[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Tren Viii, tunig

[Avadakedaver]

Zapewne znany wielu, stary jak świat, najprawdopodobniej anonimowego autora.
najpierw zamieszczę oryginał:


Jan Kochanowski - TRN VIII

Wielkieś mi uczyniła pustki w domu moim,
Moja droga Orszulo, tym zniknienim swoim.
Pełno nas, a jakoby nikogo nie było:
Jedną maluczką duszą tak wiele ubyło.
Tyś za wszytki mówiła, za wszytki śpiewała,
Wszytkiś w domu kąciki zawżdy pobiegała.
Nie dopuściłaś nigdy matce sie frasować
Ani ojcu myśleniem zbytnim głowy psować,
To tego, to owego wdzięcznie obłapiając
I onym swym uciesznym śmiechem zabawiając.
Teraz wszytko umilkło, szczere pustki w domu,
Nie masz zabawki, nie masz rośmiać sie nikomu.
Z każdego kąta żałość człowieka ujmuje,
A serce swej pociechy darmo upatruje.



a teraz przerobiona wersja możliwe że z małymi błędami, ostatni raz recytowałem go... trzy lata temu

Wielkieś uczyniła pustki w domu moim,
Moja droga Orszulo, tym moździerzem swoim.
Wiele dymu a jakoby ściany nie było
Jedną maluczką salwą tak wiele ubyło.
Krótko celowawszy, nagleś wystrzeliła,
Wszystkie kąty w domu zawżdyś rozwaliła.
Nie dałaś szansy matce kosztowności schować,
ani ojcu samochód wprzódy przeparkować.
Ni z tego, ni z owego cyngiel obłapiając,
pocisk walnął w sufit pięknie wybuchając.
Teraz wszytko umilkło, szczerepustki w domu
Nie ma już chatki, nie dasz zbierać co nikomu.
Z każdego konta kurz wciąż jeszcze ulatuje,
I całej pięknej chaty darmo wyparuje.

najbardziej bawi mnie zachowany styl z tamtej epoki wymieszany z nowoczesnością, np "(...) samochód w przódy przeparkować"
<nie ja jestem autorem, od razu mówię>


a co wy na to?

[em]

pomijając ortografię, trochę to jak dla mnie niesmaczne.
dworowanie z żalu ojca po stracie córki. hm.