[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ "mamo, Nie Jestem Już Dzieckiem!"

[kelyy]

Pewnie nieraz macie/mieliście problemy z rodzicami niekiedy przyjmującymi postawę: "nie pozwalam - za mlody/a". Myślę, że to juz standard, wręcz tradycja...
Rodzice nie moga sie pogodzic, że nie jesteśmy już dziećmi, że pomału, ale jednak dorastamy. Z tym, że sami czesto nie wiedzą jak to jest naprawdę. Z jednej strony wymagają odpowiedzialności z drugiej nie pozwalają na jakieś bzdurne rzeczy z powodu pt.: "bo nie". Ale chyba każdy wie o co chodzi...

No więc jak to było/jest z wami. I moze sposoby radzenia sobie ze staruszkami...
Każdemu mogą się przydać.^^

Natchnęło mnie właśnie z tego powodu. Pozwoli - nie pozwoli?
Dowiem się jutro.... ;P

Mam 13 lat. W porzadku, wiem, że do dorosłości jeszcze długa droga. Ale wiem też, że nie jestem już dzieckiem. Powiedzmy, że jestem nastolatką, choc jakos tak głupio brzmi...^^ Przynajmniej emocjonalnie czuję się dojrzała... Nie dorosła, nie o to mi chodzi, bo wiem, że w wielu sytuacjach moge zachować sie idiotycznie, dziecinnie, ale... Nie jestem dzieckiem.
Tak, tak, dzieckiem się jest do 18 roku życia, ale to tylko formalność, to tylko status prawny, ale o dojrzałości człowieka nie decyduje papier. Chyba tyle...

Ten post był edytowany przez kelyy: 20.08.2005 23:13

[Lilly Lill]

Hmm, jak długo jest się dzieckiem? Sama nie wiem. Wiem tylko, że moje życie dzieli się póki co na szczęśliwe dzieciństwo do 14 roku życia i na to co następuje po nim, a czego nazywać raczej nie chcę próbować.
Z roku na rok rodzice pozwalają mi na coraz więcej. Mając lat 13 nawet nie mogłam iść na noc do koleżanki, a ostatnio [aktualnie jestem stworzeniem w wieku lat 17] bez problemu pozwolili iśc na całonocną imprezę i wrócić nad ranem. Kiedy wychodzę do koleżanek albo na jakieś włóczenie się ze znajomymi, to wracam przed zmrokiem [tzn w lecie, a w zimie to raczej nie mam zbyt wiele czasu na wyjścia]. Pamiętam, kiedy mając 15 lat chciałam pierwszy raz w życiu wybrać się z koleżankami na koncert, plenerowy dodajmy. Byłam pewna, że będzie ich ciężko przekonać, a tym czasem podeszli do mojego pomysłu dość entuzjastycznie, z zaznaczeniem, że ojciec przywiezie mnie potem do domu. Teraz z koncertów wracam już sama. Poza tym od kiedy zaczęłam chodzić do szkoły muzycznej [14 lat], a potem do liceum i musiałam dojeżdżać do centrum miasta autobusami, mogę sobie pozwolić na chwilę powłóczenia się po sklepach albo posiedzieć w parku ze znajomymi. Może i na kolczyk w brwi kiedyś się zgodzą

Ten post był edytowany przez Lilly Lill: 21.08.2005 23:11