[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ ***

[Siobhan]

O rany, jak dawno mnie tu nie było. Mam nadzieję, że wróciłam na dłużej. Tak coś mnie tknęło. Po prostu


Śpiąca na miękkim posłaniu z obłoków,
Tańcząca wśród dzikich, gniewnych płomieni,
W gwiazdy wpatrzona, wsłuchana w głos kroków
Niczyich, zgubiona w morzu zieleni

Słyszeć nie chciałam tego, co prawdziwe
Świat przez zasłonę tęczy oglądałam
Nie realne ważne, lecz urodziwe
Piękna życia nawet w śmierci szukałam

Ty, mój księżycu, zasłonę minąłeś
A idąc światła jej nie naruszyłeś
Tylko ty nie masz barw wstęgi na twarzy

Przy tobie o prawdzie ma dusza marzy
Ty jeden jej płomień możesz ostudzić
Mógłbyś, lecz ja wciąż boję się obudzić

[Sihaja]

"Niech rym mi będzie taktem, nie wędzidłem"
Tak napisał niejaki pan Słowacki, który wielkim poetą był.
Jego utwory są dla mnie bliskie doskonałości, także pod względem formy, a nawet taki mistrz jak on miał pewne problemy z harmonią wiersza rymowanego.

Bo dla ciebie rym neistety jest wędzidłem, żeby nie powiedzieć munsztukiem.

Ja zawsze ostro krytykuję wiersze rymowane, bo w większości autor skupia się na tym, aby pasowało do siebie a-b-a-b, czy jaki kolwiek inny układ, a cały przekaz, cała ulotność wiersza leci na łeb, na szyję. No niestety.

Na rymy myślę, że może sobie pozwolić pani Szymborska.

Pozdrawiam