[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Legenda (nk), dedykowane alergikom

[Katon]

Kiedyś, jeszcze jako Regis, obiecałem Villemo że popełnie jakieś dłuższe opowiadanie a do tego(o zgrozo!!!!) z fabułą. Oto i spelniam mą obietniece, pomimo iz jakies bardzo dlugie toto nie bedzie.


Zdarzyło się to bardzo dawno temu........ tak dawno, że najstarsze dęby, ani nawet dęby które kiedyś upuściły żołędzie z których te najstarsze dęby wyrosły nie pamiętają tych czasów i tak daleko że choćbyś założył żelazne chodaki, wziął w dłon zelazny kostur i ruszył, to chodaki starłyby się na proch, a kostur skruszał nim dotarłbyś chociaż do połowy drogi. Gdybyś jednak okazał się wędrowcem tak dzielnym, iż podążałbyś dalej raniąc bose stopy o szczyty ogromnych gór i przedzierając się przez nietknięte ludzką stopą mateczniki walcząc z głodem, wycieńczeniem i największym wrogiem podróżnika, zwątpieniem, to po 7 latach, 7 miesiącach i 7 dniach dotarłbyś do krainy tak czarownej, że zapragnołbyś zostać w niej do końca swych dni. Zachwycony zielenią łąk i pagórków, czystością strumieni i błękitem nieba podążałbyś dalej w głąb owego przecudnego kraju, aż ujrzałbyś ruiny ogromnego, promieniującego majestatem zamku. Oszołomiony jego wspaniałością zapragnąłbyś wejść na dziedziniec, tak ogromny jakoby rynek miasta, a tam oczom Twoim wędrowcze daneby było ujrzeć widok najcudowniejszy jaki tylko oko ludzkie na tym świeice ujrzeć może. Zobaczyłbyś krzak bzu. Zieleń jego liści uświadomiłaby Ci, żeś nigdy dotąd nie widział prawdziwej zieleni, a jego kwiaty nie pozwoliłyby oderwać od nich wzroku, tak bowiem są piękne i nienaruszone. Także Twe inne zmysły, wędrowcze poddałyby się słodkiemu oszołomieniu pozwalając Ci zatopić się w słodyczy i delikatności zapachu, oraz ukoić swą duszę w cichym brzęczeniu pszczół i trzmieli.......Krzew ten rośnie w tym miejscu od wieków, a z ruchu jego gałęzi wciąż można wyczytać historię dzielnego rycerza Zyrteca, który ocalił od śmierci króla. A było to tak..........


Ciąg dalszy jutro, narazie dałem wam tylko wątpliwej jakości przedsmak. Nie umiem pisać takich długich fragmientów bez przerw.

[Katon]

Na pewno nie zdziwi was drodzy słuchacze, iż uczone grono medyków, magów i znachorów gniewem, bądźli szyderstwem na słowa Claritiny odpowiedziało, jako iż w ich umysłach pomieścić się nie mogło jak uczulenie tak okrutną chorobę spowodować mogło. Jęli więc biedną Claritinę obelgami ochydnymi obrzucać a i nawet rozwścieczony mędrzec Prosac pchną znachorkę z taką mocą, że w ścianę uderzyła jako kamień z procy przez wprawnego strzelca wyrzucony. Wykrzykiwali, wymachiwali rękami, szydzili i kpili aż Claritina płakać poczęła a jej srebrzyste łzy na kamienną posadzkę gęsto opadały. Byliby ją zapewne obili i wyrzucili, gdy wtem drzwi z impetem otwarły się, a trzeba wiedzieć iż były to drzwi dębowe, stalowymi okuciami obite toteż mizerny człek nijak z taką łatwością pchąć by ich nie dał rady. Zamarli wszyscy w komnacie i cisza zapadła taka, jakoby ktoś makiem gęsto zasiał, toteż słuchać było jeno cichy szloch Claritiny. Wielkie było zdziwienie obecnych gdy w drzwiach samą królewnę Admirandę ujrzęli, ta jednak, chociaż piękna jak zawsze zmieniona była na twarzy i wydać było już po pierwszym spojrzeniu, że brzemię trosk, które na swych barkach dźwigać musiała urosło jeszcze,nie do zniesienia ciężkim się stając. Spojrzała po obecnych wzrokiem surowym, w którym za cudnym błękitem jej oczy przyczajone były gromy i błyskawice gotowe uderzyć ze straszliwą siłą w tego, który pierwszy jej woli przeciwić się odwarzy.
- Ojcu memu gorzej, słabnie i gorączka go trawi, wnet dusza z niego wyjdzie, a wy szarlatani miast radzić, leczyć, zioła warzyć,cały czas jeno kłótnie uskuteczniacie!Czyżli ojca mego słowami zdołacie uleczyć?!?- rzekła głosem stanowczym i silnym, chociaż lekką drżącą nutę usłyszeć się w nim dało
- Ależ wasza wielmożność, musim dyagnozyję ustalić.....- począ tonem pokornym i uniżonym bronić się Prosac- co jednakże będzie niemożliwe jeżeli takowi szarlatani i oszuści jak ta oto czarownica- tu ruchem głowy pełnym wyniosłości, a pogardy wskazał na płaczącą Claritinę- w pracy nam przeszkadzać.
-Milcz gadzie!- krzyknęła Admiranda głosem tak donośnym, że witraże w oknach zabrzęczały jak rój os- Sameś jest szarlatanem! I wiecie co wam rzekną? Że jeno tej, którą wyzywacie i z której szydzicie ufam, bo ona z dobrej woli chce króla ratować nie zaś dla zapłaty i zaszczytów jak wy żmijowe plemię!

Przepraszam że kończę w tym momencie. Spieszy mi się. Jutro dalej.