[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ ***

[Siobhan]

O rany, jak dawno mnie tu nie było. Mam nadzieję, że wróciłam na dłużej. Tak coś mnie tknęło. Po prostu


Śpiąca na miękkim posłaniu z obłoków,
Tańcząca wśród dzikich, gniewnych płomieni,
W gwiazdy wpatrzona, wsłuchana w głos kroków
Niczyich, zgubiona w morzu zieleni

Słyszeć nie chciałam tego, co prawdziwe
Świat przez zasłonę tęczy oglądałam
Nie realne ważne, lecz urodziwe
Piękna życia nawet w śmierci szukałam

Ty, mój księżycu, zasłonę minąłeś
A idąc światła jej nie naruszyłeś
Tylko ty nie masz barw wstęgi na twarzy

Przy tobie o prawdzie ma dusza marzy
Ty jeden jej płomień możesz ostudzić
Mógłbyś, lecz ja wciąż boję się obudzić

[muszka Me]

To sonet miał być, ta? No to ja Ci powiem, że trzeba naprawdę umieć pisać wiersze, ale to tak naprawdę naprawdę, żeby móc napisać sonet taki w miarę do przyjęcia. Brawo za sylaby, przynajmniej umiesz liczyć (: Oczywiście popsułaś akcenty, przez co wszystko się tak pięknie wali i nie ma żadnej płynności. A nawet pierwsza stofa całkiem-całkiem, tylko zalatuje mickiewiczowskim Krymem (bełt). Reszta już, przepraszam za wyrażenie, do niczego. Ale to nie znaczy, że nie umiesz pisać, sonety są trudne, bardzo trudne, może lepiej bawić się w coś, co się robi dobrze (albo lepiej, przynajmniej).