[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Dzieci, Których Nie Ma

[Sihaja]

Czasem Bóg zrzuca z nieba kropelki,
zamknięte w złotej perle
dzieci elfów i wróżek,
których tak troszkę nie ma.

Świat powstaje za szklanymi oczyma
Słowa w ustach nigdy nie otwartych
I tylko z brzegu, przy koniuszku
wykwitnie z rzadka pozaziemski uśmiech.

Można je widzieć, dotknąć, obejrzeć
z bezsilną miłością pokiwać chwilę głową,
pomyśleć - nieszczęśliwe -
są jak śnieg zamknięty w szklanej kuli.

One są nie z naszej krainy
ich świat ma barwy troszkę inne.
Spieszą zawsze właśnie tam
gdzie nawet noc ma smak nadziei

[voldzia]

a ja bede oryginalna: nie podoba mi sie. Nie spodobały mi się niektóre fragmenty, wydawały mi się za bardzo ograne, jakieś takie... pospolite, i może brzmiały by ładnie w wierszach kogos innego, ale Ty to Ty i stac Cie na wiecej. Tak mysle.

ostatnia zwrotka mi się jakoś nie podobała. I ogólnie jakoś za dużo było tych szklanych kul, śniegów, kropli... jakaś taka niezdrowa lekkość.

Ale w sumie to moją opinie możesz spokojnie sobie ominąć, bo hmm... mało wiem o autyźmie. Jedyna moja wiedza na ten temat to ta nabyta, w świecie realnym nie znam (a przynajmniej nic mi na temat takiej znajomości nie wiadomo) nikogo cierpiącego na autyzm, wiec problem jest dla mnie dosc odległy. Może dlatego jakoś ten wiersz do mnie nie trafił?