[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Dorastanie, ...

[Yavanna]

No nic, wklejam to tu. To mój pierwszy wiersz, jaki kiedykolwiek napisałam i mam wrażenie, że ostatni. Bo zazwyczaj nie lubuję się w poezji. Napisany w przypływie pesymistycznej weny. Tytuł wymyślony na poczekaniu.

Hej, chłopczyku!
Zabierz samochodzik.
Wkrótce
będziesz musiał wyruszyć.
Kraina dorosłości czeka.

Liście opadną
na zamierzchłe radości.
Przykryją je
warstwą poważnych trosk.
I przestaniesz umieć latać.
"Ale ja nie chcę..."

Hej, dziewczynko!
Upadł ci lizak!
Na kupę
zeschłych liści.
Witar
podwinął ci sukienkę.
Pomarańcz przemieni się
w czerń.
Kolorowe chmury przesiąkną ponurością.
Codzienność zapachnie szarością.
A Królewny zapadną w wieczny sen.
"Straciłam dzieciństwo..."

Edytowane.

Ten post był edytowany przez Yavanna: 19.06.2004 19:32

[Yavanna]

Zastosowałam się do Twoich wskazówek, Mellisa, i poprawiłam formę. Mam nadzieję, że teraz wiersz jest przejrzystrzy. Te błędy w fromie wynikają zapewne z tego, że, jak już wspominałam, nie przyjaźnię się zbytnio z panną poezją.

"Pomarańcz przemieni się
w czerń"

Kolor pomarańczowy kojarzy mi się z moim dzieciństwem.
Teraz przemyślając moje życie widzę je w kolorach czarno-białych, z przeważającą ilością czarnego. Tak jak stare fotografie.
Chodziło mi głownie o przemianę z beztroskiego dziecka w poważnego dorosłego. Pomarańcz kojarzy mi się z dzieciństwem, a czerń z dorosłością.

A czy coś jeszcze napiszę? Może jak mnie coś natchnie.

Dziękuję ogólnie za komentarz.