[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ [filmy] "upadek"

[Sihaja]

Jestem baaaaardzo ciekawa Waszego zdania. Mną ten film wstrząsnął. Zaciskałam zęby i pięći, chciałam rzucać czymś w ekran. Wywołał we mnie wściekłość, ale też i współczucie. Chociaż...
Aktorzy swe kreacje stworzyli wyśmienicie. Hitler, który aż pluł śliną z wściekłości. Ewa Braun, broniąca się przed rzeczywistością. Państwo Goebbels... Właśnie. Po raz pierwszy mi się zdażyło na tym filmie, że klęłam, klęłam jedną osobę, wyzywałam w myślach od najgorszych, tak, że szewc by się zarumienił. Pani Goebbels. Jedyne określenia jakie mi do niej pasują, nie nadają się tutaj do publikacji. Na "Pianiście" owszem, zaciskałam zęby i klęłam, ale nie na konkretne osoby, rzucałam ot, tak w przestrzeń i płakałam jak głupia. Ale tym razem nie pozwoliłam sobie na płacz. Wściekłość zbyt duża. I cały czas w myślach zdanie "A wiecie, co nam zrobiliśie?". Współczułam cywilom. Ale nie wojskowym. Nie tym, którzy WIEDZIELI.

Ten post był edytowany przez Sihaja: 21.11.2004 23:36

[Kira]

a mi się wydaje, że celem tego filmu było to, żeby 'uczłowieczyć' Hitlera... pokazać tę jego ludzką stronę. wszak istnieją dwie strony medalu. jak to mówią...ukazano go, jako schorowanego, starego człowieka... to prawda, szalonego, ale równie zmęczonego życiem. jeśli ktoś sie nie zgadza, no to od tego jest forum, możemy podebatowac...
dla mnie to dość dziwny film... kiedy go oglądałam taki właśnie obraz Hitlera malował mi się w głowie... zniszczony, wyczerpany, przegrany człowiek bez perspektyw. może to niewyobrażalne, ale zaczęłam mu współczuć. po prostu...jako człowiekowi, który pomimo, że był fanatycznym antysemitą i największym masowym mordercą, to jednak sam też cierpiał... nie wiem, jak to wytułymaczyć, to dziwne...
cały film przenika taki chłodny wręcz lodowaty klimat... specyficzny dla Niemców...
trochę żałuję, że film był trochę mniej skupiony na samej postaci Hitlera, jego psychice, tego, co odczuwał w tych ostatnich dniach, a bardziej na tym wszystkich, co działo się dookoła niego, wojnie i tak dalej... jestem jeszcze zawiedziona tym, ze film w ogóle nie ukazał tego ślepego, fantatycznego oddania i uwielbienia Ewy Braun dla Fuhrera, bez ktorego przeciez nie wyobrazala sobie zycia i przez którego w koncu 2 razy usiłowała popełnic samobójstwo. no właśnie ten wątek możnaby wspaniale rozwinac, to zaowocowałoby... na pewno... zabraklo mi tego... no ale coz.

podsumowujac...film wywarł na mnie wrazenie. mysle,ze jest to film z kategorii: będę do tego wracac. miał swój klimat, w który siedzac w ciemnej sali kinowej [tudziez w pokoju ze zgaszonym światłem i zasuniętymi roletami ] po prostu wpada się...




mogliby nakręcic film o ostatnich dniach Gruzina...