[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ 'przjrzewanie'

Osatanio Sumiko napisała u mnie:

I tak dłuższy czas mnie to zastanawiało i zgadzam się z tym.
Próbujemy być kimś starszym, większym. Kimś kto potrafi to i tamto.
Tak jakby życie dawało nam cholernie w kość. A jak się zastanowić, to jak jest?
Czy mamy problemy w domu, żeby podcinać sobie żyły w wieku 14 lat?
Czy nasze życie jest tak bardzo przykre? Każdy myśli, że jest wyjątkowy.
A jak każdy tak myśli, to znaczy, że nikt nie jest. Piszemy takie mądre rzeczy.
Jedna z niewielu rzeczy, w ktorych zgadzam się z Syriiuszką, jest to, że chyba jesteśmy za młodzi, żeby dyskutować na forum o HP nt Aborcji.
Czemu musimy pisać na blogach, na forach i ogółem w necie takie 'dojrzałe' sprawy?
Czy to nam nie szkodzi? Ogranicza nas, każdy chce być stary. Wstydzi się swojej części dziecka. Musi zgrywać kogoś kim nie jest. Jakby nie było, na tym opiera się duża część naszego 'równiewieśnikowego' środowiska. Trzeba utrzymywać 'poziom'.
Trzba się napić, bo nie masz szacunku. Trzba zapalić, bo nie masz szacunku.
Wiecie, że przynajmniej większość z nasz działa pod cholerną presją ?

Zbyt dużo pytań...

no właśnie, to co powiedziała Lilly Lil.
Że jak się miało kilka lat, to się z podziwem patrzyło na tych starszych i chciało się mieć już tyle lat co oni, bo niby tacy dojrzali, dorośli.
A teraz co? Jestem w 3. gimnazjum, niby najstarsi w szkole (no tak, mamy ten piękny przywilej kocenia, i na tym się zabawa kończy), mają po 15 lat i jeszcze pstro w głowie i niby to ich się podziwia. A tu lipa. Ja się wcale nie czuję taka "starsza".
(chociaż chłopcy z pierwszych klas mają straszną radochę kiedy mówią nam 'cześć'- i kiedy im odpowiemy- jak to mówi moja kumpela- cieszą się, że takie laski się do nich odzywają (ŻART...) ;])
Ale z drugiej strony świadomość tego, że jesteśmy najstarsi, i że tamci czują pseudorespekt, jest fajna czasami ;]