[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Odrzucenie

[Jan Bez Domu]

Kolejna porażka, kolejny wiersz. Ech, życie chyba nie jest piękne...


Odrzucenie

Rzucasz we mnie słowa kamieniami
Ran głębokich nie zaleczy nic
Jeśli będziesz chciała mnie odnaleźć
Idź po ścieżce mojej świeżej krwi

Serce moje krwawi, trzewia płoną
Porzuciłaś mnie jak zbędną rzecz
Dusza ma umiera, myśli toną
W czaszce mojej tkwi pogardy miecz

Czuję się jak jeleń bez partnerki
Co na rykowisku sam w rozpaczy tkwi
Lub jak łabądź w szmaragdowej toni
Pieśń zaś jego jak konanie brzmi

Łzy zamienię w kryształową kulę
I umieszczę w klatce dłoni mej
Jeśli zechcesz, możesz przyjść obejrzeć
Drżący dowód niemiłości twej
***

PS Forma "łabądź' jest niepoprawna, wiem, ale - moim zdaniem - brzmi bardziej poetycko i, jakoś tak, tragiczniej...

[Szelki Przeznaczenia]

Przepraszam, że się znów wtrącam, ale jeżeli odbiorca widzi w wierszu jelenia na rykowisku i "łabądzia", i jeszcze nie orientuje się o satyrycznej wymowie utworu, to jest to problem odbiorcy. I śmiem twierdzić, że duży problem.
Czy gdyby Kabaret Otto nie miał w nazwie słowa "kabaret", widz siedziałby z kamienną twarzą Apacza, zastanawiając sie nad ewentualnymi głębiami moralnymi ich piosenek i skeczy? Raczej nie, prawda?
Z takich też powodów mnie osobiście doprowadzają do białej gorączki programy typu "śmieszne zwierzaki" itp. - bo jakiś kretyn ględzi mi zza kadru, że teraz będzie śmiesznie, bo jeszcze, nie daj Bóg, bym wziął na poważnie kota w torcie albo ciocię wpadającą do sadzawki.
Mnie nie trzeba podpowiadać, że wiersz Jana jest w sumie śmieszny. Bo jest śmieszny i taki miał być. I nie żądajcie podpowiedzi zza kadru "teraz wszyscy się śmieją, cha cha cha", macie chyba swoje wyczucie.