[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Wolność, Czyli Happy Forever., Historia z happy endem...?

[Vanillivi d'Azurro]

Rachegedanken von Demut gepeitscht
Du siehst und hörst nichts mehr
Deine kranken Gefühle
geben ihm keine Chance
Deine Wut will nicht sterben
nur dafür lebst Du noch

Rammstein, Meine Wutt will nicht sterben


Wolność, czyli happy forever

To opowiadanie rozgrywa się w listopadzie 1997 roku, a więc w połowie pierwszego semestra, siódmego roku pobytu Harry'ego Pottera w Hogwarcie. nie jest to jednak bespośrednia kontynuacja
"Księcia Półkrwi" i nie zawiera spoilerów. W tym czasie Harry znacznie urósł, nauczył się porządnie czesać, a jego okulary gdzieś zapodziały się. (Twierdzi, że wzrok poprawił mu się samoistnie, ale, jako że kolor jego oczu również się zmienił, podejrzewamy, że używa mugolskich soczewek kontaktowych... Żenada, panie Potter! )
Niestety, genialny profesor Dumbledore, który co prawda zmarnował swoich najlepszych uczniów ale i tak jest wielki, nie żyje. Zmarł, śmiercią bohatera, bo jakże by inaczej, w starciu z jakimś anonimowym śmierciożercą, a na stanowisku dyrektora Hogwartu zastąpiła go profesor McGonnagall. Od czerwca 1995 roku Ministerstwo Magii przestało lekceważyć Voldemorta i rozpoczęło groteskowe akcje przeciwko niemu. Jedyną jego zasługą było osadzenie Bellatrix Lestrange w londyńskim więzieniu Liberty.
Jakkolwiek po przeczytaniu początkowych fragmentów może się wam wydawać, że tytuł jest pełną gorzkiej ironii kpiną z Czytelnika, okazuje się, że uszczęśliwienie wszystkich jest możliwe, wymaga tylko masowej hipnozy i zniszczenia wszelkich ksiązek historycznych.

Cześć 1
Bellatrix Lestange siedziała na swoim łóżku w jednej z najciemniejszych cel londyńskiego więzienia Liberty. Była tutaj zupełnie sama, oczywiście nie licząc dwóch aurorów, pilnujących jej zza krat. Nauczyła się jednak ignorować ich, a i oni udawali, że jej nie widzą, w istocie pilnie śledząc każdy jej ruch.
Była tu już od pół roku. Tak, pół roku osamotnienia i izolacji to wystarczająco dużo czasu na refleksje o zmarnowanym życiu.
Bellatrix Lestrange podniosła się z łóżka i zrobiła kilka powolnych kroków w stronę szafki, na której wisiało popękane lusterko. Była ładną, szczupłą kobietą o śniadej cerze i ciemnych oczach, w których widać było jakiś fanatyczny blask. I tylko ten blask przypominał, ze jest tą samą Bellatrix Black w której najprzystojniejsi chłopcy podkochiwali się w szkole. Wszyscy, ale nie on. Tak, tylko jej oczy nie zmieniły się przez ten czas. Jej czarne włosy, opadające ciężkimi puklami na ramiona zmatowiały, a cera jakby zszarzała. Na jej twarzy pojawiły się pierwsze zmarszczki, jeszcze prawie niewidoczne, ale jednak.
Usiadła z powrotem na łóżku.
-Tak, tak, zmarnowałam sobie życie! – krzyknęła.
Nikt jej na to nie odpowiedział.
Ale dlaczego, doprawdy dlaczego, popełniła te wszystkie zbrodnie? Dlaczego zabijała i torturowała nie znając litości? Dlaczego nie mogła żyć normalnie, znaleźć sobie jakiejś ciekawej pracy, męża, mieć dzieci? Pomyślała o swojej młodszej siostrze, jej dorastającym synu… rodzinie… i poczuła lekkie ukłucie zazdrości. Jednak nie, nie żałowała. Nie miała wyrzutów sumienia… Cholera, dlaczego w ogóle została śmierciożercą?
Odpowiedź była jedna, ale teraz, po latach, po tym wszystkim co miało miejsce, co zrobiła, brzmiała głupio i jakoś tak niedorzecznie; bardziej jak fragment brazylijskiego serialu, niż prawdziwe życie: nieszczęśliwa miłość. Do prawdy, żałosne. Jednak dziś była pewna, że to było właśnie to.
On był starszy… tak, starszy… i nieziemsko przystojny… - zapisała się dośmierciożerców, by zaimponować mu i wesprzeć go… albo chociaż być przy nim, mieć pretekst by spoglądać w te jego piękne oczy… czuć jego dotyk, chociażby raniący…
-Dosyć, Bella – powiedziała sobie stanowczo. Idiotyzmem byłoby sądzić, że ktoś taki jak on zwróci uwagę właśnie na nią. Ale z drugiej strony… kto by pomyślał, że będzie wolał tę rudowłosą idiotkę, gatunku grzecznych dziewczynek, które nigdy, przenigdy w świecie by go nie poparły…
Ale w końcu wsparcie i miłość to jednak nie to samo, pomyślała z żalem Bellatrix. Pokochali się, mieli razem dziecko i byliby cali happy, gdyby nie… - wzdrygnęła się mimowolnie. Tragiczny koniec tej historii wszyscy znali aż nazbyt dobrze.
Ale ona… Co jej przyszło do głowy, żeby… - wspominała chwilę gdy udało się jej skraść mu pocałunek… - gdyby wiedziała… Och, tak gdyby wiedziała, udawałaby, że go nienawidzi… I przefarbowałaby swoje śliczne, czarne włosy na rudo. Uch, te jej okropne kłaki.
Z zamyślenia wyrwały ją dudniące kroki strażnika.
Otworzył kraty i do jej celi wszedł wysoki, przystojny mężczyzna o czarnych oczach i czekoladowych oczach. Przez chwilę Bellatrix myślała, że to sam Voldemort przyszedł do niej, ale nie, to był tylko Harry Potter...
-Cześć Bella... - powiedział szyderczym tonem, którego Czarny Pan tak często używał.
Dwoje jego przyjaciół, szatynka z mnóstwem włosów na głowie i wysoki rudzielec weszli za nim do celi. Przez chwilę spoglądali na siebie niepewnie, najwyrażniej nie wiedząc, co ze soba zrobić, potem stanęli nieruchomoobok aurorów, postanawiając tak jak oni do niczego się nie mieszać.
Harry skierował różdżkę w jej stronę.
Belltrix przeraziła się. W końcu miał wszelkie powody, by jej nienawidzić.To ona zabiła jego ojca chrzestnego, Syriusza Blacka, ona dręczyła i torturowała rodzinę jego przyjaciela do utrary zmysłów, nie pozostawiając im żadnej nadziei na przyszłość...
-Zabije mnie... - pomyślałatrzęsąc się ze strachu. Nie, 37 lat to nie jest odpowiedni wiek na umeranie.
-20 tym bardziej, idiotko! - usłyszała w myślach słodki głosik Lily Evans.
-Chcesz mnie zabić? - zapytała, bacznie obserwując twarz siedemnastolaka.
-To się zobaczy - odparł Harry. - na razie przyszedłem pogadać

Ten post był edytowany przez Vanillivi d'Azurro: 11.09.2005 23:42

[Vanillivi d'Azurro]

Rachegedanken von Demut gepeitscht
Du siehst und hörst nichts mehr
Deine kranken Gefühle
geben ihm keine Chance
Deine Wut will nicht sterben
nur dafür lebst Du noch

Rammstein, Meine Wutt will nicht sterben

Część2

-Chcesz mnie zabić? - zapytała bacznie obserwując twarz siedemnastolatka.
-To się zobaczy- odparł Harry - na razie przyszedłem pogadać.
-Chcesz, żebym wydała ci wszystkie sekrety Czarnego Pana? - zapytała rozwścieczona. - Nie licz na to! Jestem najwierniejszym śmierciożercą i nigdy bym go nie zdradziła!
-Zawsze sądziłem, że Śmierciożercą zostaje się... bo ja wiem... ze strachu albo... - mówił jakby się nad czymś zastanawiał. - Ale nie. Ty jesteś inna. Ty naprawdę wierzysz, że to, co robisz ma sens. Zabijasz myśląc, że postępujesz słusznie... - na jego twarzy malowała się pogarda.
-Nie, nie... to nie tak... - powiedziała słabym, łamiącym się tonem.
-Nigdy tego nie zrozumiem - powiedział szorstko. - I bynajmniej nie zamierzam próbować...
Przyglądał się jej tymi swoimi cudownie czekoladowymi oczami, z których wyzierała jednak przerażająca pustka. Zupełnie jak Voldemort. Czarny Pan.
Uniósł różdżkę i wyszeptał zaklęcie:
-Crucio!
Bellatrix upadła na zimną posadzkę. Nie, przecież to tylko zwykłe Cruciatus. Cruciatus rzucone przez siedemnastolatka. No, może nie takiego zwykłego, ale za często to widziała... robiła to za często by mogło zrobic na niej wrażenie.
A jednak zrobiło. Potwornie bolało. Nie była w stanie dłużej myśleć. Wydawało jej się, że rozżarzone noże przeszywały każdy centymetr jej ciała. Czuła ogromny ból w napiętych do granic możliwości nerwach. Zaklęcie rozciągnęło jej mięśnie tak, ze powoli pękały, rozłączało stawy, łamało kości...
Krzyczała. Straszliwy krzyk wypełniał celę, korytarze, a nawet dziedziniec i sąsiednie uliczki, rozbrzmiewając wciąz potwornym echem w uszach tych, którzy mieli nieszczęscie go słyszeć...
Podczas całej tej tortury nikt nie zareagował. Rudzielec, dziewczyna, dwóch aurorów... oni wszyscy przyglądali się tej scenie z ... tak, przerażeniem, ale w tym przerażeniu była zwykła obojętność.
Ale Harry nie był okrutnikiem. I nie był też zły. Jeszcze nie wtedy...
W kazdym razie po chwili cofnął zaklęcie.
Bellatrix znieruchomiała na posadzce. Próbowała się podnieść, ale najwyrażniej nie była w stanie. Harry podszedł do niej. Wziął ją na ręce i ostrożnie przeniósł na łóżko. Usiadł przy niej. Kobieta podniosła się lekko i zbliżyła do niego. Prawie machinalnie dotknęła drżącą dłonią jego policzka.
Speszyła się ale chwilę później przysuneła się jeszcze bliżej. jej usta błądziły teraz po jego gładkiej cerze, muskały delikatnie skórę jego twarzy, aż w końcu zacisnęły się na jego wargach w namiętnym pocałunku...
Harry poruszył się gwałtownie.
-Co ty robisz?! - zapytał, szarpiąc ją za ramię.
-Nic... przepraszam... - wyjąkała.
Próbowała się od niego odsunąć, ale trzymał ją zbyt mocno.
-Zapytałem. Dlaczego to zrobiłaś? - powiedział stanowczo.
-Przez chwilę przypominałeś mi...
-Kogo? - naciskał Harry.
-Czarnego Pana... - wyszeptała.
Uderzył ją z całej w twarz. Upadła na łózko szlochając.
-Jesteś taki jak on i nic tego nie zmieni. - powiedziała łkając.
Harry wstał i zaczął krążyć celi.
- Bellla... musisz mi powiedzieć... - mówił, ale ona prawie tego nie słyszał. Zakrywała twarz rękami, bezskutecznie próbując otrzeć łzy, które wciąz wypływały z jej oczu.
-Nie jesteś swoim ojcem, jakkolwiek byłbyś do niego podobny. - powiedziała bardziej do siebie niż do niego.
Harry przyjrzał się jej uważnie.
-Kiedy mówisz o moim ojcu, nie masz na myśli Jamesa Pottera, prawda? - zapytał.
Bellatrix starała się na niego nie patrzeć.
-Nie... nic nie powiem... nie mogę... - wyjączała.
-No dobrze, Bella. - odpowiedział Harry. -Spróbujmy inaczej. Ile czasu trzymałas Longbottomów pod Cruciatusem?
-Siedemnaście i pół minuty. -mruknęła bezmyślnie.
-A jak myślisz, co się dzieje z ofiarą, gdy dociągnie się zaklecie do dwudziestupięciu minut?
Bellatrix była przerażona. Spodziewała się z jego strony jednej miłosiernej Avady Kedavry, która wyrwie z jej ciała duszę, odbierając jej życie, ale nie, zdecydowanie nie tego.
-P-przeciez tego nikt by nie przezył ... nie...
Rozpłakała się na nowo.
-Sprawdzimy? - zapytał, wyciągając powoli różdzkę...
Lecz w tej chwili usłyszeli krzyk:
-Potter! Jak śmiałeś!!!

To be continued.