[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Gallus Lunaticus, (drób i księżyc)

[Jan Bez Domu]

Gallus Lunaticus

O drugiej nad ranem
Gdy drób wkracza w najmocniejszą fazę snu
Wszystkie nioski posapują cicho i zaczynają śnić
Naprawdę o niczym
Kura zeskakuje cicho z grzędy

Patrzy ze smutkiem na bielejące w świetle księżyca
Krągłości swych niedoszłych dzieci
Które rankiem zażółcą się jajecznicą
Na talerzu gospodarza

Drepcze na pazurkach obok sióstr w niewoli
Wstrzymując oddech mija koguta
Pana i władcę
Rosołowatego maczo
Który nawet przez sen rzuca na boki groźne spojrzenia
Spod zamkniętych powiek

Drżąc z podniecenia wychodzi na podwórko

Ach, jakże ogromny jest jej kurzy cień!
Jakże gęsta ciemnością jest noc
Jakże subtelne jest światło księżyca
O ileż szlachetniejsze od bezczelnego blasku
Żarówek w wylęgarni

Ze wzruszeniem wdycha nocne powietrze
Piórka falują na chudziutkiej piersi
Zadziera łepek
Czarnymi paciorkami oczu wpatruje się w Jajo Nocy

Wie, że tam, u góry
Po delikatnej księżycowej skorupce
Stąpa, zesłany razem z Twardowskim
Męski i romantyczny
Prawdziwy Kogut
Jej magiczny kochanek
Ze snów
***

[skicia]

Po pierwszych wersach Twego wiersza naszła mnie myśl, że jest to jakaś notka z encyklopedii, ale nie. Ogólnie nie podoba mi się, nie ruszyło mnie.