[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Mleczna Droga, Kołysanka

[MaryStebbins]

Zaśnij, Albusie, zmęczony na wieki.
Ocal wzrok przed piekłem i opuść powieki.



Wyruszysz Mleczna Drogą
W uczęszczany trakt
I spotkasz tych, co z Tobą
Szukają swoich gwiazd.
Ich zapał będzie kwitł,
gdy dadzą swoje słowo,
Że gdy odnajdą świt
Podzielą się nim z Tobą.

Jutrzenka utuli zgryzotę.
Pozwoli jej stać się motylem.
Poczwarka przerazi nas lotem,
I w końcu porzuci, gdzieś w tyle.

Obetrzymy łzy,
Zmieszane z popiołem.
Odpoczniesz zmeczony
Nieustajacym bojem.

Wygranym.

Ten post był edytowany przez MaryStebbins: 10.02.2006 16:03

[Katon]

Gdyby nie tematyka (nic nie poradzę, że bawią mnie do łez 'potterowskie' liryki) to bym pochwalił. Zapomnę więc na chwilę (co nie jest tak trudne, szczególnie w pierwszym wierszu, skądinąd słabszym) o kim te wiersze są. Pierwszy jest dość banalny. Ale to nic. Jest sprawnie napisany. Czytałem takich wierszy w życiu setki, ale nie przeszkadza mi to w czytaniu kolejnego. Nie rozumiem wprawdzie co ta poczwarka porzuci gdzieś w tyle, bo porzucić trzeba coś lub kogoś. 'Obetrzymy' zaś, składam na karb literówki.

Kołysanka ma rytm jaki lubię. Szkoda, że ostatnie wersy poszczególnych zwrotek nie rymują się ze sobą w jakiejś formie. Spoiło by to bardziej całość. Muszę się też przyznać, że nie rozumiem za bardzo o co chodzi, ale nie muszę. Ma być kołysanka i jest. Buja mnie. Tylko po co użyłaś tak niepoetyckiego słowa jak 'tolerancja'? To słowo tu wyje. Prawie tak jak ten nieszczęsny Regulus.