie kły. Pochyliła się nad jego szyją. I wtedy zdał sobie sprawę, że już UMIE. Że może być INNY. I nikt mu nie przeszkodzi...A ból...Ból nie miał teraz znaczenia.

Ten post był edytowany przez Seiya: 25.05.2004 18:35

[Aeth]

No cóż, oba, jak na razie, opowiadania, są jak na mój gust zdecydowanie za krótkie. Za mało w nich opisów, tylko parę zdań i dialogów. Brak uczucia - nie można się zżyć z bohaterami, bo nie ma się pojęcia o stanie ich umysłu. Co właściwie wiadomo o postaciach? Żadnych pobocznych faktów o życiu - po prostu suchy szkic, opaty na jednym wątku. W pierwszym tekscie jakiś klimat może jest, ale wszystko dzieje się za szybko i zbyt chaotycznie. Drugie się urywa. Jeśli miało to pozostawić jakieś uczucie przerażenia czy czegoś, to w moim przypadku nie zostawiło. Przykro mi, ale nie podoba mi się.