[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Passacaglia

[Mellisa]

i możesz wszystkie rozumy pozjadać,
na złotych myślach jak na laurach siadać,
lecz w środku pusto, aż dech zapiera
gdy serce puka, a nikt nie otwiera

łzy na kolana padły ze wzruszenia
bo serce w kamień suchy się przemienia
i dusza ciałem odejdzie bezpiecznie,
nie zmartwychwstanie, bo żyje wiecznie

[muszka Me]

No wreszcie dobrnęłam do Twojego wiersza (idę po kolei, a każdemu komentarz się należy=D). Ale wiesz? Czytałam go już wcześniej, tylko chyba nie miałam czasu, żeby skrobnąć kilka słów. Więc robię to teraz.

I tu chyba mogę powtórzyć, co napisałam Marci. Pierwsza zwrotka (czy tam strofa, jak się upierają niektórzy) jest niesamowita. Idealna, piękna i zwiastująca coś dobrego.... Dla mnie to już mógłby być cały wiersz. Bo jest tu wszystko -- nawet ciekawy koniec. Ale napisałaś jeszcze zwrotkę drugą.

Nie, żeby psuła ona całość. Jednakże nadaje, moim zdaniem, wierszy jakąś nijakość... I o ile "gdy serce puka, a nikt nie otwiera" jest wyrażeniem, które podoba mi się ogromnie (żeby nie powiedzieć genialne -- a uważam, że z całą swoją błyskotliwością, jest do zapamiętania i zapisania koniecznie) to "nie zmartwychwstanie, bo żyje wiecznie" wydaje mi się czymś infantylnym, takim sztucznym, co sprawia, że po chwilowej radości pozostaje jakiś niesmak?

Umiesz pisać, Mell, umiesz. A nawet więcej -- potrafisz zaskakiwać. Brawa Ci za to.

Jeszcze tylko rymy (nie byłabym sobą, gdybym tego nie powiedziała) -- wydają mi się takimi na siłę miejscami (: Ale, mimo że są czasem nieco banalne (zapiera-otwiera) to jakkoś tak tu pasują (też się dziwię). No i boski tytuł. Hmm... mieszane odczucia do tego stopnia, że nie jestem nawet w stanie podsumować. Pisz dalej.