[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Zapiski Pomarańczową Kredką, na ścianie

[Jutrzenka]

Takie jakieś efekty nadmiernej pracy umysłowej.

Do R - przyszłego samobójcy

Nie próbuj więcej
Wzbudzić strachu bliznami
Opowiadaniem o żyletkach
Przyjaciółkach
Nie to kaleczy
Bolą uszy i oczy
Od widoku pustych framug
Wybitymi szybami straszysz
Nie odbija się w nich słońce
Źrenica nie zwęża się
A głos tak zawsze obfity w barwy
Dziś jest tylko krakaniem wron
Na cmentarzu



Błękitna kredka do malowania bąbelków

Trzyletnie szczęście
Z kwiatkiem na sukience
Rysuje bąbelki obrazujące
Pewnie marzenia o byciu
Czasem przezroczystym

Ja szare dorysuję chmurki
Bycie aniołem to wielka odpowiedzialność
Więc przyda się jeszcze żółte słońce
Strażnik i obserwator

Szczęście oczy mruży
Jej nie w smak słońce
"W oci świci!" - krzyczy
Promienie bywają cudownym malarzem
Szczęście ma jednak oczy
W kolorze marzeń
Naturalnie błyszczą

Tylko czemu nie pozwalasz mi
Szczęście
Zapisywać słów na ścianie
Pomarańczową
Świecową
Kredką?

[muszka Me]

Po pierwszym mi trochę niedobrze. Yyy może taki miał być. Nie no nie wiem. Nie podoba mi się strasznie, brzmi jak kolejne coś o czymś ważnym wprawdzie, ale banalnie i tak jakoś nijako. Blizny, Jezu, żyletki, Boże, wrony na cmentarzu, ach dużo grozy, tylko że teraz człowieka nie przerażają słowa o rzeczach strasznych, okropne obrazy, no nie wiem jak innych -- ale mnie to śmieszy.

Drugi ciekawszy. Jednak taki zabałaganiony i aż za dużo tych wszystkich elementów i sentencji podzielonych dziwnie na wersy (?). Lubię kolory w wierszach, ale tu było ich tak dużo, że aż musiałam mrużyć oczy. Jaskrawo. Strasznie. Za dużo.

Zarzucisz mi, że ich nie rozumiem. Bo chyba tak jest.