[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Dwie Noce

[Hito]

Na wstępie rzucę kilka uwag natury ogólnej.
1) Z góry zaznaczam, że ten fic NIE ma na celu propagowania ani przedstawiania dominującego na tym forum pairingu Draco/Hermiona. Zrozpaczone fanki muszą mi przebaczyć.
2) Fic chyba miałby lepszy sens, gdyby miał miejsce po Zakonie, a nie Księciu. Uniknąłbym w ten sposób niedogodności tłumaczenia czworokąta miłosnego, a i chyba sama fabuła byłaby bardziej prawdopodobna. Za późno na to wpadłem.
3) Pierwsze dwa party mogą wydawać się trochę czerstwe przez konwencję, jaką przyjąłem. Ufam, że po przeczytaniu całości wszystko będzie w porządku.
4) Jak każdy pisarz, mam wrażenie, że moje ,,dzieło'' mogłoby być o wiele lepsze. Coś jest w tym, że bohaterowie żyją własnym życiem.
5) W Wordzie to lepiej wygląda. Na forum układ graficzny, przez brak wcięć, trochę się psuje, niestety.
6) Enjoy.


Dzień piąty

Harry gwałtownie otworzył oczy.
Chwilę trwało, zanim zorientował się, gdzie jest i dlaczego. Żeby tego dokonać, musiał sięgnąć pamięcią wstecz o jeden dzień, albo raczej – jeśli chodzi o ścisłość – jedną noc.
Na brodę Merlina...
Pokój, w którym chłopak się znajdował, dobitnie udowadniał mu, że jego własny umysł nie stroi sobie z niego żartów i nie karmi iluzjami. Na pierwszy rzut oka dało się stwierdzić, że pomieszczenie zamieszkuje osoba płci żeńskiej, która nie tolerowała twórczego chaosu pokojowego. Wszędzie panował porządek, czy to na podłodze, którą przykrywał brązowy dywan, czy to na półkach z licznymi książkami, gdzie próżno by było szukać choćby jednej cząsteczki kurzu. Harry kątem oka zobaczył, że okno jest uchylone, a białe firanki powiewają lekko, smagane delikatnie przez letni powiew wiatru. Gdyby młodzieniec obrócił głowę mocniej w prawo, ujrzałby na szafce nocnej zdjęcie oprawione w dekorowane ramy, przedstawiające trzyosobową rodzinę, z właścicielką pokoju na pierwszym planie.
Spokojnie, Harry, tylko spokojnie...
Harry nie mógł nie zauważyć, że łóżko, pościel i poduszka, na której leżał, są bardzo wygodne, a on nie czuje najmniejszej chęci do wstawania. Mimo to, lewą ręką odruchowo zaczął szukać koło siebie okularów. Nie znalazł ich, co oznaczało, że ktoś je gdzieś przeniósł. Jednak jego dłoń nie macała bezskutecznie powietrza. Coś miękkiego i futrzanego zajęło drugi, poprzeczny koniec posłania.
- Krzywołap – Harry raczej oznajmił fakt, niż zapytał. Kot leniwie zamruczał, po czym ziewnął. – Gdzie jest twoja pani?
W ramach odpowiedzi rudy kocur przeciągnął się i zmienił pozycję, odwracając się tyłem do chłopaka.
- Dzięki – mruknął Harry. Starał się nie dopuścić do głosu męczącej go myśli, iż powinien wstać i sam jej poszukać. A było mu tak wygodnie...
Chociaż nie do końca, czuł nieprzyjemne skręcanie w żołądku. No i zaczynało być mu gorąco.
Harry wyciągnął prawą rękę i po krótkich poszukiwaniach znalazł swoje okulary. Spoczywały na brzegu szafki nocnej, leżące szkłami skierowanymi ku sufitowi. Chłopak założył je na nos powoli, nie podnosząc się nawet odrobinę. Pewnie gdyby się rozejrzał po pokoju, znalazłby swoje ubranie schludnie złożone w kostkę, a może i odświeżone i pachnące.
Wstawaj, do licha! Nie możesz tu leżeć i czekać na wybawienie.
Chociaż była to kusząca myśl, Harry musiał przyznać. Ale jednak...
- Widzę, że już nie śpisz, Harry.
Chłopak nie podskoczył tylko dlatego, iż znajdował się w pozycji horyzontalnej. Aczkolwiek jego serce na dźwięk tego ciepłego, dziewczęcego głosu utonęło gdzieś w otchłani klatki piersiowej.
- ... – Nie najlepszy początek rozmowy. Harry uznał, że trzeba spróbować jeszcze raz. – Cześć, Hermiono.
- Cześć.
Siedemnastoletni Harry Potter spojrzał na dziewczynę stojącą w drzwiach, opierającą się lekko o ich framugę. Ubrana była w puszysty szlafrok, którego kolor, dzięki jakiemuś wspomnieniu z przeszłości, kojarzył się młodzieńcowi ze świeżo skoszoną trawą. Barwa tego okrycia idealnie współgrała z tą ścian pokoju. Wietrzyk błądzący w pomieszczeniu poruszył delikatnie mokrymi w tym momencie, kasztanowymi włosami Hermiony.
Dziewczyna patrzyła na Harry’ego z mieszanką uczuć na twarzy.
- Właśnie miałam cię obudzić – powiedziała w końcu. – Umyj się i zejdź na dół, właśnie kończę robić śniadanie.
- Śniadanie? – zapytał zaskoczony Harry. Rzeczywistość zbyt powoli wsączała się do jego zamglonego jeszcze snem umysłu. Hermiona tylko uniosła brwi i skrzyżowała ręce na piersiach.
- Tak, śniadanie. Raz można je zjeść odrobinę wcześniej, nieprawdaż?
- Śniadanie. No tak. Oczywiście.
Hermiona uśmiechnęła się lekko. Biedny Harry. Wyraźnie się denerwował.
Cóż, nic dziwnego.
- Czekam na ciebie w kuchni – podsumowała dziewczyna, wychodząc.
Drzwi zamknęły się. Prawie w tym samym momencie Harry poderwał się do pozycji siedzącej. Podrapał Krzywołapa za uchem i zsunął nogi z łóżka. Kot zamruczał cicho. Był zadowolony, że meandry ludzkiej psychiki to nie jego zmartwienie.
Harry wstał, przeszedł kilka kroków, zorientował się, że jest nagi, jęknął i skierował się kierunku swojego ubrania, które musiało zostać tu przyniesione z jego sypialni. Świeże ubranie leżało na krześle złożone w kostkę, co oznaczało, że Hermiona musiała chwilę grzebać w jego szafie. Harry wkładał je na siebie dość nieprzytomnie, gdyż wspomnienia wybrały właśnie tę chwilę, by dać o sobie znać.
Z pokoju Hermiony wyszedł dopiero po chwili, gdyż musiał się uspokoić i skierować swoje myśli na bardziej neutralne tory. Gdy Harry stanął w korytarzu na pierwszym piętrze, gdzie znajdowały się pokoje jego i Hermiony, usłyszał dobiegające z kuchni odgłosy przygotowywania posiłku. Sądząc po dźwiękach muzyki, które mieszały się skwierczeniem jakieś potrawy, dziewczyna włączyła mugolskie radio. Harry’emu przyszło do głowy, że wyostrzył mu się słuch, skoro docierały do niego nawet kroki Hermiony.
Kuchnia zaczeka. Zresztą, Harry chciał przejrzeć się teraz w lustrze.
Jako, że dom państwa Granger miał dwie łazienki, jedna z nich znajdowała się na pierwszym piętrze, naprzeciwko schodów i pomiędzy dwoma sypialniami, a druga na parterze. Chłopak musiał przyznać, że taki układ jest dobry. Zapewne pomysł rodziców, którym nie w smak było czekanie, aż ich dorastająca córka wyjdzie po godzinie oblegania jedynej łazienki, w końcu gotowa pokazać się zewnętrznemu światu.
Z drugiej strony, Hermiona rzadko bywała w domu i nie była typową dziewczyną.
Harry wzruszył ramionami. Takie rozważania do niczego nie prowadziły, a przynajmniej nie w tej chwili. Potter ruszył, kierując się przed siebie. Uznał, że dobry, gorący prysznic będzie całkiem na miejscu.
Ręcznika nie musiał szukać – wisiał w łazience. Harry patrząc na niego uzmysłowił sobie, iż gości w domu rodziny Granger już prawie tydzień. I od niedawna jest już dorosły.
Ciepła woda oblała go całego. Kabina prysznicowa szybko zapełniła się parą. Harry, wcierając szampon w swoje kruczoczarne włosy, sięgnął pamięcią w poprzednie tygodnie.
Śmierć Syriusza musiała przytępić jego wrażliwość. Stanowiła straszną katastrofę w życiu Harry’ego, ale on nigdy nie płakał z jej powodu. Czuł z jej powodu smutek, tak, gniew tym bardziej – ale nie rozpacz.
Teraz Albus Dumbledore, najwspanialszy dyrektor Hogwartu, także nie żył. A on, jego ulubiony uczeń, przeszedł nad tym faktem właściwie do porządku dziennego. Lawina śmierci, którą rozpoczął Cedrik, a wcześniej jego rodzice, najwidoczniej po drodze porwała serce młodego Pottera. A przynajmniej jego część.
To nie było dokładnie tak. Stan swojego ducha Harry zawdzięczał Hermionie, chłopak wiedział o tym dobrze. Dziewczyna słusznie przewidziała, dzięki swojej zadziwiającej empatii, jak podle Harry będzie się czuł. I wyciągnęła swoją pomocną dłoń w jego kierunku.
Lipiec był okropnym miesiącem. Harry wrócił do Dursleyów, tak jak obiecał to Dumbledore’owi. Ron i Hermiona mu nie towarzyszyli, gdyż Harry uznał, że lepiej będzie, jeżeli wrócą oni do swych rodzin. Młodzieniec miał zostać u Dursleyów do swoich siedemnastych urodzin, do momentu wygaśnięcia starożytnej magii rodzinnej krwi. Okropnym było jednak widzieć zadowolenie na twarzach swojej, bądź co bądź, rodziny z powodu jego rychłego opuszczenia Privet Drive. Chyba jeszcze nigdy nie czuł się tak samotny, a w tej materii przeżył już swoje. Teoretycznie zaraz po swoich urodzinach miał znaleźć się w Norze, domu rodziny Weasleyów, ale... jakoś perspektywy spotkania i przebywania z pełną, szczęśliwą rodziną nie napawały Harry’ego radością i oczekiwaniem. Musiałby spotkać się z Ronem i zacząć snuć plany łowów na pozostałe cztery Horcruxy. Musiałby spotkać się z Ginny, z którą rozstał się w dość nieprzyjemny sposób.
Harry nie chciał tego. Ale nie chciał również zostać na Privet Drive dłużej, niż to konieczne. Siedział lub leżał otępiały w swojej sypialni, nie wychodząc z niej za często, mimo iż tym razem żaden zakaz nie ograniczał mu poruszania się po domostwie Dursleyów. Harry nie wiedział wtedy, co powinien zrobić. Czuł tylko zamęt w myślach i uczuciach.
Harry zakręcił kurek z gorącą wodą. Prysznic zamilkł. Potter owinął się ręcznikiem i zaczął wycierać. Podczas tej czynności spojrzał na długie, prostokątne lustro łazienkowe. Tak, doskonale pamiętał moment, który zdarzył się w trzecim tygodniu lipca. Hedwiga zapukała dziobem w okno jego sypialni, mając ze sobą list. Chłopak wpuścił ją wtedy, odczepił pergamin od nogi swojej sowy i spojrzał na niego. Od razu po charakterze pisma rozpoznał, kto był nadawcą listu. Ciekawość przełamała jego duchowy marazm. Czegóż mogła chcieć Hermiona? Przecież ona także miała czekać na niego w Norze.
Harry pamiętał również swoje zaskoczenie. Nie spodziewał się takiej propozycji od Hermiony. Pisała, że uzgodniła to z Weasleyami, ale Harry czuł wątpliwości. To znaczy, jak ich przekonała, że tydzień spędzony w domu państwa Granger dobrze mu zrobi?
Lustrzane odbicie Pottera patrzyło na niego z pewną dozą rozbawienia. Oczywiście, Hermiona trafiła w dziesiątkę. Gdy Harry przemyślał treść jej listu, uznał, że istotnie, woli spędzić tydzień, a właściwie pięć dni, sam na sam z Hermioną, niż zjawić się w Norze. Wiedział, że ucieka od swoich problemów, od przyszłości, której nie da się uniknąć, ale nie dbał o to.
Harry miał chwilowo dość wszystkiego. Chciał odpocząć, głównie psychicznie. Z kimś, kto potrafi go zrozumieć bez zbędnych słów.
A Hermiona mogła mu zapewnić taki relaks. W odpowiednich chwilach potrafiła porzucić swój mentorski ton i pomóc, tak naprawdę.
Dlatego Harry nie zastanawiał się długo. Kilka dni później śnieżnobiała Hedwiga niosła kawałek pergaminu zaadresowanego do rodziny Weasleyów. Harry napisał w liście, iż przystaje na sugestię Hermiony, i potwierdził, że obydwoje zjawią się w Norze na początku drugiego tygodnia sierpnia. Po czym po prostu czekał na koniec siódmego miesiąca. Ostatniego dnia lipca nie wydarzyło się nic nadzwyczajnego, oczywiście oprócz faktu, iż właśnie wtedy Harry przekroczył próg dojrzałości. A potem nastał sierpień.
A teraz, to dopiero jest ciekawie.
Harry spojrzał na grzebień, ale błyskawicznie odrzucił pomysł jako bezużyteczny. Jego włosy zawsze żyły własnym życiem i nie zamierzały się podporządkowywać niczyjej woli. Chłopak poprawił okulary na nosie, rozejrzał się wokół siebie, ubrał się szybko i wyszedł z łazienki.

Wejście do kuchni nie było takie proste, jak zazwyczaj.
Śniadanie Harry’ego już na niego czekało, rozsiewając w pokoju smakowity zapach. Hermiona, nadal ubrana w swój zielony szlafrok, nuciła cichutko w takt muzyki wydobywającej się z radia położonego na ladzie. Przestała, gdy tylko zobaczyła Harry`ego, który w końcu się przemógł i podszedł do stołu.
- Najwyższy czas – powiedziała dziewczyna, odwracając się przodem do Pottera. – Już myślałam, że utonąłeś pod tym prysznicem.
- Eee. – Harry szybko musiał ustalić, czy był to żart, sarkazm czy opinia. – Skądże.
- Cieszę się. A teraz siadaj i jedz, Harry. I tak zdążyła już wystygnąć.
Chłopak odsunął krzesło i usiadł na nim. Spojrzał na jajecznicę będącą jego śniadaniem. Wyglądała całkiem zachęcająco. Jej widok przypomniał Harry’emu jego zdziwienie, jakiego doświadczył w pierwszych dniach pobytu. Nie spodziewał się, że Hermiona będzie umiała gotować. Nie była mistrzynią patelni, co prawda, szczególnie na początku, ale – jako że jej talent do nauki chyba nie miał ograniczeń – radziła sobie coraz lepiej. Harry nie miał żadnych wątpliwości, że jajecznica mu zasmakuje.
- I jak wrażenia? – zapytała Hermiona, która znowu krzątała się przy ladzie, odwrócona plecami do stołu.
- Pychota – odpowiedział chłopak z pełnymi ustami. Hermiona uśmiechnęła się pod nosem.
Harry jadł szybko, jednak nie z uwagi na dziwne ssanie w brzuchu, które zresztą z głodem nic wspólnego nie miało. Musiał przyznać, że chyba jeszcze nigdy nie był taki spięty. Smak jego śniadania właściwie do niego nie docierał.
Potter podniósł na chwilę wzrok, gdyż koło talerza pojawił się kubek gorącego kakao. Hermiona usiadła naprzeciwko Harry’ego, lecz nie przerwała milczenia. Wbiła w niego swoje spojrzenie, co spowodowało natychmiastowe podniesienie się temperatury przy stole. Harry miał nadzieję, że ręką mu nie drży.
Hermiona otworzyła usta, zamknęła je nie wydając żadnego dźwięku, po czym wstała i wyłączyła radio. Dopiero wtedy w kuchni nastała prawdziwa cisza. Mimo to, Harry’emu dzwoniło w uszach. Starał się skupić ponownie na talerzu, jajkach, boczku i kiełbasie. Zaskrzypiało krzesło. Hermiona oprała łokcie na blacie, a podbródek na złączonych dłoniach. Jej czekoladowe oczy skupiły się na twarzy Chłopca, Który Przeżył.
- Harry, uważam, iż powinniśmy poważnie porozmawiać.
- O czym? O tak, wspaniałe pytanie, popisałeś się, nie ma co.
- Harry...
- Wiem. Przepraszam.
Wnętrzności zawiązały mu się w supełek ciaśniejszy, niż wtedy, gdy próbował zaprosić Cho Chang na Bal Bożonarodzeniowy. Harry wiedział, że się czerwieni. Spróbował kontynuować jedzenie czując na sobie wzrok Hermiony – i to był błąd.
- Harry!
Hermiona uderzyła go dłonią w plecy na tyle mocno, iż Harry omal nie spadł z krzesła.
- Dzięki – wymamrotał, gdy już skończył się krztusić. Miał ochotę rozbić czołem blat stołu.
Całkiem niespodziewanie dla chłopca i dla siebie samej, Hermiona roześmiała się, głośno i radośnie.
- Widzę, iż naszą rozmowę musimy przełożyć na później, Harry. – Hermiona wyszczerzyła swoje idealnie równe zęby. – W takim razie ty skończysz jeść sam, a ja pójdę się ubrać. Co ty na to?
- Nie ma sprawy.

Ten post był edytowany przez Hito: 07.04.2006 16:20

[Hito]

Oto drugi part. Nie jestem z niego do końca zadowolony. Bynajmniej nie z powodu jego długości. Nie raz i nie dwa nanosiłem poprawki, a i tak coś mi tu nie gra.
W każdym razie później (sporo) kwestia rozmowy Harry'ego z Hermioną z tego parta zostanie jeszcze poruszona.
A teraz, koniec marudzenia.Lecimy.


Harry został sam w kuchni. Meble zdawały się patrzeć na niego z wyrzutem.
Chłopak spojrzał odruchowo za siebie, jednak Hermiona weszła już po schodach na pierwsze piętro. Nad drzwiami wisiał ścienny zegar, teraz wskazujący godzinę ósmą pięćdziesiąt rano.
Harry zacisnął usta. Nie mógł mieć już wątpliwości, że Hermiona zawsze wstaje wcześnie, nawet w wakacje. Tylko z jego powodu na ten tydzień przestawiła się na inny harmonogram dnia, by dać mu pospać dłużej według jego woli i razem z nim jeść śniadania.
Harry poczuł się jak intruz. Wtargnął w życie rodziny Grangerów, zmieniając je, choć nieświadomie, na swoją korzyść. Może państwo Granger wyjechali na prośbę Hermiony, zostawiając ich dwóch samych? A oni mu zaufali, karmieni przez swoją córkę pochlebnymi opowieściami o Wybrańcu. Tymczasem...
Harry mocniej ścisnął łyżkę, którą jadł jajecznicę. Rodzice Hermiony mieli wrócić piątego sierpnia. Czyli dzisiaj. Jaka będzie ich reakcja, gdy dowiedzą się, co się stało?
Reszta posiłku upłynęła Harry’emu na niezbyt wesołych myślach. Kakao pił patrząc przez okno na sad, składający się z kilku owocowych drzew i krzewów. Na dworze panowała piękna pogoda, bezchmurne niebo ukazywało wielki błękit nieba. Delikatny wietrzyk poruszał liśćmi flory należącej do państwa Granger. Zabawne, to musiała być jakaś reguła pogodowa – wieczorem deszcz albo burza, a następnego dnia rano pełne słońce.
W żółtym kubku nie pozostała już ani jedna kropla brązowego, ciepłego płynu, zatem Harry podszedł do stołu, by pozbierać naczynia i je pozmywać.
- Daj spokój, ja się tym zajmę.
Harry odwrócił się na pięcie. Hermiona weszła do kuchni, odebrała mu talerz, łyżeczkę oraz kubek i skierowała się ku zlewozmywakowi. Gdy mijała Harry’ego, ten poczuł jakiś zapach. Jego umysł był jednak zbyt zdekoncentrowany, by go trafnie rozpoznać. Aczkolwiek zdołał odnotować, iż mu się podoba.
Harry nie protestował, widząc zmywającą Hermionę. Usiadł na swoim krześle, a jego myśli błądziły wokół niej. Dziewczyna ubrana była w czarną koszulkę ściśle przylegającą do kształtów jej ciała i ciemnoniebieskie dżinsy. Harry nie raz widział ją w takim stroju, wliczając w to rok poprzedni, jednak tym razem Hermiona wydała mu się bardziej pociągająca niż zwykle. Pewnie dlatego, iż doskonale wiedział, jak wygląda bez ubrania. Wczorajszej nocy miał okazję dokładnie się jej przyjrzeć.
Harry prawie natychmiast pożałował swoich myśli, gdyż wspomnienia znowu zatańczyły mu przed oczami. Jęknął w duchu. Przecież, do licha, powinny sprawiać mu przyjemność... To znaczy, także i tą psychiczną. Libido robiło swoje i chłopak szybko odniósł wrażenie, że w jego spodniach jest za mało miejsca.
- Coś się stało, Harry?
- Co?
- Jesteś troszkę czerwony na twarzy.
Merlinie, dlaczego mi to robisz?
Hermiona właśnie skończyła myć i wycierać naczynia. Usiadła naprzeciwko Harry’ego w pozie identycznej jak przed kilkunastoma minutami. Jako że Harry milczał, dziewczyna zabrała głos, pytając:
- Żałujesz tego, co się stało?
Harry już miał rzucić swoim standardowym ostatnio ,,Co?’’, ale podświadomość zwyciężyła.
- Nie.
Hermiona wyczuła szczerość w głosie chłopaka... A właściwie to już mężczyzny. Uśmiechnęła się lekko, z jednakową szczerością.
- A ty? – Harry zadał to pytanie już całkiem świadomie. Bardzo pragnął poznać odpowiedź.
- Oczywiście, że nie, Harry. Jak mogłabym? To ja wykonałam pierwszy krok.
- No tak.
W kuchni zapanowała niezręczna cisza. Harry poczuł, że powinien coś powiedzieć, ale zabrakło mu pomysłów.
- Pozostaje nam odpowiedzieć na najbardziej istotne teraz pytanie, Harry. Co dalej. Dzisiaj wracają moi rodzice, a za parę dni będziemy już w Norze u państwa Weasley, z Ronem i Ginny. Co im wszystkim powiemy? Czy może będziemy to ukrywać i to, co zaszło pomiędzy nami, pozostanie tajemnicą dla wszystkich oprócz nas?
Harry’emu już kompletnie zabrakło języka w gębie. Od momentu pobudki nie pomyślał o Ginny czy Ronie ani razu. Potter wyobraził sobie minę tej dwójki w momencie objawienia prawdy. Od razu poczuł się gorzej, choć nie sądził, że to możliwe.
- Naturalnie, czuję się zobowiązana powiedzieć rodzicom prawdę, tak mnie wychowali i... po prostu czułabym się źle chowając się przed nimi – ciągnęła Hermiona, nie patrząc Harry’emu w oczy. – Uważam także, że przed naszymi przyjaciółmi również nie powinniśmy ukrywać faktów. Musimy zastanowić się nad naszymi uczuciami. A ty, Harry... Przepraszam, jeśli się mylę, ale... nie jesteś ich pewien, prawda?
Harry niemal się roześmiał, choć nie miał pojęcia, co go rozbawiło. Chyba ironia całej tej sytuacji.
- Zanim... zanim zjawiłaś się na Privet Drive, myślałem, że wiem, na czym stoję, jeśli chodzi o nas. Teraz, po tych czterech dniach... – Harry urwał, tracąc wątek.
Hermiona uśmiechnęła się krzywo. Przez kilka sekund milczała.
- Nie jestem dużo lepsza w tej kwestii. Wiem tylko, że cię kocham.
Harry drgnął i zamrugał wściekle. Nie był pewien, czy się nie przesłyszał. Hermiona nawet nie zaszczyciła go spojrzeniem, wyznając mu swoje uczucia. Zatopiona w myślach, zdawała się mówić do siebie.
- Muszę zdecydować, jaki to rodzaj miłości... Och, Harry, namieszałeś mi w głowie.
Potter otworzył usta i niemal natychmiast je zamknął. Hermiona musiała to zauważyć.
- Tak właściwie to nie powiedziałeś, co ty o tym wszystkim myślisz.
Harry uznał, że nastał odpowiedni moment, by wyartykułować jakieś sensowne zdanie.
- Co? No nie! Szlag!
- Pytam, jakie jest twoje zdanie. Na temat wyjawienia prawdy bądź ewentualne ukrywania jej. I nie denerwuj się tak. – Ostatnie zdanie Hermiona wypowiedziała z uśmiechem, patrząc już prosto w oczy Harry’ego.
- Ja myślę, że... nie powinniśmy kłamać. Ale musimy się zastanowić, jak przekazać to wszystkim. I kiedy – chłopak dodał już z lekkim wahaniem. Wizja najmłodszego rodzeństwa rodziny Weasleyów powróciła.
- Cóż, przynajmniej będziemy mieli okazję przećwiczyć to dzisiaj z moimi rodzicami.
- Przećwiczyć?
- Tak. Widzisz, moi rodzice pracują w branży lekarskiej, to ludzie o pragmatycznym podejściu do życia. Mają, moim zdaniem, bardzo dobre podejście to dzieci. Rozmawiali ze mną kiedy tylko mogli i to na różne tematy. Nie ukrywali się za książkami, sprawy i kwestie tyczące się seksu wyjaśnili mi dość wcześnie. Dzięki temu rozmowa z nimi nie będzie aż tak trudna, jak ci się wydaje.
- Jestem w stanie w to uwierzyć – rzekł Harry lekko zachrypniętym głosem.
- Oj tak, pamiętam swoje początkowe zawstydzenie. Biedna, mała dziewczynka, której nie dane było doznać uspakajającego wpływu opowieści o bocianach. Ale postępowali słusznie, oczywiście. Skoro już jako jedenastolatka musiałam opuścić dom niemal na cały rok, i taki stan rzeczy miał się utrzymywać przez lata... Sam rozumiesz. A potem, to nawet nie wiesz, ile razy przypominali mi o anty... – Hermiona urwała w połowie zdania. Dopiero po chwili kontynuowała. – Muszę zwrócić twoją uwagę na jedną kwestię, Harry. Nie zabezpieczyliśmy się wczoraj.
Harry odchylił się do tyłu, jakby uderzony. Poczuł falę zimna zalewającą jego ciało. W myślach wykwitły mu dwa słowa: ,,ciąża’’ i ,,dziecko’’.
O nie, nie, nie, niech to cholera...
Hermiona zaczęła bębnić palcami o drewniany stół.
- Wszystko powinno być w porządku, nie mam jeszcze płodnych dni. Ale będziemy musieli się upewnić, to na pewno. Jak najszybciej. Szanse są jednak małe.
Harry zszokowany wpatrywał się w twarz okoloną burzą kasztanowych, poskręcanych włosów. Starał się nie myśleć negatywnie, skoro prawdopodobieństwo nie było znaczące, lecz było to prawie niemożliwe. Gdyby Hermiona zaszła w ciążę... to by skomplikowało wiele spraw.
Eufemizm pełną gębą.
- Hermiono... – zaczął Harry i nie dokończył.
Przerwało mu pukanie do drzwi wejściowych, które rozległo się donośnie w przedpokoju i stamtąd dotarło do kuchni położonej tuż obok.
Zarówno Harry, jak i Hermiona zerwali się z krzeseł. Dziewczyna zrobiła to nieco kulturalniej.
- Rodzice – szepnęła.
Jej przypuszczenie jak zwykle okazało się trafne. Zazgrzytały klucze i po chwili państwo Granger weszli do swojego domu. Ojciec Hermiony, ubrany w grafitowy garnitur, położył wypakowaną po brzegi torbę podróżną i odetchnął ciężko, prostując się. Matka rozejrzała się z ciekawością.
Jej wzrok spoczął na Harrym, gdyż ten miał pecha stać bliżej przedpokoju, mimo że Hermiona pierwsza odzyskała czucie w nogach. Jego wargi rozciągnęły się w uśmiechu powitalnym, który zagwarantowałby mu zwycięstwo w konkursie na najbardziej niepewny grymas roku.
- Cześć, mamo. – Hermiona uratowała sytuację, przytulając się do pani Granger. – Cześć, tato. Wróciliście trochę wcześniej.
- To prawda. Podróż w tę stronę poszła nam szybciej, niż zakładaliśmy. Mniej korków, a i twój ojciec jechał standardową dla niego prędkością. Chyba nie będziecie źli, że narzucimy się wam o kilka godzin wcześniej?
- Wręcz przeciwnie. Nawet dobrze się składa, że przyjechaliście już teraz.
- Tak? Doprawdy, ciekawe dlaczego? – pan Granger zapytał głosem tylko na wpół rozbawionym. Harry odniósł wrażenie, że wesoła atmosfera związana z powrotem do domu rozwiewała się niczym niewyraźny sen. Rodzice Hermiony coś przeczuwali.
Cisza nastała po tym pytaniu trwała tylko kilka sekund, ale zdawała się ciągnąć w nieskończoność.
- Może najpierw się rozbierzecie i rozpakujecie? Potem... potem chciałabym z wami porozmawiać.
- Później się rozpakujemy – stwierdził twardo ojciec dziewczyny. – Najpierw posłuchamy, co masz... co macie nam do powiedzenia – pan Granger przeniósł wzrok ze swojej córki na Harry’ego.
Chłopak znalazł odwagę, by spojrzeć mu w oczy. Nie znalazł tam wrogości, której podświadomie oczekiwał.
Hermiona, gdy tylko jej rodzice weszli do dużego, gościnnego pokoju, podeszła do Harry’ego.
- Mógłbyś na chwilę pójść do siebie? – zwróciła się cichym głosem do jego lewego ucha. – Chciałabym przez chwilę porozmawiać z nimi na osobności. Nie musisz się martwić, po prostu...
- W porządku – przerwał jej Harry. – Już idę.
Miał ochotę powiedzieć coś więcej, zapytać, ale się powstrzymał.
Hermiona patrzyła na jego plecy, gdy wchodził po schodach. Przygryzła dolną wargę.
To nie tak miało być.

Harry po zamknięciu drzwi od swojej sypialni położył się na łóżku. Zaczął się zastanawiać nad dzisiejszym dniem. I od razu, choć Harry nie bardzo wiedział skąd, przyszło zrozumienie.
Hermiona przy stole zaczęła mówić o rodzajach miłości. Wiedziała, że go kocha, bo faktycznie od dawna takie uczucie do niego żywiła. Odwzajemnione zresztą.
Przecież od kilku lat byli niczym brat i siostra.
To ona zawsze stała przy jego boku. Nigdy go nie opuściła, nawet w chwilach, gdy cała szkoła, włącznie z Ronem, zwątpiła w niego. Hermiona wierzyła mu bezgranicznie, zawsze dbała o jego bezpieczeństwo. Harry wiedział, że bez jej pomocy już pierwszy rok nauki w Hogwarcie skończyłby się tragicznie. Miała o nim wysokie mniemanie, które było w pełni odwzajemnione. Szanowali się i cenili nawzajem.
Obecność Hermiony brał za pewnik. Ona po prostu była. Nie mogło być inaczej, Harry w ogóle sobie tego nie wyobrażał. Ta dziewczyna o kasztanowych włosach stała się nieodłącznym elementem jego życia. Łączyła ich więź tak ścisła, że Harry nigdy się nad nią nie zastanawiał.
Aż do dzisiaj. Mówi się, że platoniczna miłość jest jak uśpiony wulkan. Czyżby byli świadkami erupcji?
Te cztery dnie i noce, które spędził w tym domostwie, miały decydujący wpływ na ich życie miłosne. Stopniowo się przybliżali. Ale Harry nigdy by nie przypuszczał, że tak się to może skończyć.
Lecz jednak...
Harry Potter zaczął wspominać.

===============================================================

Magya>>aha, ogólnie... Cóż, możliwe, w końcu trochę Harmonian na sieci jest, bez wątpienia.
Nic na to jednak nie poradzę :]

Dorc>>jedna sprawa:

O, jak miło czytać o swojej ulubionej parze ^__^. Się zreflektowałam xD

Czy mam rozumieć, że H/Hr to Twoja ulubiona para?

Ten post był edytowany przez Hito: 07.04.2006 16:50