[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Sonet O Gitarze

[Carti]

Stoi sobie w kącie, jakby na kogoś czeka
sześciostrunowe, piękne wytrzeszczywszy oczy
i żałość ciągle w serce pęczniejące tłoczy
z podejściem do niej w kącik nieśmiało się zwleka

Kontakt z nią życiodajny jak duży łyk mleka
lecz cóż to? Jedno oko łzę powoli broczy
Serce zaś omal z piersi nie wyskoczy
Zwykła sytuacja, a dylemat dla człeka

Ująć ją w delikatnie w podniecone dłonie
i wszystkie swe uczucia powoli wyśpiewać
usiadłszy uprzednio na romantycznym tronie

Potęguje doznania, może je podlewać
miłość zaś delikatnie, lecz stanowczo płonie
nim strudzony z emocji człek zacznie omdlewać

Ten post był edytowany przez Carti: 26.08.2004 16:48

[Miaka]

A co do ostatniej Twojej wypowiedzi, to trochę spaprałaś cytat, który powinien chyba wyglądać tak: "Homo sum [et] humani nihil a me alienum puto". Chociaż moim zdaniem zupełnie to nie pasuje, ograniczyłabym się do samego "Errare humanum est" -- bo zawiera wszystko, co myślę, chciałaś powiedzieć. Nie szpanujmy łaciną, kiedy jej nie znamy.

yyyy....pomijając już pierwszy błąd, który zdążyła wytknąć już fumsek, chciałabym nieśmiało zauważyć, że znalazł się i drugi.....
nie "errare humanum est", lecz: "hominis est errare...", poza tym śmiem dodać, że jest to pierwsza część sentencji, która w całości brzmi: "hominis est errare, insipientis in errore perseverare"...