[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Własną Krwią Malowane, malarsko-suicydialne

[Jan Bez Domu]

Własną krwią malowane

Namaluję Cię, o Pani!
Namaluję kolorami tęczy
Będzie błękit, którym na mnie nie patrzysz
I stal głosu, którego chłód mnie dręczy
Karmin ust
Kość słoniowa nadgarstków
Czerń warkocza błyszcząca krukiem
Szarość szeptu, róż chichotu, biel uśmiechu
Perła czoła nad kawowych brwi łukiem

Gdybym tylko swym pędzlem mógł musnąć
Aksamitny twoich ruchów atrament
Mgiełkę bladą, która lśni wokół ciebie
I słonecznych rumieńców plamę...

Lecz nie mogę, ręka drży, farby bledną
Pędzla nie da się utrzymać dłużej
Sto kolorów zlewa się w jedno
Łzy spływają po płótna fakturze

Chyba siebie zamiast ciebie namaluję
To łatwiejsze jest i mniej boli
Krwawa linia srebrnym ostrzem szkicowana
Już skapuje na pergamin powoli.

[Sihaja]

Rytm, rytm!
Tak świetnie napisane, a taki czasem rytm pogubiony, jedna sylaba gratisowo, albo o jedną za mało. Nie, nie chodzi o to, żeby wersy były równe, ale o pewną śpiewność tekstu.
Ładnie, acz nie do końca. Nie powiem "świetnie", bo czekam jeszcze na następne dokonania.
Ale przyznać muszę, że pierwsza zwrotka mnie roztopiła. I kupka wosku ze mnie została.


Edit:
I jeszcze mi powiedz, gdzie takich mężczyzn znaleźć, co w ten sposób do kobiety mówią.

Mam wielką nadzieję, że to nie jest ironiczne. Dla mnie nie jest.

Oj można, można...Ale kobiety tylko udają, że takich szukają. Kiedy przychodzi co do czego romantycy zawsze przgrywają. Życie. Katon

Ten post był edytowany przez Katon: 06.01.2006 15:14