[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Własną Krwią Malowane, malarsko-suicydialne

[Jan Bez Domu]

Własną krwią malowane

Namaluję Cię, o Pani!
Namaluję kolorami tęczy
Będzie błękit, którym na mnie nie patrzysz
I stal głosu, którego chłód mnie dręczy
Karmin ust
Kość słoniowa nadgarstków
Czerń warkocza błyszcząca krukiem
Szarość szeptu, róż chichotu, biel uśmiechu
Perła czoła nad kawowych brwi łukiem

Gdybym tylko swym pędzlem mógł musnąć
Aksamitny twoich ruchów atrament
Mgiełkę bladą, która lśni wokół ciebie
I słonecznych rumieńców plamę...

Lecz nie mogę, ręka drży, farby bledną
Pędzla nie da się utrzymać dłużej
Sto kolorów zlewa się w jedno
Łzy spływają po płótna fakturze

Chyba siebie zamiast ciebie namaluję
To łatwiejsze jest i mniej boli
Krwawa linia srebrnym ostrzem szkicowana
Już skapuje na pergamin powoli.

[Sihaja]

Cat, mądrze prawisz.

Mickiewicz nie jest moim ukochanym twórcą, ale mam dla niego wielki szacunek - za rymy, za trzynastozgłoskowca, za płynność, dzięki której stał się wielki. Może czasem prześlizguje się po wierzchu, a czasem sentymentalizmem powiewa, ale napisz mi choć jeden sonet tak płynnie jak on, a się zamknę.

Co do Jana - sami widzicie jak pisze, a pisze rewelacyjnie. Tylko gdyby było więcej Jana w jego wierszach. Bo narazie zbyt chłodne i rozumne są, choć dobre.