[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Odrzucenie

[Jan Bez Domu]

Kolejna porażka, kolejny wiersz. Ech, życie chyba nie jest piękne...


Odrzucenie

Rzucasz we mnie słowa kamieniami
Ran głębokich nie zaleczy nic
Jeśli będziesz chciała mnie odnaleźć
Idź po ścieżce mojej świeżej krwi

Serce moje krwawi, trzewia płoną
Porzuciłaś mnie jak zbędną rzecz
Dusza ma umiera, myśli toną
W czaszce mojej tkwi pogardy miecz

Czuję się jak jeleń bez partnerki
Co na rykowisku sam w rozpaczy tkwi
Lub jak łabądź w szmaragdowej toni
Pieśń zaś jego jak konanie brzmi

Łzy zamienię w kryształową kulę
I umieszczę w klatce dłoni mej
Jeśli zechcesz, możesz przyjść obejrzeć
Drżący dowód niemiłości twej
***

PS Forma "łabądź' jest niepoprawna, wiem, ale - moim zdaniem - brzmi bardziej poetycko i, jakoś tak, tragiczniej...

[Sihaja]

Odpowiedź, co by Szelki zanadto się nie przemeczały.

Otóż Przybora miał niezwykły talent wyśmiewania nas i naszych przywar, robiąc nam przy tym... przyjemność.

Ty usiłujesz pokazać, że jesteś taki wielki i dojrzały, a my mamy tyle śmiesznych i infantylnych wad, ale Ci nie wychodzi.
Stąd to porównanie.


EDIT: Skoro wiesz, to szacuneczek, panie Niezwykle Mądry i Nieomylny.
A jeśli masz rację - to bardzo mi przykro. Ze względu na zaistnienie tego wiersza.

Ten post był edytowany przez Sihaja: 09.01.2005 12:48