[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Psalm

[Katon]

Banalne, ale dam.

Kazali nam śpiewać pieśń Pana
I pooblekać się w radość
By przykryć dusz naszych nagość
I wytarte kolana

Są tu palmy pośród ogrodów
Choć w niewoli - co jeść jest i wypić
Lecz marzymy o piasku i ciszy
Naszego Syjonu

Gdzie jesteś, o Jeruzalem!
Płaczemy, słucha nas rzeka
Utopiłbym się, lecz czekam
Bo wiem, że Pan każe żyć dalej.

[Katon]

Mylisz się. Średniowiecze trwało tysiąc lat. Pierwsze pięćset to podnoszenie się z gruzów. Ledwo zakończyły się wędrówki ludów, upadło Cesarstwo, które jakie było to było, ale było i ogólnie nastąpiła degrengolada. Głównie dzięki instytucjom kościelnym udało się ocalić dziedzictwo Imperium, alfabet, łacinę i mnóstwo zupełnie praktycznych i przyziemnych umiejętności. Od dziesiątego wieku możemy sobie założyć, że istniała już jakaś Europa. I ta Europa przeżywa normalny rozwój. Ani nie wolny, ani nie mały. W XII wieku mamy mały renesans, recepcję Arystotelesa i filozofii helleńskiej i osiągnięcia inetelektualne, które przewyższają te renesansowe, obecne głównie w sztuce i raczej średnich lotów filozofii. Od XIII wieku następuje erupcja rozwoju miast i gospodarki przerwana (dosłownie na chwilkę) przez dżumę. Która najpewniej zesłał papież, żeby pogrążyć świat w mroku, buahahaha. Renesans nie był żadną kontrą. Był rezultatem. W dodatku przyniósł szalony wręcz powiew irracjonalizmu wśród wyższych sfer. To XVIwieczny szlachcic wierzył w astrologię i bał się czarownic. Ten XIIIwieczny mało myślał o takich bzdurach.