[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ ***

[Siobhan]

O rany, jak dawno mnie tu nie było. Mam nadzieję, że wróciłam na dłużej. Tak coś mnie tknęło. Po prostu


Śpiąca na miękkim posłaniu z obłoków,
Tańcząca wśród dzikich, gniewnych płomieni,
W gwiazdy wpatrzona, wsłuchana w głos kroków
Niczyich, zgubiona w morzu zieleni

Słyszeć nie chciałam tego, co prawdziwe
Świat przez zasłonę tęczy oglądałam
Nie realne ważne, lecz urodziwe
Piękna życia nawet w śmierci szukałam

Ty, mój księżycu, zasłonę minąłeś
A idąc światła jej nie naruszyłeś
Tylko ty nie masz barw wstęgi na twarzy

Przy tobie o prawdzie ma dusza marzy
Ty jeden jej płomień możesz ostudzić
Mógłbyś, lecz ja wciąż boję się obudzić

[virgin]

Pomimo tego, że wiersz od strony technicznej bez zarzutu, dopasowane rymy, układ strof, to treść taka prosta. Dlatego też nie przypadł mi do gustu. Takie wiersze zapomina się szybko, są bardzo ulotne. Raz się przeczyta i zaraz sie zapomina. Niczego sie z nich nie wynosi. Choć czasem właśnie prostota powoduje, że wiersz jest piękny. Jednak tu to nie wyszło. Życzę dalszej weny.

Ten post był edytowany przez virgin: 23.04.2005 21:05