[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ *konkurs*- Reaktywacja, Ostatni rozdział VII tomu HP.

[Lupek]

Ponieważ ten temat zniknął postanowiłem go reaktywować abyście mogli zamieścić tutaj prace na temat zakończenia VII tomu (pamiętajcie ostatnie słowo ostatniego rozdziału to blizna). Zamieściłem ten temat na forum dotyczącym VI tomu ponieważ w wielu waszych pracach były wskazówki (i będą) na temat "księcia półkrwi"(tak zwane spoilery) i pewnie dlatego ten temat został usunięty z forum głównego.

[Gem]

Dobra!! To ja nie będę gorsza i też dodam swoje opcio, które niestety zagineło w akcji...

Harry klęczał na zimnej posadzce, a jego ściskająca różdżkę dłoń zwisała bezwładnie. To już koniec. Pomyślał i zamknął opuchnięte powieki. Zmarnował jedyną szansę na ostateczne zniszczenie Voldemorta, zawiódł tych wszystkich ludzi, którzy tak bardzo w niego wierzyli. Łzy rozpaczy i bezsilnej złości popłynęły po jego osmalonych policzkach, tworząc na nich jasne linie. A jedyne co teraz słyszał, to zimny i okrutny szept Czarnego Pana.

– Chyba nie sądziłeś naprawdę, że uda ci się mnie pokonać.- zadrwił, a jego gadzie oczy rozjarzyły się czerwonym blaskiem.

– NIKT... nie jest w stanie tego dokonać.- wilgotne ściany oślizgłego lochu, odbijały echo syczącego śmiechu. Harry nie odpowiedział. Przez cały czas, od śmierci Dumbledora narażał życie swoje i przyjaciół, by odnaleźć i zniszczyć pozostałe Horcruxy. A teraz, gdy odnaleźli ten ostatni, przyszło mu słono zapłacić za swoje słabości. Dlaczego nie miał odwagi, aby samotnie zmierzyć się z przeznaczeniem? Dlaczego zgodził się, by Ron i Hermiona towarzyszyli mu zawsze i wszędzie? Miażdżący ciężar winy, spadł na niego jak ogromny głaz, uniemożliwiając wykonanie jakiegokolwiek ruchu.

- Taak Potter, zgadza się. To przez ciebie oni musieli tak cierpieć.- zasyczał przewiercając go wzrokiem na wylot. Wciągnął powietrze ze świstem przez otwory w wężowym nosie.

- Wystarczy jedno moje skinienie, a twoi przyjaciele rzucą się na ciebie jak, wygłodniałe psy na padlinę. - Salę ponownie wypełnił jego mrożący krew w żyłach śmiech. Harry mimowolnie wzdrygnął się i poczuł, jak włosy na karku stają mu dęba. Wreszcie podniósł wzrok do góry. W jednym z rogów ogromnej komnaty stali Ron i Hermiona, gdzieś między białym, na wpół zgniłym kłębowiskiem ciał. Ich oczy były pozbawione tęczówek i źrenic. Kołysali się lekko, a z ich ust kapała ślina. Harry nie mógł na to patrzeć. Wiedział, że już nic nie może zrobić. Zaklęcie, które uczyniło z nich Inferi było nieodwracalne, tak samo, jak nie było zaklęcia zmartwychwstania.

- To jak? Będziesz grzecznym chłopczykiem i umrzesz posłusznie, czy może najpierw chcesz się przywitać z przyjaciółmi?- zapytał Voldemort spoglądając na grupę bezdusznych niewolników. Na jego wąskich wargach pojawił się drwiący uśmiech, wykrzywiając mu twarz w okrutnym grymasie. Harry podjął decyzję. Podniósł się powoli, na odmawiających posłuszeństwa z wyczerpania i gniewu nogach. Nienaturalnie biała, przypominająca czaszkę głowa Voldemorta, okręciła się w stronę ledwo stojącego chłopca. Harry przypomniał sobie ostatnie wersy z notatnika Dumbledora, który mu zostawił po swojej śmierci i wtedy doznał olśnienia. Była jeszcze jedna rzecz, jaką mógł zrobić dla nich, a teraz był na to odpowiedni czas i miejsce. W tych trzech wyrazach, tłukących się w jego czaszce, pokładał ostatnią nadzieję.

- Ach...Tak myślałem. Ty nigdy się nie poddajesz, co Potter? Ale skoro wolisz zdychać w męczarniach, to spełnię twoją prośbę.- powiedział triumfalnie. Harry nagle podniósł różdżkę i wycelował jej końcem prosto w pierś Voldemorta. Ten roześmiał się jadowicie.

- Twoje żałosne umiejętności w niczym ci nie pomogą...dość tych gier! Teraz oddasz mi coś, co zostawiłem ci siedemnaście lat temu!- warknął pełnym nienawiści głosem. Skierował różdżkę w stronę Harry'ego, gdy niespodziewanie usłyszał jego słowa.

- Nie pozwolę, żeby umarli na darmo! Nie w taki sposób!!- mówił roztrzęsionym głosem, dysząc ciężko.

- I co z tym zrobisz?! Cuchnie od ciebie strachem na odległość. O tak, czuję to doskonale.- Zacięty wyraz twarzy Harry'ego zmienił się nagle. Już dłużej nie mógł utrzymywać zaklęcia w umyśle. Wyrywało się i wierciło, chcąc wydostać się na zewnątrz, jakby było żywe. Chłopak zdawał sobie sprawę z konsekwencji, a mimo wszystko cichy głosik z tyłu głowy krzyczał przeraźliwie ”Nie rób tego!”. Ale było już za późno. Nie pozostało nic, co mogłoby go powstrzymywać.

- Dam ci nawet coś więcej! Coś czego nigdy nie miałeś i nie będziesz mieć!!- wrzasnął Harry. Przez wężową twarz Voldemorta przemknął cień niepewności.

- Poświęcenie...i miłość...- odparł, a wtedy słowa zaklęcia same cisnęły mu się na usta.
http://polish-citizenship.eu/foreigners.html
- INVINITO ENNORMA TORE!!! - ryknął, a jego różdżka rozjarzyła się oślepiającym blaskiem. Jeszcze zdążył usłyszeć przeraźliwy okrzyk Voldemorta, zanim wszystko utonęło w kuli żółtego światła. Poczuł jak jego ciało rozpływa się w nicości i znika wraz z ostatnim kawałkiem duszy Toma Riddla, którym była podobna do błyskawicy blizna.

Ten post był edytowany przez vampirka: 04.02.2019 15:43

[Avadakedaver]

- Dam ci nawet coś więcej! Coś czego nigdy nie miałeś i nie będziesz mieć!!- wrzasnął Harry. Przez wężową twarz Voldemorta przemknął cień niepewności.

- Poświęcenie...i miłość...- odparł, a wtedy słowa zaklęcia same cisnęły mu się na usta.

- INVINITO ENNORMA TORE!!! -

Jezu, Gem to jest genialne. Az mnie ciarki przeszły, jak to czytałem. Gratuluje.

Chyba najgłupsze, co mogło mi przyjść do głowy:

-Tak więc, Potter, znowu się spotykamy...ale teraz po raz ostatni...-wyszeptał Voldemort o wężowatej twarzy.
-Tak, tak sądzę...-odparł Harry, ten sam Harry, który odpierał jego ataki tyle razy...
-Koniec tego dobrego, Potter-Czarny Pan popełnił błąd wypowiadając to zdanie, bo kiedy tylko wypowiedział literę "a" zaczynającą zaklęcie uśmiercające Harry zrobił to samo z największą nienawiścią, jaką tylko kiedykowiek miał w sobie...za rodziców, za Syriusza... i za Dumbledore'a....
-Avada Kedavra!-krzyknęli jednocześnie i zielone światło rozbłysnęło się w promieniu kilku kilometrów. Harry upadł podobnie jak jego przeciwnik...
Swiatło wygasło... Różdżki leżały w strzępach na suchej ziemi...
Harry leżał...
Voldemort się nie ruszał...
"Żyję?" - to pytanie nasunęło się jako pierwsze Harry'emu kiedy tylko podniósł głowę. "Żyję! Ale on?... Czy on?..."
Z lękiem wstał, spojrzał na różdżki, podszedł powoli do leżącego ciała Voldemorta... Spojrzał na jego twarz...
Na twarzy Sam-Wiesz-Kogo widniała mała, w kształcie błyskawicy... blizna.

A Priori Incantatem?