[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Psalm

[Katon]

Banalne, ale dam.

Kazali nam śpiewać pieśń Pana
I pooblekać się w radość
By przykryć dusz naszych nagość
I wytarte kolana

Są tu palmy pośród ogrodów
Choć w niewoli - co jeść jest i wypić
Lecz marzymy o piasku i ciszy
Naszego Syjonu

Gdzie jesteś, o Jeruzalem!
Płaczemy, słucha nas rzeka
Utopiłbym się, lecz czekam
Bo wiem, że Pan każe żyć dalej.

[Gem]

Z rymami jest u ciebie różnie. W pierwszej zwrotce zaczynasz żeńskimi, dokładnymi, okalającymi, a potem co? Całkowicie z nich rezygnujesz w drugiej, a w trzeciej coś tam próbujesz rymować, ale nie do końca to wychodzi. To było a propo formy. (chyba, że poprawnie zrozumiałam cel, czyli treść współgra z formą w każdej zwrotce...) Ogólnie wiersz przypadł mi do gustu tak połowicznie. Czy mi się wydaje, czy napisałeś go pod wpływem buntowniczych emocji :>? Czytając to, od razu nasuwa mi się na myśl, że autor jest przeciwnikiem krępujących go form oraz sprzeciwia się sztuczności, pozorom w które obfituje ten nasz ziemski padół. Wygląda na to, że jesteś również wierzący, ale coś nie łapie tej rzeki. Nie mam większych uwag poza „pooblekaniem”. Czemu nie po prostu „przyoblec”? Jakoś dziwnie to brzmi, tak nie po polskiemu.