[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ 'przjrzewanie'

Osatanio Sumiko napisała u mnie:

I tak dłuższy czas mnie to zastanawiało i zgadzam się z tym.
Próbujemy być kimś starszym, większym. Kimś kto potrafi to i tamto.
Tak jakby życie dawało nam cholernie w kość. A jak się zastanowić, to jak jest?
Czy mamy problemy w domu, żeby podcinać sobie żyły w wieku 14 lat?
Czy nasze życie jest tak bardzo przykre? Każdy myśli, że jest wyjątkowy.
A jak każdy tak myśli, to znaczy, że nikt nie jest. Piszemy takie mądre rzeczy.
Jedna z niewielu rzeczy, w ktorych zgadzam się z Syriiuszką, jest to, że chyba jesteśmy za młodzi, żeby dyskutować na forum o HP nt Aborcji.
Czemu musimy pisać na blogach, na forach i ogółem w necie takie 'dojrzałe' sprawy?
Czy to nam nie szkodzi? Ogranicza nas, każdy chce być stary. Wstydzi się swojej części dziecka. Musi zgrywać kogoś kim nie jest. Jakby nie było, na tym opiera się duża część naszego 'równiewieśnikowego' środowiska. Trzeba utrzymywać 'poziom'.
Trzba się napić, bo nie masz szacunku. Trzba zapalić, bo nie masz szacunku.
Wiecie, że przynajmniej większość z nasz działa pod cholerną presją ?

Zbyt dużo pytań...

Jest mi zle, niedobrze chyba sie z mostu rzuce, to typowe myslenie podczas okresu dojzewania, tego umyslowego dojzewania. I wlasciwie nie ma w tym nic zlego, jesli czlowiek sobie z tym poradzi i bedzie zyl dalej. Gorzej jak nie bedzie mial z kim tym porozmawiac, bedzie zamkniety w sobie. Bedzie sie topil we wlasnych smutkach, wtedy juz jest zle. Jak dla mnie to jest cos normalnego. Juz nawet te skrajne przypadki typu pisanie do bravo bo mam 12 lat i wogole nie mam piers, nie sa takie zle, jesli osobnik sobie z tym poradzi. Zrozumie, ze zycie jest na tye kiepskie na ile je postrzegamy.

Wcale nie jestesmy za mlodzi zeby porozmawiac o rzeczach powaznych, jedna z wielu cech dojzewania jest to ze czlowiek powinien sobie w nim wyrobic wlasne zdanie na ten temat. A jezeli ktos ma wlasne zdanie, to forum jest chyba po to zeby sie na dany temat wypowiedziec.

A z tym, ze kazdy chce byc stary. Tak juz jest, niedoroslosc nas w jakis sposob ogranicza, dlaczego niby kazdy z utesknieniem wyczekuje osiemnastki, wyjazdu na studia, wlasnej chalupy.... pragnienie wolnosci, problem w tym, ze kiedy juz jestesmy 'wolni' zycie daje nam tak cholernie w kosc, ze znow chcemy byc dziecmi.