[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Bez Łez Płaczemy Dorośli

bez łez płaczemy dorośli
tak w ogóle nie poetycko
suszymy sobie przemoczone dżinsy
na deszczu w dodatku

jacyś opętani chyba to przez
śmieszny suchy chleb
jemy go i jemy opętani

cokolwiek będzie zawsze
jest dobrze przez ten chleb chyba
bo ty bo my i wszyscy w ogóle


to jak co noc
każdego dnia

i księżyc i słońce
w jednym miejscu i nigdzie więcej


nie wiem dlaczego
uspokaja mnie jednak ta burza
i widok drzewa samotnego strażnika

połączeni głodem i brudem
na granicy zdrowego rozsądku
gubiąc ostatnie wyznaczone zasady

wszystko to samo
i nie powtarza się nigdy to
już nigdy las nocą nie będzie podobny


to jak co noc
każdego dnia

i księżyc i słońce
w jednym miejscu i nigdzie więcej
niezatrzymane w płucach powietrze
a w sercu



wiem tylko gdzie z kim co i jak
nie mam pojęcia czemu
.. no i ten dzwiek wiatru i gitary w uszach

Tytuł mi się bardzo spodobał, pomyślałam "No, Vampi się postarała".
Pierwsza zwrotka była dobra, z niecierpliwością czekałam na drugą.
Druga zawierała już niepotrzebne powtórzenie, ale była w porządku.
A później... chaos. Być może jest to jakoś spójne, ale ja tego nie dostrzegam, być może to przez moje spartańskie wychowanie.
Ale dzisiaj wyjątkowo nie będę obrażać, bo jestem przyjaźnie nastawiona do wszystkich, którzy sami piszą swoje wiersze (o wyjaśnienia związane z tym tematem, prosić przez pm).