[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Noc

Napisane dzisiaj w nocy, jak ktoś ma pomysł na tytuły to proszę się nie krępować:
nn/
Godzina jest pierwsza, komputer wskazuje
Leżąc na łóżku walczę ze snem
Minuty, ach ile ich tutaj marnuję
Wiem

Tak, tak świadomość działa mi dobrze
(No ja tak myślę, inni już śpią)
Wciąż oczy Jej widzę, w nich całe morze
I Ją

Rekurencyjny ten obraz snami
Przykryty, a także zasłoną z mgły
Gdybyśmy teraz mogli być sami
My

Lecz nie możemy, gdybyśmy chcieli
Nawet i wtedy on będzie żyć
Nie musisz, naprawdę, wcale nie musisz
Się kryć

Bowiem intryga ta nie ma sensu
Wybór zapadnie prędzej lub nie
Ten kołek istniejąc wszystko rezepsuł
Źle

Małe pękniecie osłabia całość
Organizm długo przed śmiercią się broni
Lecz żadna, nawet największa żałość
Nie zagoi

Myślałby kto iż to co w głowie
Nie boli tak jak świat poza nią
Lecz spytaj wariata - on ci odpowie
Chęcią

Bo chęcią ten świat jest wyłożony
Zdrowy pieniędzy pragnie, a bogacz
Zdrowia, gdy to mu nie dopisuje
Sam zobacz

A ja tylko pragnę śmierci drugiego
By więcej nie stał pomiędzy nami
Zbliż się kochana do snu mojego
Jestemy sami


nn/
Znalazłszy się na tym niewielkim pokładzie
Zrobiwszy pośpieszny, dokładny remanent
Modliłem się długo, by duszę miec w ładzie
Bo wkrótce spotkam się z Panem

Kilka tych puszek, z metalu, przykrytych
Kocam z jakiegoś dziwnego tworzywa
Wody z pięc buti, jeszcze nie wypitych
Oto com miał by tu dogorywać

Możliwości kilka tylko przewidziałem
I myśląc jak się bez bólu wykończyć
W głowie ze sobą się głośno sprzeczałem
Lecz chyba tutaj muszę to zakończyć

Albowiem ma łódka, dryfując na falach
Dała się złapać w rybackie sieciska
Rybaków marzących o rafach w koralach
A podnoszących mnie - rozbitka


-- UPDATE --
wersja 0.1

Ten post był edytowany przez krufka: 11.06.2004 21:15

Z poezji się wyrasta, jak z dziecięcych butów
Dziwnych tych myśli, pluszowych zabawek
Wstaje się ze snu, po pianiu kogutów
Ze snu, a we śnie, ze słowem huśtawek

Bo wiersze są dobre na kołysankę
Wśród nocy budują nasz wielki świat
Okno otwartę oświetla szklankę
Przez okno widać pejzaż, zza krat

Poezja nie pasuje do złotych salonów
Sali balowych i tych zasłon pięknych
Ludzi w krawatach, niby Salomonów
Łajdaków, łotrów i zbrodni ich ciężkich

Skąd jest ten smutek, gdy jak lalkę starą
Wyrzucam marzenia, dzieciństwa swojego
W głąb siebie, człowieka targanego karą
Człowieka, przez karę, dorosłym zwanego

Jak dla mnie to o te kilka wersów identycznych słów za dużo...
Ale... cóż, muszę przyznać, że trochę mnie poniosło. Brak mi dystansu.

Co Ty nie powiesz! No nieźle... A już myślałem, że już nic mnie nie zdziwi.

"Człowiek uczy się całe życie. Jak widać warto chodzić na forum." (;
Powiedz mi, że informacja o Twim wieku jest błędna, to znaczy (ach, już Ci podpowiem), że nie mieścisz się w kryteriach 14-16.

A ten ostatni wiersz przypadł mi do gustu. Tylko ta ostatnia strofa... Puenta jak wszędzie. Ale nic to. Ja jestem na tak.

"Boże - do kurwy nędzy" - nie, nie sądze, że to plagiat. Te słowa są za często używane po prostu.