[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Odrzucenie

[Jan Bez Domu]

Kolejna porażka, kolejny wiersz. Ech, życie chyba nie jest piękne...


Odrzucenie

Rzucasz we mnie słowa kamieniami
Ran głębokich nie zaleczy nic
Jeśli będziesz chciała mnie odnaleźć
Idź po ścieżce mojej świeżej krwi

Serce moje krwawi, trzewia płoną
Porzuciłaś mnie jak zbędną rzecz
Dusza ma umiera, myśli toną
W czaszce mojej tkwi pogardy miecz

Czuję się jak jeleń bez partnerki
Co na rykowisku sam w rozpaczy tkwi
Lub jak łabądź w szmaragdowej toni
Pieśń zaś jego jak konanie brzmi

Łzy zamienię w kryształową kulę
I umieszczę w klatce dłoni mej
Jeśli zechcesz, możesz przyjść obejrzeć
Drżący dowód niemiłości twej
***

PS Forma "łabądź' jest niepoprawna, wiem, ale - moim zdaniem - brzmi bardziej poetycko i, jakoś tak, tragiczniej...

[Sihaja]

Mell -


Jan - przy pierwszm wersie pomyślałam "o kurcze, może być dobre".
Ale potem zwaliłeś na mnie cały wiersz, który waży trzy tony, co więcej, to są trzy tony popiołu. Siedziałam sobie przed monitorem, a Ty dawałeś mi prawe i lewe sierpowe krwi, policzki cierpienia, kopniaki bólu. Po prostu cały wiersz wołał do mnie "Patrz, patrz, jak ja cierpię!".
A ja nie wierzę.
Nie wierzę w cierpienie obnoszone na piersi niczym order.
Kiedy człowiek cierpi, cierpi naprawdę, chowa się i zamyka w sobie. Nie mają wtedy dla Ciebie znaczenia słowa pocieszenia, bo wydają się mdłe, śmieszne, a co jeszcze ważniejsze - świętokradcze przez swoje kłamstwa.
Odstawiłeś mi tu Wertera w wersji techno. Werter sam w sobie zalatuje sentymentalizmem, który często jest co najmniej lekko kiczowaty, tu jeszcze dowalono mnóstwo kiczu prywatnego. Wypisz wymaluj, jelenie na rykowisku.

Niemniej jednak ten pierwszy wers mówi mi, że stać Cię zapewne na więcej.
Więc czekam na ten lepszy wiersz.

Trzymaj się i pisz dalej.