[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Noc

Napisane dzisiaj w nocy, jak ktoś ma pomysł na tytuły to proszę się nie krępować:
nn/
Godzina jest pierwsza, komputer wskazuje
Leżąc na łóżku walczę ze snem
Minuty, ach ile ich tutaj marnuję
Wiem

Tak, tak świadomość działa mi dobrze
(No ja tak myślę, inni już śpią)
Wciąż oczy Jej widzę, w nich całe morze
I Ją

Rekurencyjny ten obraz snami
Przykryty, a także zasłoną z mgły
Gdybyśmy teraz mogli być sami
My

Lecz nie możemy, gdybyśmy chcieli
Nawet i wtedy on będzie żyć
Nie musisz, naprawdę, wcale nie musisz
Się kryć

Bowiem intryga ta nie ma sensu
Wybór zapadnie prędzej lub nie
Ten kołek istniejąc wszystko rezepsuł
Źle

Małe pękniecie osłabia całość
Organizm długo przed śmiercią się broni
Lecz żadna, nawet największa żałość
Nie zagoi

Myślałby kto iż to co w głowie
Nie boli tak jak świat poza nią
Lecz spytaj wariata - on ci odpowie
Chęcią

Bo chęcią ten świat jest wyłożony
Zdrowy pieniędzy pragnie, a bogacz
Zdrowia, gdy to mu nie dopisuje
Sam zobacz

A ja tylko pragnę śmierci drugiego
By więcej nie stał pomiędzy nami
Zbliż się kochana do snu mojego
Jestemy sami


nn/
Znalazłszy się na tym niewielkim pokładzie
Zrobiwszy pośpieszny, dokładny remanent
Modliłem się długo, by duszę miec w ładzie
Bo wkrótce spotkam się z Panem

Kilka tych puszek, z metalu, przykrytych
Kocam z jakiegoś dziwnego tworzywa
Wody z pięc buti, jeszcze nie wypitych
Oto com miał by tu dogorywać

Możliwości kilka tylko przewidziałem
I myśląc jak się bez bólu wykończyć
W głowie ze sobą się głośno sprzeczałem
Lecz chyba tutaj muszę to zakończyć

Albowiem ma łódka, dryfując na falach
Dała się złapać w rybackie sieciska
Rybaków marzących o rafach w koralach
A podnoszących mnie - rozbitka


-- UPDATE --
wersja 0.1

Ten post był edytowany przez krufka: 11.06.2004 21:15

Biegnę, pod nogi dlatego nie patrzę
On także, choć charczy nie zostaje w tyle
Muszę gdzieś skręcić, czas slady me zatrze
Jako pokojówka gdy posadzkę myje

Albowiem do mycia to wszystko podobne
Lecz mocniej do mycia drewnianych pokładów
Wód kubeł wylewam, a w me ręce drobne
Biorę z lnu szmatę podłogę do ładu
Doprowadzam ruchami gwałtości wszelkiej
Pełnymi i innych sił młodej kobiety
Która w swej nikłej posturze, tak wielkie
Cuda łać może, z niczego - bankiety

Lecz nigdzie nie widzę, a wzrok swój wytężam
Żadnego schronienia, ni ganka, ni przyby
Aż nagle w ostatnim skoku się wyprężam
I barkiem rozbijam drzwi dziwacznej izby

Połamanych kości, i obitych mięśni
Czuję falami nadchodzący jęk
Tak jakby wszystkie słowami tej pieśni
Chciały powiedzieć żem w połowie pękł
W połowie zostając jednakże tu w środku
Część siebie zdradziłem On ma już część mnie
Gdy zdobędzie resztę uniknąć obrządku
Nie będzie możliwe, wiem o tym.. On wie

Czerwony, płomienny knot się świeczki żarzy
Przez okno dostrzega, że On już tu jest
Ja wbiegam po schodach On drzwi chce wywarzyć
Tak Homo homini lupus est, jak bies

Niestety tu szybszy był on, taka kolej
Rzeczy, że gdy kogoś ubodziesz pod bok
Inni mu mówi - 'olej go', 'weź olej'
On staje za tobą szykuje się w skok
A w końcu cię złapie, i wiesz to od kiedy
Podszedłeś do niego z prześmiewczym zamiarem
By pośmiać się trochę z jego włosów biedy
Choć robić to miałeś z właściwym umiarem

Morał dla was taki koledzy pacjenci
Siedzący tu ze mną w szpitalu bez klamek
Jesteście zamknięci - to bądźcie zamknięci
Cisi i potulni dla Nich jak baranek.

{W przeciwnym wypadku uciekajcie szybko
Nie zdejmujcie jednak kaftanu białego
Bo bez niego nie dacie złapać się bez tego
Com przeżył i mówię cichutko za szybką}