[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Gdziekolwiek, jak przykro, jak mokro

gdziekolwiek
w jakąś dziwną otłchań bez tlenu
spadaliśmy
zahaczyłeś się o skałę
nie przypadkiem

bez snu
jak wyczuleni na najmniejszy nawet krok
będący niechcianym krzykiem ich pomocy
lepsi i wybredni

tacy być mieliśmy
a teraz czuwam sama byle gdzie
ręce krwawią niewiadomo czemu
mój płacz, mój płacz sam ze zmęczenia cichnie

dlaczego jestem coraz bardziej sama
stojąc pośród was?
pośród setek obojętnych spojrzeń...
bo tylko z tobą wyszłabym na plus

dziwny deszcz nie dzwoni już o szyby
cisza przekrzyczy najgłośniejszą muzykę
wołam do ciebie
nie wiedząc już nic

razem...
niewypowiedziane nigdy słowo

Przeczytałam cały wiersz. Nie drgnęło. Ja nie wiem czemu. Może dlatego, że pod rubryczką autor widnieje Vampirka, czyli ktoś, po kim się spodziewa sporych drgnień. Nie to, że jest źle. Bo nie jest absolutnie. Gdyby napisał to jakiś nowicjusz powiedziałabym, że wiersz świetny. Ale ja wiem, że Ty potrafisz napisać 3 razy lepiej.
Byłabym niesprawiedliwa, gdybym napisała, że kompletnie nic mnie w tym wierszu nie chwyciło - bo pośród dość lekkich przeżyć było:

No, to był mocny, piękny, Vampirkowy wers. Przemówił do wyobraźni.
Pisz dalej, Vampi, i nie znikaj na tak długo. Twoje wiersze zawsze są jednymi z tych, na które się czeka, nawet jeśli nie zawsze spełniają oczekiwania.
Pozdrawiam.