[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Sakrament Bierzmowania

jak podchodzicie/podeszliście do sakramentu dojrzałości wiary?

ja powinienem mieć w tym roku, jednak samemu rezygnuję. uważam, że nie jestem na tyle dojrzały w wierze, abym mógł podejść do tego sakramentu. wydaje mi się, że podejście do niego 'aby tylko zaliczyć', jak robi połowa moich znajomych, jest jeszcze bardziej bolące Boga.
Kiedy poczuę się na tyle dojrzały, poczuję tą wiarę w sobie, to podejdę do Bierzmowania.

moją niechęć do religii [wiem, że nie powinienem tak pisac, bo to jest niby głupie, ale prawdziwe], wzbudziła nasza siostra. lekcje z nią były straszne. rozumiem, że jeżeli ktoś ma silne wsparcie duchowe z domu, to może przeżyć i złego katechetę.

ale ja wsparcie duchowe z domu miałem/mam nikłe. tylko babcia na tyle wierzy, modli się za nas, aby mogła coś zrobić. ale i jej się to nie udało. i w ten sposób, staram się nie obrażać osób, które wierzą [jest to dla mnie głupotą, choć są i wyjątki], bardzo szanuję ich wiarę. bo wiara to rzecz mocno osobista, zawsze o tym wspominam.

z drugiej strony jest to też trochę podejście takiego złego buntownika. bo ja rozumiem, że można się buntować bez tego. ale to też jakoś wpłyneło na moją wiarę.

i teraz czekam, aż poczuję się na tyle silny i dojrzały aby móc wierzyć. bo ja wierzę, ale jest to tylko jakiś promyk. nie umacniam wiary.

ed: szczególnie czekam na głos matoosa, bo on jest silny w wierze i wie co powiedzieć.

Ten post był edytowany przez voldius: 05.10.2004 19:03

temat, który ostatnio w moim domu jest dosć często poruszany.
i sytuacja jest podobna jak u Zusi.
nie pójdziesz do bierzmowania, pozegnaj się lsm'em! ale, jezeli tylko dla tego mam przyjać ten sakrament, to naprawdę wolę nie. sakrament, którego tak naprawdę nie potrzebuję. moja wiara jest słaba, można nawet powiedzieć, ze jej nie ma. chrześcijanką jestem ze względu na urodzenie, bo w wierzącej(podobno) rodzinie przyszło mi się wychowywać i żyć, ale tak naprawdę, wszystkie te religijne sprawy nie są dla mnie ważne, nigdy nie były. i wydaje mi się, że w wieku 15 lat mogę juz dokonać własnego wyboru, ale rodzice tego nie rozumieja. odbyło sie juz pierwsze spotkanie, nie poszlam. nie zamierzam chodzić. nikt mnie nie zmusi, bo jak Zusia napisala, to jest kwestia własnego sumienia, a nie rodzicielskie widzimisię.