[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Zmowa Dziewic, czyli, jak Ślizgoni z Gryfonkami...

[Kitiara]

Hej, witam (i o zdrowie pytam). To opowiadanie powstaje przy współpracy dwóch szurniętych autorek: Naginii i mojej.
Ponieważ Nag ma problemy z komputerem, nie będę wklejała kolejnych rozdziałów tak zbyt szybko, więc zbrojcie się w cierpliwość.
Ostrzegam, że tu są jeszcze bardziej "kwadratowe dialogi", niż w "I believe..."
Przestrzegam też przed jedną z par jaka tu się pojawia, czyli Draco/Hermina.
A terz życzę miłej lektury i spadam
kit


ZMOWA DZIEWIC

Motto:

Baby ain't it somethin'
How we lasted this long
You and me
Provin' everyone wrong
Don't think we'll ever
Get our differences patched
Don't really matter
Cuz we're perfectly matched

I take-2 steps forward
I take-2 steps back
We come together
Cuz opposites attract
And you know-it ain't fiction
Just a natural fact
We come together
Cuz opposites attract
[Paula Abdul, Opposites Attract]


Prolog

Kolejny rok nauki w Hogwarcie. Ostatni rok. Ładna dziewczyna z gęstymi, kasztanowymi włosami ściętymi na króciutko i brązowymi oczami gramoliła się między przedziałami pociągu do Hogwartu. Jej waliza była ciężka jak diabli bo miała mnóstwo książek. Nigdy wcześniej tyle ze sobą nie wiozła. No, ale ona nie może być gorsza w czytaniu od tego pozera Zabiniego, którego w gruncie rzeczy zaczęła nawet lubić po ich bardzo ciekawej rozmowie w bibliotece pod koniec zeszłego semestru. Chłopak był bystry, oczytany i... przebiegły, jak to Ślizgon.
Zawsze miał multum argumentów i nienawidził jak jego adwersarz szybko dawał się przekonać i przechodził na jego stronę. Lubił ostrą, ale kulturalną polemikę.

Rąbnęło, stuknęło i waliza dziewczyny się wywróciła.
- Żesz kurwa, kobieto jak chodzisz?! – rozwścieczony męski głos wyrwał ją z zamyślenia skuteczniej od wywalonej walizki.
- Uspokój się, Draco – odezwał się drugi, ale rozbawiony i dużo spokojniejszy, męski głos. – Pomógłbyś dziewczynie a nie klniesz jak pospolity mugol ze zbyt dużym zamiłowaniem do procentów. - Przecież widzisz, że koleżanka dźwiga niezły ciężar... Przepraszam za kumpla, pomogę ci.
- Zawsze pełen kurtuazji – z przekąsem odpowiedział pierwszy głos.
Głosy brzmiały dziwnie znajomo. Dziewczyna otarła pot z twarzy i podniosła głowę. Musiała ją wręcz zadrzeć, bo chłopcy na których wpadła byli bardzo wysocy i jej metr sześćdziesiąt sześć było niczym przy ich wzroście.
”O cholera!” – pomyślała ujrzawszy ich twarze – „Zabini i Malfoy...”
- Obejdzie się bez twojej pomocy – powiedziała, ale Blais podniósł już jej walizkę jakby była podręczną torebką.
- Gdzie mam to zanieść? – chłopak popatrzył na nią uważnie, kogoś mu przypominała.
- Do najbliższego pustego przedziału, Zabini – odrzekła i się do niego uśmiechnęła. – Jak tak dalej pójdzie będziesz wyższy od wieży Eiffla. Ile urosłeś przez wakacje?
- O żesz! Cze, Granger! – wypalił chłopak z nierównymi, czarnymi włosami sięgającymi połowy karku i malowniczo rozczochranymi, co dodawało mu jedynie uroku. – Osiem centymetrów, madame! – wyszczerzył się do Hermiony. – Coś ty z włosami zrobiła?! – w jego oczach koloru ciemnego szmaragdu igrały iskierki szczerej radości i rozbawienia.
- Granger, kto ci pozwolił ściąć te twoje kłaki? - warknął Draco wpatrując się w dziewczynę. Należał do mężczyzn lubiących u kobiet długie włosy, a "kłaki" Granger bardzo mu się podobały, chociaż, z wiadomych powodów, nigdy na glos się do tego nie przyznał
- Sama sobie pozwoliłam, ciebie na pewno nie będę prosić o zgodę - warknęła zdenerwowana dziewczyna, nie wiadomo dlaczego ale zrobiło jej się smutno i przykro z powodu reakcji blondyna. Złość była jednak silniejsza od smutku i Draco zarobił spojrzenie z serii „jeszcze jedno słowo a dostaniesz w pysk.”
- Tu jest wolny przedział – Zabini postawił walizkę pięć merów dalej od miejsca spotkania. – Proszę, madame – z kurtuazją otworzył jej drzwi i gestem wskazał wnętrze. – Ładnie ci w krótkich włosach... Dopiero teraz widać jaką interesującą masz buzię – puścił jej łobuzersko perskie oko i Hermiona lekko się zarumieniła.
W szkole chyba nie było dziewczyny od klasy czwartej wzwyż, która nie patrzyłaby tęsknie za Malfoyem lub Zabinim (poza nią, Ginny, Luną i jeszcze kilkoma nielicznymi), zwłaszcza za tym ostatnim. I powodem nie było tylko to, że wywodził się z rodu książęcego czystej krwi, ale przede wszystkim jego szarmancki i kulturalny sposób bycia wobec kobiet. I miał jeszcze jedną istotną zaletę.. nie używał słowa „szlama”. Uważał je za prostackie i tępił wszystkich, którzy tak mówili... Szczególnie Malfoya, z którym przyjaźnił się już prawie rok temu.
- Tere-fere, interesująca buzia.. interesujące to może być co innego – skrzywił się Draco.
- Wszystko może być interesujące – filozoficznie odparł Blais.
- Dobra, dobra! – Malfoy przestraszył się, że kumpel wejdzie na poziom dyskusji intelektualnej, a był niebezpiecznym przeciwnikiem.
- Ale to niepraktyczne, Granger. Znaj moje słowa. – Draco pokręcił z dezaprobatą swoją blond głową.
Nowa fryzura w postaci silnie wystrzyżonego i nierównego przodu oraz tyłu sięgającego do podstawy ramion, nadawała mu wygląd gigantycznego rozrabiaki i uroczego cwaniaka, którym w istocie był.
– Jak cię teraz będę trzymał za głowę, gdy mi będziesz robić dobrze ustami? – złośliwy uśmieszek blondyna był wprost zniewalający mógł doprowadzić do szału. - Za tą krótką szczotę?! Mówię ci to nie-prak-tycz-ne... – Malfoy zrobił minę zbitego spaniela.
- Świnia! - warknęła Gryfonka i wymierzyła w niego różdżką. - Zmiataj stąd natychmiast chamie jeden.
- No niby co ja takiego powiedziałam? - Draco spojrzał pytająco na przyjaciela, który tylko pokręcił głową w geście rezygnacji nad jego głupotą
- Sorry, Granger, ale...
- Ty mnie Zabini za jego kretynizm nie przepraszaj, bo to jest cham ostatni, a teraz obaj mi zejdźcie z oczu zanim na was czegoś nie rzucę.

Draco przez chwile przyglądała się tej wszystkowiedzącej Gryfonce po czym bez słowa ruszył do przedziału, który zajmowali razem z Blaisem. Gdy tylko weszli do środka zaatakował kolegę.
- I po co mówiłeś jej, że jest jej ładna, przecież ona wie to doskonale! Casanova od siedmiu boleści się znalazł.
Brunet przez chwile patrzył na kolegę bez słowa po czy się roześmiał.
- Czyżbyś był zazdrosny?
- Niby o nią? Weź, bo cie śmiechem zabiję... Po prostu lubiłem tę jej szopę.. Ech te baby, z nimi nigdy nic nie wiadomo. Zmienne jak pogoda.
No cóż, z takim stwierdzeniem Zabini nie mógł dyskutować gdyż zgadzał się z nim w stu procentach.

***
Hermiona była wściekła jak osa i gdy do przedziału wpadła jej najlepsza przyjaciółka Ginny Weasley, warknęła tylko.
- Cześć, Gin. Siadaj i bądź cicho bo mam zły dzien.
- Cześć, w porządku – Virginia wyglądała na opaloną i zadowoloną z życia. – Masz okres?
- To nie okres, to Malfoy – odrzekła Granger i zaklęła pod nosem.
- Och, widziałam go... jeszcze urósł – Ginny chyba nie zdawała sobie sprawy jak to działa na Hermionę.
- Tak jakbym nie zauważyła.... A jego ego osiągnęło już gigantyczne rozmiary, Gin. Może się przymkniesz i dasz mi poczytać?
- Spoko – niziutka Gryfonka miała zbyt dobry humor by się obrazić, poza tym liczyła na to, że złość Hermiony minie do końca podróży. W istocie tak się stało. Ale uraza do Malfoya i tak rosła w duszy krótkowłosej dziewczyny z każdym nowym dniem.

***
Drugi tydzień września obfitował w wiele nowości. Na przykład o powstanie Koła do Gry w Wisielca Rozbieranego <oczywiście nauczyciele nic o tym nie wiedzieli> wyłącznie dla klas szóstych i siódmych.
Severus Snape, w całej swej nauczycielskiej i uczniowskiej karierze, nie pamiętał tak wielkich tłumów jak w piątkowe popołudnie pod jego klasą. Tłoczyli się tam chyba wszyscy uczniowie klas siódmych i szóstych z czterech domów. Pomysłowi wychowankowie Domu Węża przybili na drzwiach do jego pracowni plakat informujący o tym, że w sobotni wieczór Uczniowie Zacnego Domu Salzara Slytherina maja zaszczyt zaprosić <za drobna opłatą na jedzenie i picie składaną u Blaisa Zabiniego> na imprezę integracyjną w Lochu ósmym.

Zabini z ciekawością obserwował kłębiący się tłum, czuł, że zabawa będzie udana. Nagle jego oczom ukazał się przekomiczny obrazek. Jakiś karzełkowaty dzieciak usilnie starał się dotrzeć do plakatu informacyjnego. Kurde, czy ci gówniarze nie mają czego robić tylko czytać ogłoszenia skierowane nie do nich? Przecież ją zaraz ktoś rozdepcze.
Blais, jak przystało na dobrego samarytanina, podszedł pod drzwi złapał dziewczynkę za kołnierz i nie przejmując się tym, że ta wyrywa się okrutnie, odciągnął na bok.
Kiedy doszedł do ściany wypuścił malucha i uważnie mu się przyjrzał. Była to szczuplutka, niska dziewuszka o długich rudych włosach z ciemnymi pasemkami, zaplecionych w warkocz. Miała mnóstwo piegów na twarzy. Opalona była na złoty brąz. Wyglądała słodko i kogoś mu przypominała, ale nie miał czasu zastanawiać się kogo.
- Posłuchaj maluchu, to jest zabawa dla dorosłych, taki dzieciak jak ty to może co najwyżej się w piaskownicy pobawić. Jak będziesz starsza to zgłoś się do mnie, wtedy będziemy mogli porozmawiać nie tylko o takich zabawach - dodał słodko by umilić małej gorycz porażki.
- Zabini ja bym się do ciebie nie zgłosiła, choćbyś był ostatnim facetem na ziemi - mała dziewczynka otworzyła swe słodkie usteczka i chłopaka jakby coś trafiło. Ten głosik poznałby wszędzie, nawet na końcu świata. Mimo wszystko postanowił się z niej jeszcze troszkę ponabijać, a później wpuścić na imprezę... za darmo.
- Weasley, dziecinko to naprawdę ty? Jakby to rzec... w wakacje troszkę się chyba skurczyłaś... Wiesz, wiek to może masz odpowiedni, ale ze wzrostem gorzej. Nie wpuszczamy nikogo poniżej metra sześćdziesiąt... - Zabini uśmiechnął się wprost uroczo.

Virginię trafił jasny szlag. Nienawidziła przytyków do swojego wzrostu.
- Mam w dupie tą waszą imprezę w zimnych, obskurnych lochach!- skłamała. Tak naprawdę bardzo chciała na nią iść... aż do teraz. - Pocałuj mnie tam gdzie słońce nie dochodzi i się wypchaj przerośnięty badylu!
- Nie ma sprawy - chłopak nachylił się nad niziutką dziewczyną. - Jesteś całkiem apetycznym maleństwem i ślicznie pachniesz... Tylko powiedz... Mam cię pocałować z przodu czy z tyłu, maluszku? - Blais miał minę tak rozbawioną i uśmiech tak bezczelny (według Gin), że dziewczyna zarumieniła się i wściekła się jeszcze bardziej.
- Wolałabym, żeby mnie pocałował gumochłon, Zabini!! – wrzasnęła tak, że obejrzało się dobrych dwadzieścia osób. - Jesteś mutantem. Żegnam! - odwróciła się i odeszła krokiem urażonej księżnej.
Zabini stał i śmiał się rubasznie przez dobrą minutę.
- Ale żeś teatr odwalił, Blais – Draco też konał ze śmiechu. Stał bardzo blisko i wszystko słyszał. – Jaja jak berety. Ona chyba wcale nie rośnie... Już wiem całą energię Weasley’ów pochłania Łasica... Sam emanuje tak negatywną aurą, że wszystko wokół niego, co podlega rozwojowi, nie może się rozwijać. – Dracze zarżał z radości nad własnym dowcipem.
- Smoku, czy wszyscy u ciebie w rodzinie na pewno są zdrowi psychicznie? – spytał rozbawiony zielonooki brunet (ale broń Boże nie Potter!).
- Nie – radośnie odparł „Smoku”. Miał bardzo dobry humor i wszystko go rozweselało. – Ja nie jestem zdrowy, Dziki. Coś ci nie pasuje?
- Co do ciebie to nie miałem wątpliwości... Próbowałem jedynie ustalić, czy to jest dziedziczne.
Zabini wyjął papierosy i bezczelnie zajarał na środku korytarza. Było to o tyle podłe i nacechowane brakiem karności zachowanie, że na korytarzu palić nie było wolno a on był chłopcem słusznego wzrostu (metr dziewięćdziesiąt dwa), który wybijał się ponad tłum, więc każdy nauczyciel mógł zobaczyć, kto pali. Draco był od niego jedynie pięć centymetrów niższy. Zabini natomiast był najwyższym uczniem w szkole, a... Severus Snape był z nim równy.

I właśnie wspomniany nauczyciel wyszedł z klasy, a pierwsza osoba jaka rzuciła mu się w oczy, oczywiście oprócz tłumu kłębiących się dzieciaków, był jego uczeń z petem zwisającym z lewego kącika ust.
- Zabini, czy mi się wydaje, czy ty... palisz?
- Panie profesorze, - odparł chłopak z największą powagą - ja nie palę... ja się delektuję.
- A czy ty nie wiesz, że delektować można się jedynie na błoniach, Zabini?
- Zanim dojdę do wyjścia, skończy się przerwa... a z moim słabym zdrowiem bieganie po korytarzach nie wchodzi w grę, sir.
- Zabini, masz zdrowie jak pociągowy koń i dobrze o tym wiesz... – rzekł spokojnie Snape, powstrzymując uśmiech. Każdy inny uczeń dostałby opieprz, ale Blais robił wszystko z tak uroczą i naturalną elegancją, i kurtuazją, że nauczyciele go lubili... Zwłaszcza Severus, bo chłopak był w jego Domu.
- Ależ panie profesorze, ja tylko. Tak dobrze wyglądam, tak naprawdę to ledwo zipię, a chyba nie chce pan bym zachorował i nie był obecny na Eliksirach?
- No w takim razie - Severus udał wielkie zastanowienie - skoro ledwie zipiesz, ty mróweczko, to palenie zaszkodzi ci jeszcze bardziej. Jak nauczyciel nie mogę na to pozwolić i z przykrością mszę debrać ci papierosy oraz... jeden punkt dla Domu.
- Ależ panie profesorze... te fajki mnie na duchu podtrzymują, poprawiają mi humor i pozwalają zapomnieć o słabej kondycji i dosyć cherlawym ciele... – Draco musiał odejść parę metrów dalej bo zabiłby śmiechem zarówno nauczyciela jak i swego najlepszego kumpla.
Dziki był jednym z najzdrowszych chłopaków w szkole, był szybki, zwinny, doskonale latał na miotle i miał celny prawy sierpowy, który najcięższych zawodników posyłał na glebę, o czym wiedzieli wszyscy uczniowie i nauczyciele w szkole na czele ze Snapem.
- Dobra, dobra Zabini. Dawaj papierosy i żebym cię ja więcej na korytarzu z fajkiem w zębach nie widział. Przynajmniej dzisiaj – dodał ciszej.
- Oczywiście sir... ale chciałbym zauważyć, że pozbawienie tak dużej ilości punktów takiego wspaniałego i bezproblemowego domu jakim jest Slytherin i to przez własnego opiekuna jest bardzo nieekonomiczne.
- Zabini, ty mnie ekonomi chcesz uczyć? - Severus spojrzał na niego ironicznie. - Ale wiesz, masz racje. Nie odbiorę ci punktów, za to razem z panem Malfoyem, który się zaraz udusi ze śmiechu wysprzątacie bez pomocy magii loch ósmy.
- Ależ panie profesorze z moim wątłym zdrowiem? - Blais nie dawał za wygraną. - Nie ma pan litości dla tak pokrzywdzonego przez los...
- Zaraz dopiero możesz zostać pokrzywdzony przez los, Zabini - Severus mu brutalnie przerwał tyradę. - Po zajęciach widzę was obu przed lochem numer osiem a teraz uciekajcie na następne zajęcia.
- Lepiej niech pan się zajmie, panie profesorze, tym kłębowiskiem pod drzwiami - zauważył usłużnie Draco. Miał dobre chęci odwrócenia uwagi nauczyciela od skromnej osoby Zabiniego i od siebie.
Severus spojrzał na kłębiąca się młodzież z mordem w oczach i znowu odwrócił się w stronę chłopaków.
- Draconie - zwrócił się prawie słodkim tonem do blondyna - o ile mi wiadomo to ty przywiesiłeś tu ten plakat. W takim razie, to ty zrobisz coś z tym, żeby oni wszyscy w ciągu minuty zniknęli spod tych drzwi. Jasne?!
Malfoy westchnął, przewrócił oczami i wrzasnął do zebranych:
- Cisza motłochu!! Smoku ma głos!
- Skromniś – syknął mu do ucha Blais.
- Dziki i ja mamy apel!! Tu za trzy minuty będzie lekcja a wy chyba też macie zajęcia, nie?! No to won, a ten kto chce iść na imprezę, niech wpłaca po dziesięć galeonów do Dzikiego Blaisa Pogromcy Dziewic Hogwartu! Amen!!
Tak naprawdę Blais nie był żadnym pogromcą dziewic, chociaż bez wysiłku mógł nim zostać. Miał za sobą jedne, jedyne przeżycie seksualne i tak się zraził, że postanowił poczekać na naprawdę wyjątkową dziewczynę. Obydwaj z Draconem mogli tapetować listami miłosnymi dormitoria, a i tak na wszystkie miejsca by nie starczyło. Malfoy jednak był bardzo wybredny i zaliczał dziewczyny bardzo rzadko i z umiarem. Uważał, że sperma rodu Malfoy’ów jest zbyt cenna, by ją marnować byle jak i z byle kim (pewnie dlatego do tej pory nie tknął Pansy Parkinson, która bardzo tego chciała), ale czasami trzeba było zredukować silny popęd seksualny inaczej niż własną ręką.
Blais był bardziej opanowany – bo na pewno nie mniej pobudliwy – i nie musiał zaliczać nawet „raz na miesiąc”, jak określił to Dracze.

Stojąca w tłumie Hermiona skrzywiła się i powiedziała bardzo głośno:
- Pewnie to ty byś chciał być tym pogromcą, co, Malfoy? – wywołując salwy śmiechu wśród zebranych.
- Granger, ciebie to ja w każdej chwili mogę poskromić, co ty na to? - zapytał Draco sugestywnie, podchodząc do dziewczyny i obdarzając ja swoim najładniejszym wrednym uśmiechem.
Hermiona zarumieniła się delikatnie ale postanowiła się nie poddawać.
- Jasne Malfoy... Chyba w moich najgorszych koszmarach, bo tylko w takiej sytuacji się na to zgodzę - dziewczyna zgrabnie go ominęła i podeszła do Zabiniego, koło którego zaczął kłębić się już tłumik.

- Do zobaczenia na tej imprezie, Gin już za nas zapłaciła prawda?
- Jasne, płaciła - skłamał Zabini bez mrugnięcia okiem. Bardzo mu zależało na tym, by pojawiła się ta ruda furiatka.
Był niemal stuprocentowo pewny, ze Hermiona nie wygada się siostrze Łasiczki tym, że też nie zapłaciła. Liczył na jej wysoką inteligencję, w którą ani na moment nie wątpił. Dlatego gdy mówił, że Ginny płaciła to po pierwsze, puścił szybkie oko do Dracona, a na Granger popatrzył bardzo uważnie i dodał na wszelki wypadek, kładąc nacisk na każde słowo.
- Zapłaciła dwadzieścia galeonów jakieś pięć minut temu i zmyła się na zajęcia, my już też chyba powinniśmy iść na Transmutację.
- A tak właśnie - Hermiona ruszyła szybko w stronę klasy i na szczęście nie usłyszała rozmowy chłopaków.
- O! Mówisz, że rudzielec zapłacił? - Draco uśmiechnął się do Zabiniego. Dopisał jeszcze dwa nazwiska na listę gości. - A mogę się dowiedzieć kiedy to zrobiła?
- Dziś wieczorem.... z twoich pieniędzy Smoku.
- Z moich?! - zaperzył się Draco.
- Cii!! Żartowałem... Damy po połowie... Będzie weselej – Blaise miał minę lisa, który zwietrzył bardzo obfity kurnik nie pilnowany absolutnie przez nikogo
- Zwłaszcza jak przyjdą Łasic i Potter. Zwłaszcza Łasic. On pilnuje nie tylko siostry ale tej Granger też.
- Oni nie idą. Duma im na to nie pozwoli. Już pytałem. – Blais uśmiechnął się szeroko.
- Pewnie Łasic pójdzie, gdy dowie się, że jego maleńka siostrzyczka też idzie.
- Myślisz, że ona mu powie? – Zabini popatrzył wymownie na Malfoya i obydwaj uśmiechnęli się do siebie bardzo triumfalnie.
Impreza zapowiadała się ciekawie...

Ten post był edytowany przez Kitiara: 07.01.2005 17:13

[Harajuku_Girl]

- To, co przeżyli�my było piękne, a ty to sprowadzasz do jakich� umiejętno�ci sportowych i jeszcze się nabijasz! Możesz sobie mówić, co chcesz, ale zejd� z Hermiony, bo jest najwspanialszš dziewczynš, jakš znam i mogę ci za niš przyłożyć! - chłopak był po prostu w�ciekły. – Nie zachowujesz się jak ojciec. Kochajšcy ojciec zachowałby się zupełnie inaczej - dodał z żalem na koniec swojej przemowy.
Lucjusz poczuł się podle. Spu�cił wzrok i wbił spojrzenie w dębowš podłogę.
- Przepraszam - wyszeptał. Nagle zdał sobie sprawę z tego, że skrzywdził swojego syna. - Masz rację, zachowuję się jak jaki� niewychowany Gryfon. Na Slytherina, jaki ty jeste� do mnie podobny – wyszeptał podnoszšc wzrok.
Draco ze zdziwieniem spojrzał na swego ojca.
- Nie patrz się tak, ja bym zachowywał się identycznie, gdyby kto� próbował urazić twojš matkę. Zresztš dalej się tak zachowuję. Ja po prostu bardzo kocham tę kobietę – rzekł Lucjusz.
- Aha... To czemu się kłócicie? - spytał Draco i usiadł obok ojca.
- Bo jeżeli żyje się pod jednym dachem, to inaczej nie da rady. Kłótnie nawet sš potrzebne. Trzeba mówić sobie nawet przykre rzeczy i starać się rozwišzywać problemy wspólnie, ale mieszkajšc razem nie da się uniknšć konfliktów. Każdy z nas jest inny i każdy ma swoje potrzeby i swoje racje... – wyja�nił spokojnie Malfoy Senior.
- Rozumiem, ale wy jeste�cie wobec siebie też często chłodni i oficjalni i... – zaczšł młodzieniec.
- Bo tak nas wychowano, bo jeste�my lud�mi z wyższych sfer - przerwał synowi pan Malfoy. - Ale to nie znaczy, że się nie kochamy i że jeste�my wobec siebie oziębli.
- A ja uważam, że należy okazywać czuło�ć jak najczę�ciej, nawet przy ludziach! - zapalił się chłopak.
- A to ciekawe - Lucjusz u�miechnšł się szeroko. - Mój syn mówi o czuło�ci. Matko, Draco ale wpadłe�. Zupełnie jak ja przed laty.
Chłopak już chciał zaprzeczyć, że wcale nie wpadł, że ojciec sobie co� ubzdurał, ale zamiast tego u�miechnšł się rado�nie, bo do jadalnie wróciły obie panie. Draco i Hermiona zaczęli zbierać się po chwili do wyj�cia, w końcu jutro trzeba było wracać do szkoły. Nie wiedzieli tylko, że gdy wrócš do rezydencji Zabinich, zastanš tam nie tylko Blaise’a i Gin.
Kiedy tylko Draco, Hermiona i Przecinek teleportowali się do rezydencji Malfoyów, Ginny poszła do sypialni, by spakować rzeczy swoje i przyjaciółki. W momencie, gdy zaczęła wycišgać swoje szaty z szafy Blaise’a, ten pojawił się w pokoju i z dziwnym błyskiem w oku zamknšł drzwi.
- Draco i Hermi wrócš pewnie pó�nym wieczorem, a ty jeste� mi co� winna za eliksir. Pamiętasz? – zaczšł.
- Ja muszę spakować swoje rzeczy... I Hermiony też, a z tego co wiem, to ty swoje łachy i łachy Malfoya również, nie sšdzisz? Pó�niej nam się nie będzie chciało - Ginny zarumieniła się lekko, ale odpowiedziała tak, jak rozum jej podpowiadał.
Uklękła przy kufrze i układała w nim dwie szaty szkolne, oraz dwie pary spodni dżinsowych. Spódniczki od mundurków zostawiła w szkole.
- Mi się nie chce teraz - wymruczał Blaise, klękajšc za niš i obejmujšc jej szczupłe biodra udami. - Mam ochotę na co� zupełnie innego.
Virginia poczuła goršcy oddech chłopaka na karku i westchnęła cicho, lecz nadal starała się zachować zdrowy rozsšdek.
- We�, Dziki, bšd� raz cywilizowanym chłopcem... Jak się teraz spakujemy będziemy mieli to z głowy – powiedziała wkładajšc do kufra bluzki.
- Mhm... - odrzekł Zabini i polizał płatek jej ucha. - Wiem... - objšł dziewczynę i mocno do siebie przytulił. - I wiem, że można to zrobić dużo szybciej, rzucajšc zaklęcie - Virginia topiła się w jego ramionach jak wosk. Zacisnęła palce na kolanach chłopaka i przywarła plecami do jego klatki piersiowej.
- Ale czy ty my�lisz zawsze tylko o jednym? - zapytała niepewnie, przymykajšc z rozkoszy oczy, bo Blaise delikatnie całował jej kark.
- Ja po prostu za tobš szaleję. A wiem, że w szkole nie będziemy sobie mogli pozwolić zbyt często na blisko�ć fizycznš, Ginny. Ale jeżeli nie chcesz i ci to przeszkadza, to przestanę, kochanie - ostatnie słowa powiedział bardzo cicho i łagodnie. Odsunšł się trochę i położył dłonie na barkach dziewczyny, by delikatnie je masować.
- Wiesz doskonale, że mi to nie przeszkadza. Jeste� podły, kusisz tylko biednego człowieka – odpowiedziała Ginny.
- Bardzo przepraszam, ale to nie ja chodzę w krótkich spódniczkach i obcisłych spodniach. To ty mnie kusisz – stwierdził Zabini z u�miechem.
- Blaise - Ginny spojrzała na niego niepewnie przez ramię - Wiesz, że jak mój brat się dowie o..
- Jak twój brat się dowie o nas, to będzie chciał mnie uszkodzić. Więc oboje będziemy musieli co� z tym zrobić. A teraz nie zawracaj mi głowy takimi głupotami. Kobieto, mnie tu czeka życiowe zadanie – przerwał jej łagodnie.
- Ta? A jakie? – spytała Ginny, choć doskonale wiedziała, jakš usłyszy odpowied�.
- Dobrać się do malej wiewióreczki – oznajmił rado�nie brunet.
- Zoofil- skwitowała dziewczyna.
- Wcale nie... W końcu mam ksywę Dziki, jak zwierz, to co ze mnie za zoofil? Biorę się za swoich – zripostował grzecznie.
Virginia cicho się roze�miała, a Blaise warknšł - w jego przekonaniu gro�nie, i ugryzł jš w ucho, a następnie w kark. Zrobił to na tyle delikatnie, żeby dziewczynę przeszyły przyjemne dreszcze. Odwróciła się przodem do Zabiniego i oplotła nogami jego biodra. Miała na sobie krótkš, czarnš spódniczkę i chłopak wsunšł pod niš dłoń, by pie�cić po�ladki swojej "wiewióreczki." Przywarła do niego mocniej i obydwoje jęknęli z ogarniajšcego ich ciała pożšdania.
- Twój mały przyjaciel potrzebuje chyba opieki - wyszeptała ochryple Virginia, ocierajšc się o twardš męsko�ć Blaise'a. - Mogłabym go gdzie� przechować i dać mu troszeczkę przyjemno�ci - kusiła zmysłowš chrypkš.
- Ty diablico – Blaise, mimo narastajšcego podniecenia, nie mógł się nie za�miać. - Nie dam się tak łatwo przerobić... Nie zabiorę ci niewinno�ci, dopóki nie skończysz szkoły, nie chcę inaczej...
- No wiesz?! - oburzyło się rudowłose dziewczę.
- Cii... - przytulił jš mocno i pocałował w policzek. - Chcę poczekać, aż będziesz naprawdę gotowa.
- Ale do tej pory ja mogę ci się znudzić... - powiedziała żało�nie - a nie chcę tego robić po raz pierwszy z nikim innym, bo jeste� dla mnie... - zawahała się na chwilę - ...bardzo ważny, Blaise...
Chłopak spoważniał i spojrzał jej uważnie w oczy.
- Gin, malutka, znudzić to się może zabawka - powiedział z lekkim wyrzutem. - A ja nie traktuję cię jak zabawki i nigdy nie wolno ci w ten sposób my�leć... Traktuję ciebie, nie, nas, bardzo poważnie.Poważnie... Rozumiesz?
Patrzyła przez dłuższš chwilę w jego szmaragdowe oczy, które były teraz pełne nie tylko namiętno�ci, ale także ciepła, czuło�ci i powagi. W końcu skinęła głowš. Zrozumiała, że jej pro�by na nic się zdadzš, bo on po prostu wie, co mówi. Nie pozostało jej nic innego jak mocno go ucałować i mieć nadzieję, że następnym razem da się namówić.
- No, a teraz mała wiewiórka będzie grzecznie czekała na to, co duży zły dziki zwierz jej zrobi – o�wiadczył Blaise.
- I mała wiewiórka nie ma szans na ucieczkę? - zapytała Giny jednocze�nie rozpinajšc mu koszulę.
- Oczywi�cie, że nie, bo duży dziki zwierz... – chłopak się za�miał, widzšc w oczach Virginii co� całkowicie sprzecznego z lękiem i chęciš ucieczki.
- Blaise! Jest tu kto?! Wrócili�my! - dał się słyszeć z dołu radosny głos Anny Zabini.
- Kur*wa - bardzo cicho i żało�nie pisnšł dziki, zły zwierz w postaci Blaise'a, a mała bezbronna wiewióreczka Ginny, w tym samym czasie, wrzasnęła na całe gardło:
- AAA!!! - i zaczęła się pospiesznie poprawiać.
- Cicho, wariatko - chłopak zakrył jej usta dłońmi.
- Blaise, co ty wyprawiasz? - matka dotarła do pokoju syna i otworzyła drzwi. Ponieważ Virginia nie zdšżyła się odsunšć, a Blaise nie zdšżył zapišć koszuli, zastał jš ciekawy widok.
Zaskoczona uniosła brwi i powiedziała:
- A, to przepraszam. Tylko jej nie bij, dziewczyny nie zawsze to lubiš - po czym wyszła zamykajšc drzwi i kryjšc u�miech.
- Co tam się dzieje, kochanie?! - dał się słyszeć grzmišcy głos pana Zabini
- Absolutnie nic, skarbie! - odkrzyknęła pani Zabini. - Koleżanka Blaise'a uderzyła się w kolano! - skłamała gładko.
- Bić? - Ginny spojrzała się na zarumienionego bruneta.
- E.... nieważne - odpowiedział Blaise i spojrzał na drzwi, za którymi zniknęła jego matka, z nienawi�ciš. - Lepiej zejd�my, zanim pojawi się tu reszta rodziny.
- Wiesz, jako� nie mam ochoty – powiedziała Ginny. - Blaise... musimy przenie�ć moje rzeczy do dawnej sypialni... Hermiony też. – dodała.
- Okey, musimy i zaraz się to zrobi...
- A co to za reszta rodziny? - zainteresowała się nagle "wiewióreczka".
- Nieistotne - ucišł Blaise, my�lšc ze zło�ciš o swoim cholernie przystojnym, starszym sze�ć lata braciszku, Steelu.
Warknięcie chłopaka i niebezpieczny błysk w jego oczach, zachęciły tylko Ginny do dalszej inwigilacji.
- No nie bšd� taki, powiedz.... - przymilała się, próbujšc zamknšć pełny kufer, w którym załadowała ciuchy byle jak, wyuczonym zaklęciem pakujšcym.
- Nie! - warknšł Blaise i pomógł Ginny zamknšć kufer, a następnie zaprowadził jš na dół.
Przy schodach, jak na zło�ć, stała starsza latoro�l państwa Zabinich i ze zło�liwym u�miechem wpatrywała się w swego brata.
- Nie mogę, Blaise, kto� tak piękny się tobš zainteresował. Przyznaj się, co na niš rzuciłe�? – zadrwił chłopak.
- Odwal się - Blaise popisał się Malfoyowskš kulturš i próbował wyminšć swój dziecięcy koszmar.
- Nic na mnie nie rzucił - żachnęła się Virginia. – I nie jestem łatwa.... – dodała dla pewno�ci, dumnie się prostujšc. - A ty to kto? - przyjrzała mu się z nieskrywanym zainteresowaniem, co wywołało zgrzytnięcie zębów Blaise’a. A miał powód do zgrzytu.
Straszy brat był do niego bardzo podobny, bo obaj wdali się w tatę, z tym, że Steel miał bardzo długie włosy spięte lu�no na karku w koński ogon oraz czarne jak węgiel, błyszczšce i kpišce oczy, które odziedziczył po matce.
- Steel Marvolo Zabini, do usług ja�nie wielmożnej panience - ukłonił się kurtuazyjnie i ucałował dłoń Virginii, która od razu poczuła się jak prawdziwa dama i zawstydziła się przykrótkiej spódniczki i zwykłej bluzeczki z dzianiny.
Musiała przyznać, że obaj bracia mieli w sobie, poza skłonno�ciš do nonszalancji, niewymuszony wdzięk i umiejętno�ć dżentelmeńskiego postępowania z kobietami.
- Bardzo mi miło, Virginia Weasley - odrzekła i dygnęła skromnie.
- Chod� Gin, przedstawię cię rodzicom - młodsza latoro�l państwa Zabinich złapała jš za rękę i rzuciła ostrzegawcze spojrzenie w kierunku swojego brata, który tylko pobłażliwie się roze�miał, widzšc, jak braciszek zazdro�nie strzeże swojej "wiewióreczki."
- Co jest na obiad? - gromko spytał Andreus Zabini, rzucajšc zaciekawione spojrzenie Virginii. Jego oczy były identyczne, jak oczy Blaise'a, tylko nie tak sko�ne (elfi kształt oczu młodszy Zabini odziedziczył po matce). W ogóle był bardzo podobny do młodszego syna, chociaż miał nieco ostrzejsze rysy.
- Spaghetti - powiedział Blaise i u�miechnšł się przy tym niewinnie jak aniołek. Oczywi�cie nie raczył dodać, że sos do tego cuda kilka dni wcze�niej przyrzšdził Draco wraz z Ginny.
- Mamo, tato, chciałbym żeby�cie poznali mojš dziewczynę. Virginia Weasley – przedstawił rodzicom swojš towarzyszkę.
- Z tych Weasleyów? - zapytał pan Zabini.
- Tak, proszę pana - odpowiedziała grzecznie Ginny i u�miechnęła się niewinnie.
- Bardzo dobrze znam twojego ojca. Podzielam jego pasję do mugolskich sprzętów. Ci niemagiczni sš naprawdę zdolni, je�li chodzi o ułatwianie sobie życia. Oczywi�cie rodzice wiedzš, że spędzasz tutaj ferie? – spytał z zainteresowaniem.
- Eeee... no... eeeeee tego... ten... - Virginii nagle zabrakło słów.
Je�li powie, że wiedzš, ten facet łatwo zweryfikuje, że to nieprawda. I goblin ojca gonił, ale matka....
- Gin miała spędzać wakacje Bożonarodzeniowe u swojej przyjaciółki Hermiony, ale Hermiona wraz Draconem sš na �więta u nas i dlatego Ginny też tu się znalazła... - Blaise miał nadzieję, że to wytłumaczenie starczy ojcu i matce.
- Ee, Hermiona Granger? Ta mugolaczka *, której młody Malfoy nie cierpi całš duszš? - Steel uniósł po �lizgońsku brew, mimo że skończył Ravenclaw. - Co� bredzisz braciszku. A poza tym to gdzie oni sš teraz? Schowali się pod dywanem? - zakpił, a Blaise poczuł, że go krew zalewa.
- Wybacz mu, Ginny, ale mój brat to ciekawski kretyn. Dla twojej wiadomo�ci, kruczku, Draco i Hermi sš teraz u Malfoyów, musieli odteleportować Przecinka – poinformował brata oschle Blaise.
- Nie mów do mnie kruczku, żmijeczko bezzębna. I o jakiego Przecinka ci chodzi? – odwarknšł Steel.
- Draco ma psa... który boi się kotów - Blaise nie mógł powstrzymać się od dodania tej uwagi.
- No tak, jaki pan taki kram - zauważył Steel i podszedł do kuchenki na której pyrkotał goršcy już sos. Swoim zwyczajem nabrał go troszeczkę i spróbował. Jego twarz poczerwieniała i natychmiast rzucił się do kranu z woda.
- Jezu, co to, Blaise?! - wycharczał gdy już pochłonšł litry wody.
- To tylko sos neapolitański, co prawda trochę podrasowany przeze mnie i przez Smoka, ale chyba dobrze wchodzi? - wyja�niła z dumš Ginny.
- Och, podrasowany to on jest na pewno i to nie�le! - Steel podleciał do lodówki i wycišgnšł sok grejpfrutowy.
- E, tam. Chilli, biały pieprz, paprykowa pasta węgierska... W sam raz. Miał być ostry, nawet nie wiesz jak dobrze smakuje z makaronem, albo ryżem - Virginia zanurkowała pod ramieniem Zabiniego i wycišgnęła mleko.
- Jak to się stało? - cicho zapytał starszy brat, patrzšc na rozwalony piec.
- Malfoy Junior, Malfoy Senior... i butelka wódki dolana do kaczki - Blaise postanowił zataić udział Virginii w tym niecnym czynie.
- I wszystko jasne... Na Boga, nie wiesz, że te mutanty kulinarne nie powinny wchodzić do żadnej kuchni? - młody mężczyzna popukał się w czoło.
- Ale nie wygadasz? - po rzuceniu pełnego wdzięczno�ci spojrzenia w kierunku Blaise'a, Ginny podeszła do Steela i zajrzała mu ze szczerš pro�bš w oczy.
- Dobra, zmilczę - musiał przyznać, że rudowłosa ma piękne i ogromne czekoladowe tęczówki, które po prostu rozbrajały.
Ha, mały ma dobry gust - pomy�lał.
- Jakby co, Blaise... - dziewczyna zwróciła się do młodszego z braci - ... to ja powiem, że to przeze mnie - wspięła się na palce i ucałowała go mocno w policzek.
- Oj, Ginny, we� przestań, przecież wła�ciwie nic się nie stało - odpowiedział zarumieniony chłopak, na co jego starszy brat parsknšł �miechem.
Kiedy matka obu młodych mężczyzn zbliżała się do kuchenki, Blaise rzucił się w jej stronę.
- Mamu�, ty na pewno jeste� zmęczona. Id� z ojcem, odpocznijcie a ja, Ginny i Steel przygotujemy obiad.
Anna Zabini nie była aż tak naiwna, by wierzyć, że jej syn robi to bezinteresownie, ale wolała, tym razem, przymknšć oko i wraz z mężem udała się do swej sypialni, obrzucajšc całš trójkę podejrzliwym spojrzeniem.
Kiedy tylko starszyzna rodu opu�ciła progi kuchni, Blaise popatrzył na brata.
- Mam rozumieć, że ty tego tak bezinteresownie nie robisz?
- Oczywi�cie, że nie. Co ja, gryfek jaki� jestem? – zadrwił.
Virginia, Blaise i Steel przygotowywali obiad (starsza latoro�l Zabinich także znała się nie�le na kuchni): gotowali makaron i obierali oraz szatkowali �wieże warzywa. Blaise wpadł na pomysł, żeby nieco złagodzić sos, dodajšc pomidory i dwie łyżki �mietanki tak, że ten stał się bardziej kwaskowy i mniej żršcy.
- Ja lubię ostre sosy ... - powiedział zasmuconej Ginny - ... ale moi rodzice aż tak pikantnej potrawy by nie przełknęli. Masz, spróbuj. Nie popsułem głównego wštku smakowego - dodał łagodnie i kurtuazyjnie zaprosił dziewczynę, podajšc jej na łyżce sos do spróbowania.
- Główny wštek smakowy, w tym czym�, to pieprz kajeński braciszku - uszczypliwie oznajmił Steel, tršc żółty ser. - Takiego czego� rzeczywi�cie nie da się niczym zagłuszyć - dodał z pobłażaniem, obserwujšc swojego brata, który z czuło�ciš karmił rudowłosš Weasleyównę.
Ale się bujnšł, nie ma co - pomy�lał, znajšc Blaise'a, jak przysłowiowy zły szelšg.
- Nie znasz się - warknšł młodszy z Zabinich i u�miechnšł się pocieszajšco do Virginii. - I jak smakuje?
- Nawet, nawet - odpowiedziała rudowłosa i wróciła do robienia sałatki.
Kwadrans pó�niej wszyscy znale�li się w jadalni i przy miłej rozmowie zaczęli pałaszować obiad.
- Rany, to jest pyszne - mało arystokratycznie odezwał się senior rodu. - Przyznam synu, że nie spodziewałem się po Malfoyu czego� takiego, ale to pewnie za sprawš twej przyjaciółki. Nie pozwalałe� mu eksperymentować prawda?
- Ale przecież Draco bardzo dobrze gotuje - Ginny wręcz się oburzyła; jak można było nie doceniać takiego talentu.
- Gin ma dosyć... niekonwencjonalne podej�cie do kuchni - Blaise popatrzył z uwielbieniem na rudowłosš. - Lubi eksperymentować, może nie tak mocno jak dwaj Malfoyowie... - wiedział, że w tym momencie kłamie, ale jego Gin musiała być postrzegana przez wszystkich jako ideał, bo on jš uwielbiał - ... ale lubi.
- Rozumiem - Andreus Zabini nabrał kolejnš porcję makaronu i pochłonšł go z apetytem.
- Jak dla mnie ciut za ostre, ale dobre - Anna Zabini u�miechnęła się do Virginii, która z dumš posłała jej swój najszerszy i najbardziej rozkoszny u�miech.
- No, to skoro wy zrobili�cie taki dobry obiad ... - powiedziała Anna po skończonym posiłku - ... to my z ojcem powinni�my pozmywać.
- Mamo, no co ty? - Blaise zaczšł poważnie panikować - Kto robi to zmywa, ja i Steel już uzgodnili�my to i...
- Synu, je�li chcesz, żebym nie zauważyła tego zniszczonego pieca, to marne sš te twoje wysiłki. Mam tylko nadzieję, że Malfoy wystawił do�ć spory czek, bo jak nie, to go zabiję.
Virginia bardzo cichutko pisnęła i natychmiast przeprosiła, Steel miał minę, która wskazywała na to, że zbytnio nie zdziwił się szybkim refleksem i spostrzegawczo�ciš matki, a Blaise spu�cił wzrok i się zarumienił.
- Że co?! - zagrzmiał pan Zabini. - Mam nadzieję, że nie tylko wystawił czek, ale że jest on z odpowiedniš ilo�ciš zer. To już drugi raz!
- Spoko, spoko, wujek Lucjusz wystawił spory czek - mina młodszej latoro�li Andreusa i Ann była skruszona i pokorna, chociaż w szmaragdowych oczach można było dostrzec blask przekory.
- Synu, czy ja ci czasami czego� nie obiecywałem, je�li wpu�cisz do naszej kuchni kogokolwiek z Malfoyów? – spytał powoli Andreus.
- Ale to była sytuacja wyjštkowa - mruknšł Blaise.
- A co masz na myli mówišc wyjštkowa... - zaczęła jego matka, ale nie skończyła gdyż w drzwiach ukazały się dwa stworzenie które ona uwielbiała. Koty.
- Kici, kici! - zawołała Ann Zabini i Zimmy podbiegła do niej z wyprężonym ogonem. Krzywołap, natomiast, usiadł na uboczu z wyrazem miny kota poważnego, który nie ma w głowie jedynie głupot.
- Kochanie, przecież masz uczulenie na sier�ć kotów! - oznajmił z naganš w głosie Andreus.
- Dlatego nie mamy własnych. Jak się wabisz, co? - zwróciła się do kotki, która wskoczyła jej na kolana i zaczęła tršcać kobietę łebkiem, domagajšc się pieszczot.
- Zimmy - odpowiedziała Ginny, która była bardzo zadowolona, że jej ulubienica wzbudziła takš furorę.
- Co to za... niezwykły okaz? - zapytał się Steel spoglšdajšc na Krzywołapa.
- Jakby� nie wiedział, to jest kot - odpowiedział jego brat, któremu coraz mniej podobały się spojrzenia, jakie ten pacan rzucał jego wiewióreczce.
- A co, to miało wypadek? Wyglšda jakby wpadł z duża prędko�ciš na �cianę – stwierdził z ironiš braciszek Zabiniego.
- Sam zaraz będziesz tak wyglšdał jełopie - dało się słyszeć złowrogi warkniecie od strony Blaise'a
Młodszy brat Steela objšł, z jednoznacznym wyrazem twarzy, swojš Ginny i spojrzał na niego nieprzychylnie.
Nie można nawet patrzeć na intrygujšcš kobietę? Nie zjem jej. - mówiło spojrzenie starszego z potomków Andreusa i Ann.
- Sam jeste� jełop – powiedział tenże potomek na głos.
- To Krzywołap, kot Hermiony - oznajmiła Ginny. - Ma �wietny ogon, prawda?
Pomarańczowy zwierz jak na zawołanie wstał, wycišgnšł przednie łapy, wbijajšc pazury w dywan i wyprężył puszysty, szczotkowaty ogon; swojš niekłamanš dumę.
- Ta... nadaje się do czyszczenia... – mruknšł Steel.
- Steel! – oburzyła się jego rodzicielka.
- No, co mamo? Przecież ja nic nie mówię – chłopak podniósł ręce w obronnym ge�cie.
- No to się nie odzywaj, a ty, piękny kotku, chod� tu, moje maleństwo – Ann zwróciła się do kota.
"Maleństwo" szerokim łukiem ominęło to człeko-podobne co�, co go obrażało i podeszło do miłej pani, która pewnie da mu co� dobrego.
Pani jednak nie dała nic dobrego, ale pochyliła się nad "maleństwem" i podrapała go po pomarańczowym łbie, co zostało przywitane gło�nym mrukiem.
- To cholernie mšdra bestia - oznajmił Blaise tak dumnym tonem, jakby Krzywołap był jego zwierzakiem. - Chyba nie jest do końca zwykłym kotem, bo nawet jest bardzo inteligentny.
- Na pewno jest inteligentniejszy od ciebie - oznajmił cicho Steel, a pani Zabini, w tym samym momencie kichnęła potężnie, płoszšc oba czworonogi.
Mimo kichnięcia matki, Blaise usłyszał wštpliwy komplement starszego o sze�ć lat brata.
Virginia też to usłyszała i powiedziała ze �miechem:
- Jakbym słyszała swoich braci, cięgle się kłócš.
- Mężczy�ni tak majš - podsumowała Ann i u�miechnęła się do tej miłej dziewczyny, którš jej syn wreszcie przyprowadził do domu. Już my�lała, że nie pozna żadnej z jego koleżanek.
- Mamo, chciałby zauważyć, że twój pierworodny nie jest mężczyznš, to debil - odezwał się Blaise i posłał braciszkowi najmilszy z u�miechów.
- Ty matole, za co mnie Bóg takim bratem pokarał? - oznajmił zirytowany Steel i wstał od stołu.
- Obydwaj przestańcie! W tej chwili! - Andreus nie wytrzymał psychicznie, a powstrzymała go, od uderzeniem pię�ciš w stół, jedynie obecno�ć młodziutkiej przyjaciółki Blaise'a. - Za co MNIE Bóg pokarał takimi infantylnymi synami? - dodał bardzo spokojnie i zmarszczył brwi.
- Och, And... - jego małżonka popatrzyła na mężczyznę wymownie. - Oni odziedziczyli wiele z twojego charakteru; nie tylko urodę, więc lepiej nic nie mów. A wy ... – spojrzała, raczej gro�nie, na młodzieńców - ... przepro�cie się w tej chwili i zachowujcie jak cywilizowani ludzie, dobrze?
- Przecież on nie wie, co to jest cywilizacja! - wykrzyknęli bracia Zabini, wskazujšc jeden na drugiego, a Ginny wybuchła gło�nym, radosnym �miechem.
- I pomy�leć, że ja urodziłam kogo� takiego - mruknęła seniorka rodu, po czym zwróciła się do Virginii. - Rozumiem, że wišżšc się z moim synem, wiedziała�, iż ma on problemy z psychikš.
- Oczywi�cie - odpowiedziała szczerze rudowłosa i pu�ciła oko w stronę swego mężczyzny.
- Dobrze wiedzieć, że masz o mnie takie zdanie - naburmuszył się Blaise.
- Przecież ja doskonale sobie wiem, że w niektórych sprawach jeste� trochę jak niedorozwinięty - wyszczerzyła się rado�nie. - Chociażby te głupie kłótnie z Draconem Malfoyem, czy teraz z twoim bratem. Ludzie my�lšcy ustępujš w kłótni i majš spokój, a nie podjudzajš do głupich tekstów.
- Odezwała się - mruknšł Blaise, ale zrobił to tak cicho, że nikt tego nie usłyszał. W końcu był człowiekiem my�lšcym... a to, że niekiedy my�lał inaczej, to już mniejszy szczegół.
- No, to teraz moi panowie pójdš do kuchni, a ja i Virginia porozmawiamy sobie jak na kobiety przystało. Blaise, nie patrz się tak na mnie, nie zjem jej – o�wiadczyła Ann.
- Ale... – zaczšł Steel.
- Do kuchni, synu - nakazała nie znoszšcym sprzeciwu głosem.
Steel wzruszył ramionami, westchnšł, zmełł w zębach kš�liwš uwagę i spokojnie ruszył do kuchni, a pan Zabini u�miechnšł się pobłażliwie, widzšc głupiš minę młodszego syna i zwrócił się do żony:
- Kochanie, rozumiem, że ja też mam wyj�ć - uniósł brwi i znaczšco u�miechnšł się do Ann.
- Oczywi�cie - autorytarnie i ze słodkim u�miechem odrzekła jego małżonka i odwzajemniła słodko u�miech. - Żegnam panów

(* od mugolaka - dziecko z rodziców mugoli)

*
- Chod�, Virginio, usišd� obok mnie – powiedziała Ann łagodnie, gdy już ostatni z przedstawicieli płci brzydkiej opu�cił pomieszczenie. - Nie denerwuj się - dodała i u�miechnęła się ciepło, widzšc niezdecydowanie dziewczyny. - No chod�, tylko z tobš porozmawiam.
Ginny u�miechnęła się niepewnie i usiadła obok matki Blaise'a. Prawdę powiedziawszy to wcale nie miała ochoty na żadnš rozmowę i czuła się okropnie - miała pietra.
- A więc ty i mój syn, pozostajecie w zwišzku... – zaczęła kobieta.
- Nie... znaczy tak.. znaczy... dopiero zaczynamy - Ginny zaczęła się jškać, aż wreszcie zamilkła i spu�ciła głowę.
- Nie bój się mnie - łagodnie powiedziała Ann. - Też miałam siedemna�cie lat.
- Szesna�cie - szepnęła Virginia i się zarumieniła.
- Wyobra� sobie, że szesna�cie też miałam. W tym wieku seks wydaje się kluczem do dorosło�ci, a to nie do końca jest tak - u�miechnęła się ciepło.
- Jaki seks? - zapalczywie pisnęła Ginny. - On powiedział, że mnie nie tknie, dopóki nie skończę Hogwartu, bo mnie szanuje - nagle zamilkła i spu�ciła głowę. - Przepraszam.
- To znaczy, że mu zależy. Ale kochanie, seks to nie tylko zbliżenie seksualne, a przecież widziałam, że raczej w zupełnej abstynencji nie jeste�cie... Można pozostać dziewicš, a mieć większe do�wiadczenie niż kobieta, która, jak to się brzydko mówi, zaliczyła wielu mężczyzn. Jest tyle możliwo�ci dania drugiej osobie rozkoszy... – odrzekła matka Blaise`a.
- Wiem - szepnęła niebywale cicho panna Weasley, a na jej policzkach wykwitły zdrowe rumieńce.
- Moje dziecko, przecież ja cię nie zjem – zapewniła z u�miechem kobieta. - Nie bój się. Jestem szczę�liwa, że Blaise znalazł wreszcie kogo�, na kim mu zależy i z kim się dobrze czuje. Już się bałam, że zagrzebie się w tych swoich księgach i nauce... – dodała rozbawiona.
- Mnie na nim naprawdę zależy - Ginny wyszeptała cichutko i spojrzała na matkę swego chłopaka.
- Wiem o tym i wiem też, że jemu zależy na tobie – powiedziała Ann Zabini.

*
W czasie, gdy pani Zabini przeprowadzała rozmowę z Virginiš, ojciec i brat Blaise`a pokpiwali z niego w kuchni.
- Ruda, co? - wyszczerzył się pan Andreus i Blaise bez słowa posłał mu spojrzenie goblina - seryjnego mordercy.
- Hehehe, rude to wredne, ale jaka inna by go zechciała? - zarechotał Steel.
- Ginny nie jest wredna - syknšł w�ciekle jego młodszy brat, zdajšc sobie sprawę, że sam za wrednš jš czasem uważa. Ale to zupełnie inna sprawa. Za to ten bubek nie będzie jej obrażał. - A to ty jeste� zazdrosny! – warknšł.
- O takie maleństwo? We� przestań, ja się w dzieciakach nie lubuję. Ile ona ma? Dziesięć, dwana�cie lat? – zadrwił Steel.
- Szesna�cie - warknšł Blaise i spojrzał na brata jak Voldemort na Pottera.
- A nie wyglšda. Ojcze, czy ty widziałe�? Ona jeszcze pije mleko – starszy z rodzeństwa Zabinich wyszczerzył się rado�nie do swego ojca.
- Mój drogi, mleko dla dzieci jest bardzo zdrowe - stwierdził z powagš Andreus.
Blaise, który wycierał naczynia, ze zło�ciš cisnšł ręcznikiem i warknšł.
- Jak dzieci! Steela mogę zrozumieć, ale ty, ojcze?! - oburzył się chłopak. - Powiniene� się wstydzić! Nie wiem, co taka piękna i inteligentna kobieta jak mama w tobie widziała!
- To samo, co ta młodziutka dzierlatka widzi w tobie - odrzekł niezrażony pan Zabini.
- A jaka jest w łóżku? Czy ona w ogóle wie co i jak? - ironizował Steel.
Obydwaj nabijajšcy się z zakochanego panowie zauważyli w tym momencie, że starszy z braci przesadził.
Zresztš, nie tylko zauważyli. Steel osobi�cie to odczuł. Pię�ć brata wylšdowała na jego nosie, który, pod wpływem silnego uderzenia, pękł.
Steel złapał się za krwawišcy nos, a Blaise zbladł. Nie mógł uwierzyć, że pobił swojego brata tak dotkliwie, choć ten niewštpliwie na to zasłużył. Nie powinien był obrażać Ginny. Ojciec młodzieńców nic nie powiedział, tyko podszedł do lodówki i wyjšł worek z lodem, a następnie podał Steelowi.
- Kur*wa, przepraszam Steel, ale nie powiniene� tak mówić - z konsternacjš powiedział Blaise.
- O rany, ale masz cios - syknšł z bólu jego starszy brat. - Ja pier*dolę, przywaliłe� mi tak, że chyba zaczšłbym wyć, gdyby nie lód.
- Przestańcie się wyrażać - ucišł Andreus. - A ty, Steel, trochę przesadziłe�. - zwrócił się do pierworodnego. - Ty za�, Blaise, dobrze bijesz, ale nie narób sobie w szkole kłopotów.
- Widzę, że naprawdę ta mała co� dla ciebie znaczy... Sorry brat - starszy syn Zabinich przyznał się do błędu.
- Znaczy i to bardzo dużo - odpowiedział Blaise, rumienišc się przy tym słodko.
W tym samym momencie do kuchni weszły Giny i Anna.
- Co tu się dzieje? – spytała kobieta, wpatrujšc się opuchnięty nos swego pierworodnego.
- Nic, mamo. Potknšłem się i wpadłem na lodówkę - mruknšł Steel.
- Wła�nie, lodówkę - dodał jego ojciec i posłał małżonce niewinny u�miech.
- A ta lodówka ma pię�ci i teraz masuje sobie knykcie za plecami, tak, żeby jej matka tego nie zauważyła - oznajmiła nie zmieniajšc tonu głosu pani Zabini, co zostało przyjęte trzema niewinnymi rumieńcami na policzkach przedstawicieli płci brzydkiej.
- Blaise, powiniene� przyłożyć bratu po raz drugi za to, że nazwał cię lodówkš, nie sšdzisz? - jej u�miech był słodszy od miodu, ale w oczach czaił się chłód.
- Blaise, chyba nie chcesz powiedzieć, że uderzyłe� brata - Ginny spojrzała się na Zabiniego, jakby ten popełnił najgorsze przestępstwo na �wiecie.
- Ale ja... ale on... ale on na to zasłużył! - wykrzyknšł zdesperowany chłopak.
- To prawda - mruknšł Steel, postanawiajšc pomóc bratu - Zasłużyłem.
- Boże, co ja się z wami mam - Ann pokręciła głowš z dezaprobatš. – Virginio, pamiętaj, że z mężczyznami to gorzej, jak z małymi dziećmi, a im starsi tym głupsi i trudniej ich przywołać do porzšdku.
- Zauważyłam! - pisnęła Ginny.
- Ale ona jest zabawna - Steel nie wytrzymał i zarechotał. Uznał pi�nięcie dziewczyny za urocze. Zdziwił się tylko, gdy młoda czarownica spiorunowała go wzrokiem i rzucił zaniepokojone spojrzenie bratu, który syknšł:
- Powiedz, kruczku... Chcesz mieć, tym razem, limo pod okiem?
- Dobra, już nic nie mówię - Steel pokojowo uniósł dłoń (jednš, bo drugš przykładał lód do złamanego nosa).
- I tej wersji się trzymaj - mruknšł Blaise i podszedł do Ginny by jš objšć. Chciał w ten sposób zaznaczyć, że to maleństwo należy wyłšcznie do niego.
Steel już miał co� powiedzieć na temat tej demonstracji, lecz po głębszym zastanowieniu stwierdził, że jak na jeden dzień wystarczy mu fizycznych obrażeń.
- To ja i Ginny pójdziemy się spakować - odezwał się Blaise. – W końcu jutro jedziemy do szkoły, a musimy jeszcze spakować Dracona i Hermionę, bo nie wiadomo kiedy wrócš.
Pół godziny pó�niej byli już spakowani. Oczywi�cie cztery kufry postawili w sypialni swoich przyjaciół. Fakt, oni pakowali, ale tamci mogš się pomęczyć z przestawianiem bagaży w przypadku, gdyby im przeszkadzały. Odwalili „brudnš” robotę i zbiegli na dół do kuchni po co� słodkiego.
- PIERWSZY! - ryknšł Blaise i zanurkował do zamrażalnika po lody �mietankowe w polewie miętowej. - Pierwszy, a to znaczy, że ty robisz mi dobrze! - dokończył swój wywód dosyć gło�no, zapominajšc, że przecież już nie sš w rezydencji sami.
Od strony drzwi dało się słyszeć znaczšce chrzškniecie, a po chwili także głos Steela.
- Powiedz mi słodka, jak ty wytrzymujesz z tym indywiduum?
- Sama nie wiem - mruknęła zarumieniona Ginny i obrzuciła w�ciekłym spojrzeniem Blaise'a.
- Ja ci dam [/i]słodkš[/i] - warknšł zarumieniony, tak samo jak jego dziewczyna, Blaise. - I nie podsłuch.., bałwanie - dodał jeszcze dla podkre�lenia wagi swojej wypowiedzi.
- Nie musiał podsłuchiwać. Po co japę wydzierasz, baranie jeden?! - odgryzła się Virginia, wyręczajšc Steela. - Nie każdy musi znać produkty twojego chorego poczucia humoru - naburmuszyła się, otworzyła lodówkę i wyjęła mleko. - Sam sobie jedz te lody.
- Kochanie, nie gniewaj się - Blaise miał gdzie�, że Steel patrzy na jego pokornš minę. - Wiesz, że żartowałem...
- No wła�nie, chodzi mi o twój sposób na dowcip - odwróciła się do chłopaka plecami i nalała sobie mleka do szklanki.
- Skarbie, ja cię naprawdę przepraszam. Wiem, zachowuję się jak dureń – cišgnšł Blaise.
- Kontynuuj - mruknęła Giny znad szklanki mleka.
- Kretyn, palant, gumochłon, Puchon, Snape w�ród Gryfonów, Malfoy... – zaczšł wymieniać chłopak.
- No, przynajmniej raz co� mšdrego powiedziałe� – mruknęła Ginny, odstawiajšc mleko do lodówki.
- Chodzi ci o to, że jak Malfoy, czy że jak Snape w�ród Gryfonów? - zamrugał zdezorientowany Blaise.
- Nie, kochanie, jak gumochłon - oznajmiła z naciskiem Ginny, wlepiajšc w niego czekoladowe oczęta.
- Aha - niepewnie odrzekł zarumieniony chłopak. - Ale nie gniewaj się na mnie...
- Ja się nie gniewam. Po prostu sprawiasz mi czasem przykro�ć, albo wprawiasz mnie w zakłopotanie – wyja�niła cicho.
- Przepraszam - powiedział Blaise i przytulił jš mocno do siebie.
Na widok takich czuło�ci Steel wyszedł z kuchni, bynajmniej nie dlatego, że nie chciał przeszkadzać bratu, tylko wszelki romantyzm działał na niego tak, jak Gryfon na �lizgona. Niedobrze.

***
Kilka godzin pó�niej, kiedy wszyscy po sytej kolacji siedzieli w kuchni, z salonu dał się słyszeć wrzask Malfoya.
- Blaise, zboczeńcu, odklej się od wiewióry! Wrócili�my!
Zadowolony z siebie Draco przemaszerował przez salon z wesołym gwizdem na ustach. Zauważył, że w jadalni �wieci się �wiatło i ruszył w tamtym kierunku:
- Mam nadzieję, że nie uprawiacie w tej chwili miło�ci francuskiej. W takim miejscu to by była perwersja! Wchodzę!
Wszedł.
Wszedł i zamarł.
Wszyscy na niego patrzyli. A było ich wielu: Steel miał wzrok pełen pogardy, pani Zabini była szczerze zdziwiona, niemal zszokowana, a jej mężowi rozszerzyły się nozdrza z irytacji. Blaise wyglšdał na podłamanego, a Ginny na zawstydzonš i w�ciekłš. Draco przełknšł �linę i co� miał już rzec na swoje usprawiedliwienie, ale nie było mu dane.
- Malfoy, zboczeńcu, nie zmieniaj tematu, i tak wiem, że masz na sumieniu PIEC! - zagrzmiał Andreus
Draco, jak przystało na prawdziwego mężczyznę, zamierzał bronić się z godno�ciš do samego końca. Dlatego też wskazała palcem na Ginny i wykrzyknšł:
- To ona! To jej wina, bo ona wlała tę butlę spirytusu do kaczki.
- Ale jš chcę w przyszło�ci za synowš, a nie ciebie! – odrzekł pan Zabini.
- CO?! - krzyknęli wspólnie Draco i Virginia, Hermiona, z zaciekawieniem, wychynęła zza ramienia Malfoya, a Blaise zrobił najgłupszš minę, na jakš było go stać.
- No co? Podoba mi się dziewczyna mojego syna - warknšł Andreus. - Ale absolutnie nie podoba mi się to, że ty, Wielki Kucharzu, chcesz jš wrobić, podczas gdy ten piec wyleciał z winy twojej i twojego ojca. Ja sobie jeszcze z Lucjuszem porozmawiam - nozdrza mężczyzny zadrgały ponownie, a lewa brew podjechała niebezpiecznie do góry.
- Ale to naprawdę ja dodałam ten spirytus - Ginny postanowiła być mężna. Spu�ciła głowę i pokazowo się zarumieniła, przygryzajšc z konsternacji dolnš wargę.
- Ależ kochanie. Przecież to się mogło każdemu zdarzyć. Jestem pewien, że chciała� dobrze i to nie twoja wina, że miała� do czynienia z tymi cymbałami - odparł Andreus i podszedł do dziewczyny by jš przytulić.
Draco szepnšł co� pod nosem na temat dyskryminacji płciowej, lecz dostał po głowie od swojej kobiety.
- Za co to?! – wykrzyknšł rozcierajšc sobie miejsce po uderzeniu.
- Za twoje odzywki przy wej�ciu. Kretyn! – wyja�niła ze zło�ciš Hermiona.
- No co? Teraz dopiero ci przeszkadzajš moje tek�ciory? - zirytował się blondyn. - Przed chwilš zostałem podle zdyskryminowany, a ty mnie bijesz. Jak możesz? - zrobił minę zmokłego spaniela i Hermiona musiała odwrócić wzrok, żeby nie zmięknšć. Jednak po sekundzie ponownie patrzyła mu z odwagš w oczy.
- W ogóle mi przeszkadzajš takie durne, jak to okre�liłe�, tek�ciory. Dostałe� po prostu po łbie z opó�nieniem - wzruszyła ramionami i popatrzyła uważnie na pana Zabiniego i jego żonę. Następnie zerknęła z zaciekawieniem na Steela, który szelmowsko się do niej u�miechnšł, a nawet pu�cił jej oko.
- Nie mówiłe�, że masz brata, Blaise - powiedziała, rzucajšc zielonookiemu wymowne spojrzenie.
- Bo nie mam – odpowiedział z irytacjš brunet - To po prostu pomyłka natury. Tak naprawdę rodzice próbowali go utopić, ale się trzymał przy życiu – dodał
- A ciebie też, gumochłonie – odgryzł się Steel.
- Gryzipiórek – warknšł Blaise.
- Co? - Hermiona spojrzał zdziwiona, na, jak dotšd, inteligentnego chłopaka.
- No co? To krukonik – wyja�nił wzruszajšc ramionami Blaise.
- Byłe� w Ravenclawie? - spytała Hermiona z zaciekawieniem.
- Tak, był w Ravenclawie - Draco niemal warknšł; nie zamierzał patrzeć, jak Steel podrywa jego dziewczynę na inteligencję. - A teraz bšd�my tak dobrzy, Hermi... - przy tych słowach �cisnšł lekko jej dłoń - ... i opu�ćmy kuchnię, bo jest, mimo swych rozmiarów, za mała na tyle osób.
- Droga wolna - powiedziała Ann, kryjšc u�mieszek. - Id�, ale pamiętaj, przekaż ojcu... chociażby listownie... że czeka go ciężka konfrontacja ze mnš... i Narcyzš. Wyra�nie zabroniły�my mu wchodzić do jakiejkolwiek kuchni. Tym razem ci się upiekło, Draconie Malfoy, bo Lucjusz wystawił czek.
- Przekażę - prychnšł Draco i zmarszczył nos. Hermiona wyszczerzyła się do rodziców Steela i Blaise'a za plecami swojego chłopaka:
- Przejdzie mu - oznajmiła, �ciskajšc wymownie dłoń Mlfoya.
- Mój Boże. Żeby jakie� ładne i inteligentne dziewczyny leciały na takich tłuków jak mój brat i malfoyasty – westchnšł Steel, po zniknięciu Hermiony i Dracona, nie kryjšc swojego zdegustowania.
- Sam jeste� tłuk - mruknšł Blaise i wycišgnšł Ginny z kuchni. Musiał natychmiast porozmawiać z Draconem, a nie chciał zostawić swojej małej wiewióreczki z tš „pomyłkš natury” uchodzšcš za jego brata.
Chwilę pó�niej cała czwórka siedziała w sypialni Blaise'a i sprawiała takie wrażenie, jakby kto� powiadomił ich o �mierci ulubionego Testrala.
- Czyli z naszych planów nici - mruknšł Draco. - Znowu powrót do zimnych, pustych sypialni.
- I do Hogwartu - dodała Hermiona
- Hogwart... - mina Blaise'a zdradzała zamy�lenie. - Cholera, Hogwart, nauka i egzaminy...
- Egzaminy nie sš złe - stwierdziła z minš filozofa Granger, a pozostała trójka posłała jej spojrzenia jadowitych i w�ciekłych bazyliszków.
- Hogwart Hogwartem, trzeba tam wrócić i tyle - Draco podrapał się niegro�nym końcem różdżki za uchem. - Ale dzi� będzie bryndza! - jego głos zabrzmiał dono�nie i żało�nie, zupełnie jak pisk nieszczę�liwego Przecinka.
- Pomy�lcie, to tylko jedna noc... - Blaise postanowił być optymistš. – Zresztš, rodzice �piš w zupełnie innej czę�ci domu, w tej �pimy my i...
- No wła�nie, Dziki i... – Draco spojrzał na przyjaciela znaczšco.
- O co wam chodzi? - zdumiona Ginny spojrzała na mężczyzn.
- O tš sklštkę tylnowybuchowš, która uchodzi za mojego brata – odpowiedział ze zło�ciš Blaise.
- On jest bardzo miły i sympatyczny - obie dziewczyny stanęły natychmiast w obronie pierworodnego państwa Zabini, co bynajmniej nie spodobało się ich partnerom.
- On wcale nie jest miły, on jest gorszy niż ... niż ... – brunet próbował znale�ć odpowiednie słowo.
- Niż co, patałachy? – od strony drzwi dobiegł ich głos Steela Zabiniego. Wszyscy spojrzeli w tamtš stronę. Chłopak stał w progu i przyglšdał im się mieszaninš zaciekawienia i rozbawienia na twarzy.
- Jeste� gorszy od tego nadętego idioty, Pottera! Brakuje ci tylko blizny - zaperzył się potomek Malfoyów, za co zarobił wiele mówišce i nieprzychylne prychnięcie Hermiony i żmijowy syk ze strony Virginii.
- Och, Steel nie potrzebuje blizny... On nosi długie włosy - Blaise przecišgał każdš sylabę i wyglšdał tak, jakby miał się rzucić na swojego brata i go udusić. Tym razem to Ginny prychnęła, a Hermiona u�miechnęła się zło�liwie.
- Masz kompleks, Blaise? - zapytała słodko panna Granger, wbijajšc orzechowe oczy w chłopaka swojej przyjaciółki.
- Oczywi�cie, że nie, ale wiecie, co mówiš na temat długich włosów u mężczyzny... - Blaise u�miechnšł się niczym niewinna dziewica.
- Ja nie wiem co mówiš - powiedziała Ginny i spojrzała się na Zabiniego, żšdajšc udzielenia odpowiedzi, co ten skwapliwie wykonał.
- Długie włosy - krótki rozum oraz im więcej na głowie, tym mniej miedzy nogami...
Jego słowa jeszcze dobrze nie przebrzmiały, kiedy chłopak ze zdumieniem spojrzał na Dracona, który z w�ciekłš minš uderzył go ksišżkš od eliksirów w głowę.
- O co ci chodzi, Smoku? Przecież ja nic takiego nie powiedziałem ... – spytał z wyrzutem rozcierajšc sobie głowę.
- Najlepiej by było, jakby� się w ogóle zamknšł - warknšł Malfoy i poprawił swój kucyk.
- My�lałem, że jeste�cie tłukami - oznajmił pierworodny Zabinich. - Ale wy jeste�cie tłukami do potęgi! A ty, Blaise, masz chyba sieczkę zamiast mózgu. O tym, co masz, a raczej czego nie masz, między nogami nawet nie wspominajšc - Steel u�miechał się zupełnie tak samo, jak jego brat. Słodko i niewinnie.
- Nieprawda, że Blaise nie ma nic między... - oburzona Virginia nieco się zapędziła w swoich wywodach i teraz siedziała ze spuszczonš głowš ,z zawstydzeniem, międlšc w palcach poskręcane pasmo swoich rudych włosów.
- Ups - wyrwało się Hermionie, Draco się zaczerwienił, a Blaise miał minę lekko skonsternowanego zwycięzcy.
- A co powiesz o jego mózgu? - cišgnšł rozbawiony i niezrażony Steel.
Virginia poczuła słuszny gniew.
- Mózg Blaise'a jest w porzšdku! – warknęła. - Co nie zmienia faktu, że obaj jeste�cie nadętymi bucami i nie potraficie okazywać sobie braterskiej miło�ci. Starczy?! - czekoladowe oczy Ginny zapłonęły żšdzš mordu.
- Ale my się kochamy - mruknšł Steel.
- Nawet sobie nie wyobrażasz jak bardzo - dodał Blaise.
- Jasne. Percy też nas tak kocha, że od dwóch lat nie mam z nim żadnego kontaktu - warknęła Ginny, zerwała się z łóżka i z łzami w oczach wybiegła z sypialni.
- Po prostu �wietnie. Jeste�cie genialni - Hermiona obrzuciła w�ciekłym spojrzeniem trojkę zbaranianych mężczyzn i pobiegła za Ginny.
- Ale o co chodzi? - najstarszy z mężczyzn wytrzeszczył oczy. - Jaki Percy? Ja nic nie wiem i nie chcę mieć nic wspólnego z kim�, kto ma tak na imię - dodał dla podkre�lenia powagi swych słów.
- Drażliwy temat – mruknšł Draco, bawišc się swojš różdżkš.
- Percival Weasley - wycedził Blaise.- Brat Wiewióry, dużo starszy od niej. Tak w ogóle to ona ma samych braci i wszystkich starszych...
- No, strasznie nadęty i wyrzekł się rodziny - Draco zmarszczył brwi i podrapał się za uchem niegro�nym końcem różdżki, ignorujšc pełne irytacji spojrzenie Blaise'a.
- Aaaaa! Percy Weasley! - pierworodny państwa domu wyglšdał, jakby "zaskoczył". - Przecież chodził z nami do Hogwartu. Młodszy dwa lata ode mnie. Nie znałem go dobrze, ale to straszny dupek. Ci młodsi Weasleyowie, bli�niacy byli zupełnie inni. Aaaaa! To ona jest Weasleyównš! - Steela ol�niło i gwizdnšł przecišgle.
- A co ty? Głuchy jeste�? Pewnie, że tak. Przecież ci się przedstawiła, młotku – Blaise popatrzył na brata ze zło�ciš.
- Nie zwracałem uwagi, patrzyłem na jej nogi, a nie na usta – odpowiedział szczerze Steel.
- Kretyn. I co to znaczy, że ona jest Weasleyównš? – warknšł jego brat.
- Znam jej brata. Jest moim bezpo�rednim przełożonym. Pracujemy razem. Ciekawe, co Charlie powie, jak wspomnę, z kim to umawia się jego ukochana, wypieszczona, wy�niona, wyidealizowana, łagodna, miła, cudowna młodsza siostrzyczka – za�miał się Steel.
- Steel! – wrzasnšł Blaise.
- No, co? Byłaby jaka� znajoma stypa, a teraz chod� brat, bratowš musimy przeprosić – powiedział chłopak i odwrócił się do wyj�cia.
- Stypa! - mina i ton głosu Dzikiego dobitnie �wiadczyły o tym, co on sam my�li na temat stypy, na której byłby głównym go�ciem. Draco zrobił minę filozofa, ponownie podrapał się za uchem niegro�nym końce różdżki i .... dostał przez łeb, a przedmiot, którego używał zwykle do czarów ,wylšdował na drugim końcu pokoju.
Blaise wstał i patrzył na niego z minš szalonego hipogryfa.
- No co?! - zaperzył się blondyn i także wstał, a Steel powstrzymywał się od �miechu. - Sam też tak robisz!
- Ale nie cały czas, jak ten kretyn! Ostrzegałem! – wykrzyknšł chłopak.
- Palant - wymamrotał Draco i obaj z Blaise’em spojrzeli morderczo na Steela, który omal nie dusił się z powstrzymywanego chichotu.
- Zaprawdę, zachowujecie się jak kretyni. Ja się naprawdę dziwię, co one w was widzš – wydusił z siebie.
- Miło�ć jest �lepa - mruknšł Draco, a Blaise skinšł głowš na potwierdzenie słów przyjaciela.
- Najwyra�niej – zgodził się Steel. - Tylko nie sšdziłem, że wy dwaj zakochacie się kiedykolwiek. I to jeszcze w Gryfonkach – dodał z szerokim u�miechem.
- One powinny być �lizgonkami, bo gryfońskiego charakteru to one bynajmniej nie majš – oznajmił Draco.
- Ta, jasne - Steel u�miechnšł się sardonicznie.
- Nie każdy jest kruczkiem - kujonkiem - warknšł Blaise.
- Ej, młody, nie pozwalaj sobie! Trafiłem tam, bo jestem inteligentny, ale i tak Tiara zastanawiała się długo, czy mnie nie przypisać do Slytherinu – Steel poczuł się urażony słowami brata.
- Współczuję - z powagš oznajmił Draco, podnoszšc swojš różdżkę z podłogi. – Już chyba bym wolał być w Gryffindorze... Mimo że Gryfków nie lubię. A Ravenclaw to po prostu okropne kujony bez klasy... - ręka Malfoya Juniora zastygła o milimetry od ucha; Blaise patrzył na niego zbyt natarczywie.
- No, to może pójdziecie przeprosić dziewczyny - powiedział szybko Draco, a jego dłoń natychmiast zjechała w dół.
- Ty idziesz z nami - Blaise u�miechnšł się niczym rodzic z postępów latoro�li.
- Ja nic nie mówiłem! – zaprotestował arystokrata.
- Żyjesz i za samo to powiniene� przepraszać – odpowiedział z udawana obojętno�ciš Blaise.
- Przestańcie, głšby - zdenerwował się Steel. - Idziemy wszyscy trzej powiedzieć Sorry, dziewczyny. I nie wyklinać mi tu na siebie młoty!
- Ugry� się, Zabini - Draco pokazał, jak bardzo poważa starszego brata swojego przyjaciela i patrzył na Blaise'a z nieskrywanš pogardš.
- Jak się ugryzę, to, w przeciwieństwie do ciebie, jadu sobie w żyły nie zapuszczę - odrzekł łagodnie młodszy Zabini, wyręczajšc Steela i wzruszył ramionami.
Po goršcych przeprosinach, w których zdecydowano, że nie jest niczyja winš, iż Percy ma w sobie więcej z Filcha niż z Weasleyów, zawarto krótkotrwały pokój. Bo już pięć minut pó�niej męski ród znowu się pokłócił, a to podobno kobiety sš z natury swarliwe.

***
Pó�nym wieczorem, gdy teoretycznie wszyscy powinni już spać, bo niektórych z samego rana czekał powrót do szkoły, na korytarzu dało się słyszeć ciche kroki. Zupełnie tak, jakby kto� się skradał. Kiedy ręka tajemniczej osoby zbliżyła się do klamki przy jednych drzwiach, dał się słyszeć cichy, przesišknięty ironiš głos.
- Braciszku, chyba nie sšdzisz, że zgodzę się na łamanie elementarnych zasad przyzwoito�ci.
- We� schowaj swój czarny łeb, potworze! Daj żyć normalnie innym, zazdro�niku! - w�ciekłym szeptem odrzekł Steelowi Blaise.
- Jak będziesz mnie obrażał, nie dam ci spokoju - kpił sobie starszy syn państwa Zabinich, doskonale bawišc się irytacjš zakochanego po uszy młokosa.
- Ty sklštko tylnowybuchowa! – wrzasnšł brunet.
- Co tu się dzieje? - usłyszeli nagle głos swojej rodzicielki. - Zamiast spać, to wy się wyzywacie na korytarzu. Żadnej przyzwoito�ci!
- A ty dlaczego nie �pisz?! - obaj bracia, z wyra�nš pretensjš w głosie, zwrócili się do swej rodzicielki.
- A wy, jak się do mnie odzywacie? Już spać, pókim dobra. Bo wam blokady na drzwi pozakładam! – zagroziła pani Zabini.
- Mamo... – jęknšł Steel.
- Chyba co� powiedziałam! Spać! – rozkazała ostro.
Rozeszli się poirytowani do swoich pokojów, gdzie zaczęli kombinować; zwłaszcza Blaise. Podczas gdy oni kombinowali, Virginia działała. Cichutko zapukała do drzwi Hermiony, która natychmiast jej otworzyła.
- Chcesz spać tak sama całš noc? - pisnęła cichutko rudowłosa, a oczy zal�niły jej w ciemno�ci, przewrotnš wesoło�ciš.
- W sumie nie... Ale wiesz, to jednak trochę boli - Granger lekko się skrzywiła.
- Zrobili�cie to! - Virginia omal nie krzyknęła, a Hermiona szybko położyła palce na jej ustach. - I jak było i jak?! A Blaise, ta �winia niemyta, nie chce i mówi, że chce poczekać - fuknęła rozżalona Ginny na koniec przemowy.
- Czy tobie chodzi tylko o jedno, Gin? - Hermiona spojrzała uważnie na przyjaciółkę.
- N... Nnno nnie - Virginia się zacięła i przygryzła dolnš wargę. - Ale dlaczego Draco i ty...
- Draco jest trochę inny niż Blaise, a ja jestem inna niż ty. I uważam, że Zabini postępuje bardzo mšdrze. Rozumiesz o czym mówię? Powinna� się cieszyć, że masz takiego faceta. Opiekuńczego i troskliwego. A ty go wyzywasz. Oj, Gin... – westchnęła Hermiona.
- Ja go kocham - mruknęła panna Weasley, rumienišc się po naganie przyjaciółki - I masz rację, zachowuje się jak głupia gówniara.
- Oj, przestań. Zachowujesz się po prostu jak normalna, napalona kobieta. Zobaczysz, będzie lepiej, a co do tego, czy chcę spędzić sama tš noc to... nie! – powiedziała Hermiona.
- Czyli? – spytała z zaciekawieniem najmłodsza z rodzeństwa Weasleyów.
- Czyli, moja droga przyjaciółko, zrobiłam co�, do czego przyznaje się z ciężkim sercem – dziewczyna u�miechnęła się tajemniczo.
- Herm... – Ginny zmrużyła oczy.
- Wiedzšc, że tu przyjedziemy, na wszelki wypadek pożyczyłam od naszego przyjaciela pewnš pożytecznš rzecz i teraz jej użyjemy! – wyja�niła z szerokim u�miechem panna Granger.
- Ty masz... masz... masz pelerynę?! Dlaczego mi wczesnej o tym nie powiedziała�?! – rudowłosa spojrzała na swojš przyjaciółkę z wyrzutem.
- Oj, Gin... Nie było takiej potrzeby – odrzekła Hermiona wyjmujšc spod poduszki Pelerynę –Niewidkę Harry`ego.
- Herm, nie powiedziała� mi i była� większym łobuzem niż ja! - w oczach rudzielca zapłonęło uznanie i zazdro�ć, a Hermiona lekko się zarumieniła i u�miechnęła przekornie. - UKRADŁA� jš Harry'emu - dodała z radosnym zapałem.
- Wcale nie! Ja jš tylko pożyczyłam - zaperzyła się Grangerówna. - Tylko nie wiem, czy jeszcze nie odczekać, bo oni pewnie będš chcieli przyj�ć do nas...
- Łiii - zapiszczała Virginia. - Wiesz, że to pipki greckie. Pewnie kto� ich nakrył i powłazili ze strachu do nor... Trochę mi ich żal - Virginia wydęła wargi. - To co, idziemy?
- Chyba nie mamy innego wyj�cia - odpowiedziała panna Granger i nacišgnęła na siebie i Ginny bezcenny skarb.
Już po chwili obie dziewczyny cichutko opu�ciły sypialnię. Kiedy znalazły się na korytarzu, przez chwilę stały bez ruchu i nasłuchiwały czy kto� nie nadchodzi. Na szczę�cie korytarz był pusty. Szybko zbliżyły się do sypialni Dracona i Hermiona bezszelestnie wy�lizgnęła się spod pelerynki, a potem, równie cicho, uchyliła drzwi. Kilka sekund pó�niej Ginny została sama na korytarzu. Rudowłosa rozejrzała się, pewna, że skrzypniecie drzwi obudziło kogo�, a gdy stwierdziła, że nic takiego nie miało miejsca, pobiegła do pokoju Blaise.

*
- Draco – szepnęła cicho Hermiona, gdy już podeszła do łóżka chłopaka.
- Tunia? - Malfoy poderwał się i usiadł w skotłowanej po�cieli. - Moja Tunia sama do mnie przyszła.
Hermiona widziała, jak szczerzy się w ciemno�ciach, aż mu zęby �wiecš.
- No, musiała przyj�ć, skoro jej matołek sam drogi nie może do niej znale�ć – powiedziała.
- No wiesz? To wszystko przez tego jełopa Steela; łazi po nocach - Hermiona ucałowała go mocno w policzek, a Draco jš rzucił na łóżko i mocno przytrzymał.
- A tak wła�ciwie to cóże� kobieto ode mnie, biednego, zmęczonego trudami życia mężczyzny, chciała? Chyba nie zamierzasz wykorzystać mojego niewinnego ciała? Przysięgam na mój honor, że będę się bronił chociaż trochę – o�wiadczył, a w jego głosie zabrzmiały rozbawione nutki.
- Żeby nie wyj�ć na łatwego - mruknęła Hermiona, na co Draco oczywi�cie musiał zareagować.
Natychmiast zaczšł jš łaskotać dopóki dziewczyna zaczęła piszczeć i błagać go o lito�ć.
- Draco... proszę.... przestań.... Draco, a jak... kto� wejdzie? – wydyszała
- To będziesz się musiała goršco tłumaczyć, dlaczego napastujesz takie niewinne dziecię jak ja – odpowiedział z rozbrajajšcš szczero�ciš arystokrata.
- Ty i niewinny! Toż to oksy... - widzšc, że Draco znowu szykuje się do łaskotania, Hermiona natychmiast zmieniła swš wypowied�. - ...toż to prawda, jeste� niewinny niczym lilia.
- Ty mi tu nie czaruj tylko powiedz, dlaczego naprawdę przyszła� – zainteresował się młody Malfoy. Hermiona przez chwilę zastanawiała się, czy powiedzieć Draconowi prawdę. W końcu z uroczymi rumieńcami na policzkach wyszeptała:
- Bo ja już bez ciebie nie potrafię usnšć. Brakuje mi ciebie.
- Nierzšdnica - Draco u�miechnšł się szeroko. - Brakuje ci mojego boskiego ciała - zażartował, ale za chwilę zrobił się poważny, bo Hermiona posmutniała.
- Wiesz co? Ja mówię poważnie, a ty się ze mnie nabijasz. Może jednak wrócę do siebie - odepchnęła go i spróbowała wstać, ale chłopak jš mocno przytrzymał.
- Przepraszam, Tunia... Wiem, że czasem przeginam. Ale ty się tak uroczo rumienisz. Przepraszam za głupi tekst - na prawdę zrobiło mu się przykro i delikatnie pocałował odkryte ramię dziewczyny, wykorzystujšc fakt, że batystowe ramišczko zielonej koszulki się zsunęło. Ale Hermiona była tak rozżalona jego niewybrednym żartem, że odepchnęła go od siebie i zajrzała mu z wyrzutem w oczy . Draco zawstydził się tak, jak jeszcze nigdy w swoim nastoletnim życiu. Ta dziewczyna oddała mu swojš niewinno�ć, a on jš wyzywał od nierzšdnic. Poczuł pod powiekami łzy zażenowania i skruchy.
- Miona, ja naprawdę nie chciałem cię zranić, przecież wiesz... Przepraszam za mój niewyparzony jęzor. Szanuję cię bardziej, niż siebie samego, ale mam takie żałosne zapędy. Przykro mi. Nie chcę, żeby� na mnie patrzyła w taki sposób. Z takim żalem. Pozwolisz mi się przytulić i się przeprosić? Błagam, Mionka – chłopak wbił w niš błagalne spojrzenie.
Hermiona spojrzała na Dracona, a gdy zobaczyła minę chłopaka nie potrafiła się dalej gniewać i zmiękła.
- Już dobrze, tylko obiecaj mi, że postarasz się trochę przyhamować – wyszeptała.
-Tunia, dla ciebie wszystko. Przysięgam... na mojš miotłę! – na jego ostatnie słowa Hermiona roze�miała się cicho. Wcale nie uważała, że taka przysięga jest głupia,. W końcu, znajšc Malfoya, miotła była dla niego czym� naprawdę ważnym.
- To, co? Nie masz nic przeciwko temu, że zostanę? – spytała rozbawiona.
- Kobieto, jeszcze się pytasz? Jestem cały twój i rób ze mnš, co chcesz – zadeklarował chłopak.
Hermiona u�miechnęła się i tylko pokiwała głowa; Draco jednak nigdy się nie zmieni.
- A mogę się po prostu przytulić? – spytała cicho.
- Z największa przyjemno�ciš, moja Szczotuniu – u�miechnšł się Draco.
Hermiona rzuciła Dracona na łóżko i wygodnie się na nim ułożyła, zupełnie jak na materacu.
- Nie za dobrze ci, Szczota? - spytał obejmujšc jš ramieniem.
- Nie, młotku - odrzekła z u�miechem i oplotła go w pasie udami, "przyklejajšc się" mocniej.
- Tunia, jeste� wygodnicka – stwierdził Smok.
- Wiem, niewygodnie ci? - spytała z troskš.
- No, co ty. Jeste� ciepła i ładnie pachniesz – blondyn u�miechnšł się do niej słodko.
- Nawzajem – odpowiedziała Hermiona wtulajšc się głębiej w ciało chłopaka.
Przez kilka chwil leżeli w zupełnej ciszy, aż Draco o�mielił się zapytać:
- Mionka... Będę mógł cię troszeczkę popie�cić? Proszę...
Draco cierpliwie czekał na odpowied�, a kiedy przez dłuższš chwilę jej nie otrzymał, schylił głowę i zauważył, że jego Tunia już �pi. Dziewczyna była bardo zmęczona wszystkimi wydarzeniami minionego dnia. Malfoy u�miechnšł się i delikatnie, by tylko nie obudzić panny Granger, przykrył jš nakryciem i jeszcze mocniej przytulił. Hermiona miała racje - potrzebowali siebie. On również nie potrafił już bez niej spać. W momencie, gdy zasypiał w jego zmęczony umysł wdarła się my�l, że w Hogwarcie wspólne spanie może nastręczyć trochę trudno�ci, ale przecież dla chcšcego nic trudnego. Zresztš, on jest �lizgonem i na pewno sobie poradzi.

**
Ginny Weasley po cichu w�lizgnęła się do sypialni Blaise i na palcach podeszła do łóżka chłopaka. Ten pół – leżał, – pół - siedział na łóżku i czytał ksišżkę, zerkajšc z niepokojem, co parę minut, na zegarek . Ginny, która dalej miała na sobie pelerynę, przez co była dla niego niewidoczna, postanowiła trochę niegro�nie podrażnić Blaise`a. Na poczštku zgasiła �wiatło w jego pokoju.
Chłopak rozejrzał się , jednak jeszcze nie zaniepokojony na nowo włšczył lampkę. Kiedy zabawa w gaszenie i zapalanie powtórzyła się po raz trzeci, biedny �lizgon nie mógł zignorować sygnałów, że kto� oprócz niego jest jeszcze w pokoju.
- To wcale nie jest �mieszne - warknšł, jednak gdy usłyszał tłumiony dziewczęcy �miech, natychmiast się rozpogodził.
- Och, czyli panna Weasley tak się bawi... A co będzie, jak cię złapię? – spytał.
- Najpierw musiałby� mnie złapać – odpowiedziała Weasleyówna.
- Nie ma sprawy - Ginny obserwowała, jak Blaise niczym kot pręży się na łóżku, łowišc uszami d�więk.
"Zwierzaczek" - pomy�lała z rozczuleniem Virginia.
- A skšd masz Niewidkę, ryża wredoto? - spytał powolutku zbliżajšc się do krawędzi łóżka.
- Herm zwinęła Harry'emu, młotku - grzecznie go o�wieciła wredota i szybciutko przeszła na paluszkach w lewš stronę, żeby jej nie dopadł "na głos".
- W którš stronę przetupała�, wiewióreczko? – spytał Zabini i spokojnie zszedł z wyrka.
- Chciałby� wiedzieć - szepnęła Ginny i odskoczyła na bok, gdy Blaise zbliżył się do miejsca, gdzie stała parę sekund wcze�niej.
- Zobaczysz, jak cię dopadnę będziesz błagać o lito�ć – zagroził brunet.
- Ciebie? - Ginny znowu się za�miała i to był jej błšd.
Dziewczyna nie zdšżyła odskoczyć i pelerynka została z niej zerwana.
- Ups... – powiedziała.
- Ja ci dam ups - zamruczał Blaise i zaczšł popychać dziewczynę w stronę łóżka.
- Dziki, chyba nie skrzywdzisz swojej wiewióreczki? – spytała niewinnie Ginny.
- Pożyjemy, zobaczymy... – odpowiedział lakonicznie chłopak.
- Nie skrzywdzisz, prawda? - wielkie czekoladowe oczy wlepiły się w zielone tęczówki chłopaka. W odpowiedzi Blaise uniósł tylko jednš brew i pchnšł Virginię jeszcze raz, a dziewczyna wylšdowała pupš na brzegu łóżka. Nie spuszczajšc z niego szeroko otwartych, ciemnych oczu, wdrapała się szybciutko na łóżko i skulona przycupnęła przy samej �cianie, starajšc się wyglšdać jak najbardziej niewinnie i zrobić się jeszcze mniejsza, niż była rzeczywi�cie.
- Nie krzywd�, Blaise - pisnęła cichutko. Zabini się rozczulił, ale nie dał tego po sobie poznać. Wszedł na łóżko i powoli zbliżył się do dziewczyny.
- No i co teraz, mała, ruda cholero? Mówiłem, że cię dorwę - powiedział z drapieżnym u�miechem i oblizał wargi. Następnie troszkę się od niej odsunšł, ale nie spuszczał z niej wzroku, a jego prawa dłoń w�lizgnęła się pod koszulkę nastolatki, delikatnie gładzšc jedwabiste wnętrze uda:
- Ja, dziki zwierz, Blaise, z dzikiej puszczy... - mówił bardzo cicho - ... miałem się zabawić z małš wiewióreczkš i brutalnie nam przerwano – Ginny zachichotała. - A teraz ta niewdzięczna wiewióra zabawiła się moim kosztem i mam jeszcze większš ochotę do niej się dobrać.
Przestał jš dotykać i odsunšł się dalej:
- Chod� do Blaise'a, skarbie - powiedział zalotnie.
- Nie! - zapiszczała Ginny. - Bo mała wiewióreczka boi się wielkiego, dzikiego zwierza.... Nie pójdę - cofnęła się pod �cianę, figlarnie mrużšc oczy.
- Boisz się? - u�miech chłopaka stał się bardziej drapieżny.
- Troszeczkę... – przyznała Ginny.
- Chyba się nie obawiasz, że zerwę z ciebie koszulkę? - to powiedziawszy, Blaise, rzeczywi�cie zdarł delikatnš koszulkę.
- Albo, że porwę twoje majteczki - mruknšł i jednym szarpnięciem zniszczył stringi dziewczyny.
Ginny nie potrafiła dłużej się powstrzymywać i parsknęła �miechem.
- Och, masz rację. Nie powinnam się obawiać, że zedrzesz ze mnie ubranie – odpowiedziała chichoczšc.
- Kobieto, milcz i leż. Twój Dziki bierze się do akcji! – powiadomił jš Blaise.
- A... Więc jednak - Ginny u�miechnęła się figlarnie, a Blaise popatrzył na niš z zaciekawieniem.
- No, do takiej wła�ciwej akcji miałe� się wzišć, gdy skończę szkołę - w wielkich oczach widać było pro�bę i oddanie.
No wła�nie, po